Μάνα μου Καπνοφύτισσα,σαν σήμερα,ανήμερα της γιορτής μου πέρσι,έφυγες για το μεγάλο ταξίδι.
Από καιρό ήθελες να φύγεις,χαρακτηριστική η φράση σου:
"τώρα εμένα η θέση μου είναι κάτω στον Αη Γιώργη,δίπλα στον άντρα μου"!
Και τα κατάφερες έτσι ακριβώς όπως το ήθελες,ήσυχα κι αθόρυβα χωρίς να "κουράσεις" κανέναν μας.Λίγο πιο πέρα τα καπνοχώραφα που πέρασες ολόκληρη τη ζωή σου παλεύοντας με τα χώματα και την καπνόριζα για να μας μεγαλώσεις και να μας κάνεις "σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία".
Την Κυριακή ήμασταν όλοι εκεί,ξανάνοιξε και το σπίτι στ' Αγρίνιο έστω και για λίγες ώρες.Τα πάντα στη θέση τους,όπως τα είχες,τα λουλούδια στη βεράντα και στον κήπο ανέδιδαν τη δική σου θύμηση και η μορφή σου πλανιόταν ανάμεσά μας.
Αιωνία σου η μνήμη Μανούλα!
Η φλόγα της ψυχής σου θα φωτίζει το δρόμο μας για πάντα.
Μάνα μου καπνοφύτισσα
λεβέντο-βραχωρίτισα
κοντά σου αποφοίτησα
μες το τραχύ χωράφι
Στη λιάστρα στο αρμάθιασμα
στο πλήθινο χαγιάτι
μ' ένα ξερό κομμάτι
και δακρυσμένο μάτι
Τώρα να κόψω δεν μπορώ
το πονηρό βοτάνι
μες στο χωράφι σε θωρώ
με το παλιό φουστάνι
Σκυμμένη ήσουν απ' την αυγή
μ' αγάπη κένταγες τη γη
με ροζασμένα χέρια
ώσπου να βγουν τ' αστέρια
Με το τσεμπέρι στα μαλλιά
ολημερίς χωρίς μιλιά
μέσ' το καυτό λιοπύρι
σαν μέλισσα στη γύρη
λες κι είχες πανηγύρι
Αλάθευτα τα χέρια σου
πικρά τα μεσημέρια σου
λίγες ελιές ψωμί κρεμμύδι
στης αυλακιάς το φρύδι
σαν μισοκομμένο φίδι
Νερό σαν 'σου 'φερνα να πιείς
να μου γελάς να με φιλείς
δύναμη Μάνα μου να παίρνεις
και στον χορό να μπαίνεις
Κι ο ιδρώτας ποτάμι να κυλά
στο πυρωμένο χώμα
το άρωμά σου να ρουφά
σαν φλογισμένο στόμα
Μα σαν ερχόνταν η βραδιά
Μάνα με γέμιζες φιλιά
και μου 'δειχνες τ' αστέρια
με πληγωμένα χέρια
Πιο αστέρι είσαι Μάνα
στο λαμπερό ουρανό
που μοιάζεις σαν καμπάνα
μέσα στο άγιο δειλινό;
Μήπως στην πούλια είσαι
και σέρνεις το χορό
και τ' άστρα σε ζηλεύουν
στον γιορτινό ουρανό;
Σαν φύγω κάποια μέρα
θα 'ρθω για να σε βρω
αυγουστίνες θα σου φέρω
Μάνα απ' τον αγρό
Μάνα μου καπνοφύτισσα
λεβέντο-Βραχωρίτισσα
Χρήστος Β.Θεοδωρόπουλος
από τη Ρίζα Αγρινιωτών
.jpg)