του Σταύρου Βιτάλη,
Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου
Ακόμη και τις εποχές που πίστεψα πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, κάπου στο βάθος του νου, θέλετε από διαίσθηση, θέλετε από παραξενιά, ποτέ δεν πίστεψα πως ο Μαρξισμός, είναι το κατάλληλο εκείνο εργαλείο.
Βλέπετε, πάντα με ενοχλούσε η όποια εξουσιαστική έκφραση, ακόμη κι' αν αυτή καλά κρύβονταν πίσω από "το Κόμμα που θα έλυνε όλα τα προβλήματα, για λογαριασμό του Λαού". Ή ακόμη, πως "το προλεταριάτο, επιβάλλοντας τη δική του δικτατορία, θα απέδιδε κοινωνική δικαιοσύνη, και στις υπόλοιπες τάξεις της κοινωνίας".
Από το 1987 κιόλας, μετά την εμπειρία της επανάστασης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα, οριστικοποίησα την βάση της δικής μου κοσμοθεωρίας:
Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου
Ακόμη και τις εποχές που πίστεψα πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, κάπου στο βάθος του νου, θέλετε από διαίσθηση, θέλετε από παραξενιά, ποτέ δεν πίστεψα πως ο Μαρξισμός, είναι το κατάλληλο εκείνο εργαλείο.
Βλέπετε, πάντα με ενοχλούσε η όποια εξουσιαστική έκφραση, ακόμη κι' αν αυτή καλά κρύβονταν πίσω από "το Κόμμα που θα έλυνε όλα τα προβλήματα, για λογαριασμό του Λαού". Ή ακόμη, πως "το προλεταριάτο, επιβάλλοντας τη δική του δικτατορία, θα απέδιδε κοινωνική δικαιοσύνη, και στις υπόλοιπες τάξεις της κοινωνίας".
Από το 1987 κιόλας, μετά την εμπειρία της επανάστασης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα, οριστικοποίησα την βάση της δικής μου κοσμοθεωρίας: