«ΨΧΟΥΣΑΒΒΑΤΟ»

Αποβραδίς το μούσκευε το στάρι η μάνα, έπαιρνε ένα ρόϊδο απ’ το κρεμασμένο δίχτυ στο κατώι, και το ξεσπύριζε σπυρί – σπυρί, κοπάναγε στο «χαβάνι» κανέλα και γαρίφαλο κι έβραζε και ξεφλούδιζε αμύγδαλα να μείνουν ασπρισμένα.

«ΨΧΟΥΣΑΒΒΑΤΟ»

Ψυχοσάββατο σήμερα, η μέρα των ψυχών, η μέρα κείνων που δεν είναι πια κοντά μας, που είναι κάπου αλλού που εμείς δεν ξέρουμε που, και πάντα προσπαθούμε να μάθουμε, μέσα στη μίζερη μικρή ζωή μας.
Πάντα με την αρχή της Άνοιξης τούτο το Σάββατο, το Σάββατο των ψυχών. Μετά τ’ αποκριάτικα τα γλέντια, σημαδιακά ίσως επιχειρεί να μας θυμίσει, ότι μετά τη βαρυχειμωνιά υπάρχει κάποια Άνοιξη, κι ότι το πέρασμά μας από δω πρόσκαιρο είναι και εφήμερο. Και κάθε χρόνο, σε τούτο το ψυχοσάββατο, ανάβει ο κόσμος ένα κεράκι, κάνει ένα ιδιότυπο μνημόσυνο σε όλες τις ψυχές που φύγανε, φωτίζει λίγο μνήμες κι αναμνήσεις... Και κάθε χρόνος που περνάει, μακραίνει ο κατάλογος όλων εκείνων που χαθήκανε, κι ίσως κανείς να μην κατάλαβε ποτέ το πως και το γιατί.
Ψυχοσάββατο σήμερα, κι αν και ποτέ μου δε τα πήγαινα καλά με κόλλυβα και όλα αυτά τα εκκλησιαστικά που τάχα κάνουμε σπονδή προς το Θεό για τη ψυχή που χάθηκε, θα πάω σήμερα ν’ ανάψω ένα κερί για όλες τις ψυχές που έχουν πια χαθεί απ’ τη ζωή μου, για όλους αυτούς που δεν είναι πια εδώ. Έτσι να ξέρουν ότι τους θυμάμαι. Μα το κυριότερο θα πάω ν’ ανάψω ένα κερί –κι ίσως καλό θα ήταν ν’ ανάψουν όλοι ένα- για τη χαμένη μας Πατρίδα. Για εκείνη που άπληστοι πολιτικάντηδες κακούργοι δολοφόνησαν. Και πιο πολύ θ’ ανάψω τούτο το κερί στη μνήμη των χαμένων μας ονείρων.
Κώστας Καστρινός