ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: «Από την πληγή μου κοίταξα / του κόσμου την πληγή»

Όταν ο Παττακός απαίτησε από τον Ρίτσο να εκθειάσει τη δικτατορία

«Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,
να ‘ρχονται οι Ανοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις… να λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις.

Αναστάσιμο Μνημόσυνο του Γιάννη Ρίτσου

Για τους πεσόντες στην κατοχή Αγρινιώτες και για όλους τους Ρωμιούς - θύματα του ναζισμού

Γιάννης Ρίτσος: ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ - Άρης Βελουχιώτης

Σαν σήμερα, 27 Αυγούστου 1905, γεννήθηκε ο Άρης

Ο Άρης, παραμύθι-αλήθεια

Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι

το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:

– Τον ξέρεις τον Άρη;

Αναστάσιμο Μνημόσυνο του Γιάννη Ρίτσου

Για τους πεσόντες στην κατοχή Αγρινιώτες και για όλους τους Ρωμιούς - θύματα του ναζισμού

Τόπος ιερός, εδώ που οι αντίχριστοι ξανασταύρωσαν το Χριστό και την Ελλάδα,
κ' είταν Παρασκευή Μεγάλη, 14 του Απρίλη,
και κει που η γης ανάβρυζε κρινάκια, παπαρούνες χαμομήλια για το Πάσχα
σκάφτηκαν τάφοι και στους τάφους δε χωρούσαν οι λεβέντες,
και μες στα σπλάχνα δε χωρούσε τόσος πόνος.

Αναστάσιμο Μνημόσυνο του Γιάννη Ρίτσου

Για τους πεσόντες στην κατοχή Αγρινιώτες και για όλους τους Ρωμιούς - θύματα του ναζισμού


Τόπος ιερός, εδώ που οι αντίχριστοι ξανασταύρωσαν το Χριστό και την Ελλάδα,
κ' είταν Παρασκευή Μεγάλη, 14 του Απρίλη,
και κει που η γης ανάβρυζε κρινάκια, παπαρούνες χαμομήλια για το Πάσχα
σκάφτηκαν τάφοι και στους τάφους δε χωρούσαν οι λεβέντες,
και μες στα σπλάχνα δε χωρούσε τόσος πόνος.

Γιάννης Ρίτσος: Ο ποιητής της Ρωμιοσύνης

Συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από το θάνατο του ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου.Ο κορυφαίος Ελληνας ποιητής γεννήθηκε στη Μονεμβάσια την Πρωτομαγιά του 1909 και πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου του 1990.

Το υπουργείο Πολιτισμού τον τίμησε με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του ανακηρύσσοντας το 2009 σε έτος "Γιάννη Ρίτσου"!

Γιάννης Ρίτσος: “Ανάβω στίχους για να ξορκίσω το κακό στη χώρα”

«(…) να μην κάνεις κατάχρηση της εξουσίας που σου δόθηκε στ’ όνομα του μεγαλύτερου ιδανικού της ελευθερίας,

να μην κάνεις κατάχρηση περιαυτολογίας στ’ όνομα του αντιατομισμού,

να μην κάνεις αγώνα προσωπικής επικράτησης στ’ όνομα της σεμνής, ανώνυμης μάζας (…)».

«Η ζωή θα σε πει σύντροφο, τα έργα σου θα σε κάνουν σύντροφο, να αξίζουν τα έργα σου»

«Ανάμεσα σε τόσες νύχτες, τόσους βράχους, τόσους σκοτωμένους - είπε - εσύ Επανάσταση, μας άνοιξες τις φαρδιές λεωφόρους/ για μια πανανθρώπινη συνάντηση. (…)/ Αν τίποτ' άλλο δεν κερδίσαμε, - είπε - μάθαμε τουλάχιστον/ πως αύριο θα συναντηθούμε (…)»

Το 1972, ο Πάμπλο Νερούδα, όταν παρέλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, δήλωσε:«Ξέρω κάποιον άλλο με περισσότερα προσόντα γι' αυτή την τιμή: τον Γιάννη Ρίτσο».  Ο Ρίτσος δεν τιμήθηκε ποτέ με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Τιμήθηκε με φυλακίσεις, με εξορίες και εκτοπίσεις.

Γιάννης Ρίτσος ο ποιητής της Ρωμιοσύνης

Ο τάφος του Γιάννη Ρίτσου στη Μονεμβασιά

Συμπληρώθηκαν σήμερα 20 χρόνια από το θάνατο του ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου.
Ο κορυφαίος Ελληνας ποιητής γεννήθηκε στη Μονεμβάσια την Πρωτομαγιά του 1909 και πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου του 1990.Το υπουργείο Πολιτισμού τον τίμησε πέρσι με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του ανακηρύσσοντας το 2009 σε έτος "Γιάννη Ρίτσου"!
Το πλούσιο έργο του ποιητή περιλαμβάνει πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες. Πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν το έργο του το οποίο μαζί με τη βιογραφία του μπορείτε να δείτε εδώ.
Κι εδώ ένα άρθρο του Βήματος για τον ποιητή της Ρωμιοσύνης.

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του.
Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.

O δρόμος χάνεται στο φως
κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο