Το έγκλημα καλπάζει με «συνεργούς» τους νόμους

Δυσοίωνες είναι οι εκτιμήσεις των ειδικών για την επέκταση και τη βιαιότητα με την οποία εκδηλώνεται το οργανωμένο έγκλημα στις μέρες μας, με τις εγκληματικές ενέργειες πλέον να έχουν χτυπήσει «κόκκινο» σε όλη την επικράτεια.

Η στυγερή δολοφονία πριν από λίγες ημέρες στο κέντρο της Αθήνας του γνωστού ποινικολόγου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου από αλλοδαπούς δράστες, όπως όλα δείχνουν, αλλά και τα δεκάδες στυγερά εγκλήματα που συγκλονίζουν την κοινή γνώμη συνοψίζουν τις συνέπειες της ασκούμενης για χρόνια αντιεγκληματικής πολιτικής.

Ειδικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί εκτιμούν, πλέον, ότι είναι εμφανή τα σημάδια της υποχώρησης των αναχωμάτων που η πολιτεία και το κράτος με τις αρμόδιες υπηρεσίες του είναι υποχρεωμένα να θέτουν, προκειμένου να περιοριστεί η δράση εγκληματικών συμμοριών και οργανωμένων ομάδων.

Ολοι πλέον θεωρούν ότι το έγκλημα αποτελεί για οργανωμένες ομάδες πηγή εσόδων και πλούτου, ενώ ο μέσος πολίτης ανεξάρτητα από τα οικονομικά μέσα που διαθέτει και το κοινωνικό του προφίλ, εμφανίζεται απροστάτευτος και βρίσκεται πολλές φορές στο έλεος των εγκληματικών δραστηριοτήτων.

Οι νόμοι

Οι αιτίες ενός τόσο σοβαρού κοινωνικού προβλήματος, που θα έπρεπε να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των αρμοδίων, είναι πολλές και πολυπαραγοντικές. Ανώτατοι και ανώτεροι δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί, που γνωρίζουν από επιστημονικής –και όχι μόνο πλευράς– την κατάσταση, καθώς καθημερινά ασχολούνται με την ποινική αντιμετώπιση των δραστών εκατοντάδων εγκλημάτων, εκτιμούν πως νόμοι πολιτικής ασφάλειας και δικαιοσύνης συμβάλλουν καθοριστικά στην επέκταση της εγκληματικότητας και ιδίως της βαριάς και οργανωμένης.

Οι νόμοι αποσυμφόρησης των φυλακών που εκδόθηκαν τα τελευταία χρόνια, με εμβληματική την περίπτωση του νόμου Παρασκευόπουλου, είχαν ως αποτέλεσμα εκατοντάδες καταδικασμένοι για βαριά εγκλήματα να αποφυλακιστούν πρόωρα και με την εφαρμογή ευεργετικών διατάξεών τους.

Μόνον σε εφαρμογή του λεγόμενου νόμου Παρασκευόπουλου (4322/2015), και μέσα σε δύο χρόνια που ίσχυσε, υπολογίζεται ότι περίπου 2.000 κρατούμενοι βγήκαν από τη φυλακή, εκ των οποίων περίπου 150 αλλοδαποί με βαρύ εγκληματικό προφίλ και 50 ημεδαποί που είχαν καταδίκες για βαριά επίσης εγκλήματα.

Ενδεικτικά των συνεπειών των νομοθετικών αυτών προβλέψεων, είναι τα εγκλήματα που τελέστηκαν από τους πρόωρα αποφυλακισθέντες καταδίκους, που εμφάνισαν αμέσως δείγματα υποτροπής μόλις αποφυλακίστηκαν, επαναλαμβάνοντας την εγκληματική τους συμπεριφορά στη ληστεία μετά φόνου στην Υδρα αλλά και στο έγκλημα στο Παλαιό Φάληρο.

Η νομοθετική αντιμετώπιση του υπερπληθυσμού των φυλακών και η έλλειψη ορθολογικής σωφρονιστικής πολιτικής έχει οδηγήσει για χρόνια την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης σε «παραγωγή» νόμων πρόωρης αποφυλάκισης, χωρίς υπολογισμό των συνεπειών που προκαλούν αυτοί οι νόμοι στην επέκταση και στην αύξηση της εγκληματικότητας.

Πέραν του λεγόμενου νόμου Παρασκευόπουλου, που ήρθε να διευρύνει κατά πολύ τα όρια πρόωρης αποφυλάκισης, ολοκληρώνοντας με τον πιο ακραίο τρόπο το καταστροφικό έργο που είχε ξεκινήσει από προκατόχους του και ο ισχύων νόμος, γνωστός ως νόμος Κοντονή, κινήθηκε στην ίδια λογική των πρόωρων αποφυλακίσεων, αλλά θέτοντας περιορισμούς για ορισμένα εγκλήματα βαριάς μορφής όπως ανθρωποκτονίες, βιασμούς, ληστείες και άλλα.

Αν, όμως, οι νόμοι για τις πρόωρες αποφυλακίσεις αποτελούν βασικό πυλώνα που εκτιμάται ότι έχει συμβάλει στην ανακύκλωση της βαριάς εγκληματικότητας και η ίδια η Δικαιοσύνη με τις πρακτικές της και τον τρόπο που επιλέγει να απονέμει δίκαιο έχει προσθέσει πολλά «λιθαράκια» στην αύξηση της βαριάς –και όχι μόνον– εγκληματικότητας.

Εκατοντάδες δικαστικές αποφάσεις, που εκδίδονται για βαριάς μορφής εγκληματικές δράσεις, ενώ επιβάλλουν μεγάλες ποινές, καθείρξεις ακόμη και 15 χρόνων, εντούτοις αφήνουν έξω τους κατηγορουμένους, αναστέλλοντας την έκτιση της ποινής τους!

Ακύρωση των ποινών

Τέτοιες αποφάσεις που αποτελούν πλέον συνηθισμένο φαινόμενο, έχουν οδηγήσει σε ουσιαστική ακύρωση της απονομής της ποινικής δικαιοσύνης, με πρόσφατο παράδειγμα, μεταξύ άλλων, και την πολυσυζητημένη υπόθεση των δύο εταιρειών παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, οι υπεύθυνοι των οποίων είχαν παραπεμφθεί για σειρά αδικημάτων κακουργηματικής φύσεως και οι οποίοι ενώ καταδικάστηκαν, πλην ενός, «έμειναν έξω» με αναστολή της εκτέλεσης των ποινών τους.

Εισαγγελικοί λειτουργοί από το Εφετείο της Αθήνας με εμπειρία ετών, επιχειρούν να δώσουν μια εξήγηση γιατί τα δικαστήρια, ενώ καταδικάζουν σε μεγάλες ποινές κατηγορουμένους με βαριά εγκλήματα, εντούτοις τους αφήνουν έξω αναστέλλοντας την έκτιση της ποινής τους.

Η εξήγηση που δίνουν είναι πως οι νόμοι στη χώρα μας επιβάλλουν πολύ μεγάλες ποινές για πολλά αδικήματα, δυσανάλογα μεγαλύτερες από άλλες χώρες της Ευρώπης, με αποτέλεσμα οι δικαστές να προσπαθούν να «εξορθολογήσουν» αυτές τις μεγάλες ποινές, επιβάλλοντάς τες, αφού δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και δίνοντας στη συνέχεια αναστολή στην έκτισή τους. Δηλαδή, επιβάλλουν τα 13 ή τα 15 χρόνια και στη συνέχεια λένε ναι στο αίτημα των κατηγορουμένων να μείνουν εκτός φυλακής.

Πάντως, ειδικοί στο έγκλημα, δικαστές και εισαγγελείς ομοφωνούν σε ένα. Πως αν δεν υπάρξει άμεσα ανάχωμα από την πολιτεία, την κοινωνία και τους θεσμούς, το έγκλημα θα διαβρώσει σαν δηλητήριο το κοινωνικό σώμα και θα πλήξει καίρια το δικαίωμα ασφάλειας των πολιτών από τα πιο ουσιώδη μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας.

Χάσμα με την Ε.Ε.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη βέβαια τα πράγματα λειτουργούν αντίστροφα. Οι ποινές εκτελούνται ακόμα κι αν είναι μικρές και οι νόμοι προβλέπουν ισόβια για λίγα αδικήματα, ενώ εδώ τα ισόβια προβλέπονται για δεκάδες εγκλήματα. Δεν είναι τυχαίο, πως στη χώρα μας έχουμε τους περισσότερους –μακράν των άλλων χωρών της Ε.Ε.– ισοβίτες.

Σε όλα αυτά, η ομπρέλα της ασκούμενης πολιτικής ασφάλειας επικαλύπτει με ανοχή την παράνομη δράση, ξεκινώντας από μορφές όπως η καθημερινή βία λεγόμενων αντιεξουσιαστικών ομάδων που δρουν ανεξέλεγκτα στο κέντρο της Αθήνας και αλλού και φθάνοντας σε απόλυτη ανοχή σε μικρότερης κλίμακας παρανομίες όπως αυθαίρετη δόμηση, κλοπή ρεύματος κ.λπ.

http://www.kathimerini.gr/