20 Φλεβάρη 1968: Ο καταστροφικός σεισμός των 7,1 ρίχτερ στον Αη Στράτη - 10 φωτογραφίες ντοκουμέντα του Βασίλη Μανικάκη

Ο φονικός σεισμός 7,1 βαθμών και οι μπουλντόζες της χούντας ισοπέδωσαν τον Αη Στράτη. Το δικτατορικό καθεστώς αντιμετώπισε με τον δικό του τρόπο την καταστροφή και τον πόνο που βίωσαν οι κάτοικοι ενός τόπου

Ένα ανθρωπάκι στον Αϊ - Στράτη

Κύριε Μητσοτάκη ο Αϊ - Στράτης δεν ήταν «τοπόσημο διχασμού», ήταν τόπος εξορίας και βασανιστηρίων

Κυριάκος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός της Ελλάδας (6-1-2022): «Θέλησα σήμερα αυτή την πολύ σημαντική ημέρα για την Ορθοδοξία να βρεθώ στον ακριτικό Αϊ-Στράτη, έναν τόπο με βαριά ιστορία, ένα τοπόσημο διχασμού

Κολυμβήθρα του Σιλωάμ ο Άη Στράτης για τον Αλέξη Τσίπρα (φωτο & βίντεο με ολόκληρη την ομιλία του)

Είχε προηγηθεί το Σκοπευτήριο της Καισαριανής,υπάρχουν ακόμα η Γυάρος και δεκάδες μαρτυρικές πόλεις και χωριά του τόπου μας που μπορεί να επισκεφθεί ο "αριστερός" πρωθυπουργός μας για εξιλέωση

Στο μνημείο των πεσόντων Αγιοστρατιτών επέλεξε να καταθέσει στεφάνι σήμερα,εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου,ο πρωθυπουργός του 3ου μνημονίου.

ΑΗ ΣΤΡΑΤΗΣ 1941 – Χριστούγεννα με το θάνατο

Έργο του Γ. Φαρσακίδη

Περνούμε τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων. Ζώα, πατάτες, σχέδια, ελπίδες, όλα κουρνιαχτός και στάχτη. Εκατόν τριάντα άνθρωποι στα χέρια δύο εγκληματιών, του καλόγηρου και του αστυνόμου. Δυο οκάδες κριθαρίσιο αλεύρι φτιάξαμε κουρκούτι τη μέρα πού γεννήθηκε η αγάπη για τους χριστιανούς και φάγαμε τόσοι άνθρωποι. Μια γραμμή από σκελετούς βαδίζουμε, άλλοι μπροστά κι άλλοι πίσω για το θάνατο. Κυλούσαμε μέσα σε μια κόλαση κι απ' τον ένα κύκλο τον άσχημο περνούσαμε στον άλλο. Το χειρότερο! Έξω διαβολόκαιρος. Κρύο φαρμάκι. Οι αγέρηδες δυνατοί και τσουχτεροί πέφτανε με δύναμη πάνω στον ξερόβραχο σαν να 'θελαν να τον ξεθεμελιώσουν.

Η θάλασσα ασπρογάλαζη, φοβερή μούγκριζε, έτρεχε σαν δαιμονισμένη απ' τη Λήμνο προς τα ξερονήσια και τη Σκύρα. Χτυπούσε με λύσσα σ' ένα κάβο, απέναντι απ' το χωριό, στη γωνιά του Λένιν (έτσι βγάλανε τον κάβο οι εξόριστοι), το νερό σηκωνότανε οργιές στον αέρα. Γινότανε αχνός, έκρυβε τη γη. Νόμιζες πως το υγρό στοιχείο βάλθηκε να τον ξεριζώσει. Να σαρώσει εκείνο το εμπόδιο και ύστερα λεύτερο να παίξει, να τρέξει προς το νοτιά. Λεπτούτσικα, μολυβένια σύννεφα τρέχανε στον απέραντο ουρανό, λες και παίζανε κυνηγητό με τα κύματα. Κουβαράκια-κουβαράκια μαζεμένοι κάτω απ' τα σκεπάσματα. Η σκέψη ξεπερνούσε την πείνα. Τρυπάνι μυτερό πού έφερνε πόνο, απογοήτευση. Έτρεχε, γύριζε, έκλωθε στο ίδιο πρόβλημα. «Τι θα γίνουμε; Θα πεθάνουμε, αλλά πότε και με τι μαρτύρια;»