Εντυπώσεις από την χθεσινοβραδυνή συναυλία των Πυξ-Λαξ (13-07-2011)

Έχω μεγαλώσει με τους Πυξ-Λαξ και τις παλιές επιτυχίες τους στα σχολικά και τα φοιτητικά μου χρόνια, οπότε στην ιδέα της γυναίκας μου να πάμε στο Ολυμπιακό Στάδιο χθες στο "re-union" της μπάντας αυτής δεν με βρήκε αντίθετο. Από την πρώτη στιγμή που πλησιάσαμε στο γήπεδο καταλάβαμε πως θα είχε πάρα πολύ κόσμο, καθώς είδαμε μέχρι και λεωφορεία που είχαν ΄ρθει από την επαρχία!! Δυσκολεύτηκα και ταλαιπωρήθηκα πολύ να αγοράσω εισιτήριο καθώς είχε μόνο δύο σημεία πώλησης, αλλά τελικώς βρεθήκαμε εγκαίρως στις κερκίδες του Σταδίου. Ο κόσμος πολύς (πάνω από 50.000 σίγουρα) και η διάθεση όλων ήταν πολύ ανεβασμένη από την πρώτη στιγμή. Στις κερκίδες βρίσκονταν οι μεγαλύτερες ηλικίες ενώ στην "αρένα" οι νεότεροι που ομολογουμένως είχαν δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και αδημονίας.
Δέκα λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα έναρξης ξεκίνησε η συναυλία με ένα εντυπωσιακό σκηνικό όπου προσομοιωνόταν ένας παλμογράφος να καταγράφει χτύπους καρδιάς που επιταχύνονταν καθώς πλησίαζε η εκκίνηση. Λίγα λεπτά μετά οι Πυξ-Λαξ βρέθηκαν στην σκηνή τραγουδώντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους μπροστά σε ένα κοινό που τους αποθέωνε. Ο ήχος ήταν επιεικώς απαράδεκτος και τα πρώτα τρία τραγούδια κυριολεκτικά δεν τα ακούσαμε, καθώς ένας ακανόνιστος θόρυβος έφτανε στα αυτιά μας. Φυσικά η κατάσταση βελτιώθηκε στην συνέχεια, πάντως ο ήχος σε καμία περίπτωση δεν έφτασε στα επίπεδα που όφειλε να είναι για τις υψηλές απαιτήσεις μιας τέτοιας συναυλίας. Θεωρώ την επιλογή των τραγουδιών αποτυχημένη, καθώς περιελάμβανε πάρα πολλά αργά και δυσνόητα τραγούδια (χρυσόψαρα στην γυάλα κτλ) ενώ δεν είχε κλασικά γρήγορα κομμάτια τη μπάντας που θα ξεσήκωναν τον κόσμο (λ.χ. "ακροβατώ", "έφυγες αλήτισσα κτλ)