Όπου κάνω έναν καινούριο φίλο και μαθαίνω μερικά πράγματα για την θανατική ποινή στην Ελλάδα
«Μωρέ κρεμάλες χρειάζονται! Να τους κρεμάσουν τσίτσιδους στο Σύνταγμα και να τους αφήσουν εκεί ένα μήνα!»
του Γιώργου Παναγιωτάκη
Τα λόγια αυτά τα ξεστόμισε με δυνατή, σταθερή φωνή ο συνεπιβάτης μου στο ταξί, ένας γκριζομάλλης κύριος με χρυσή καδένα και λιλά πόλο μπλουζάκι. Ο ίδιος άνθρωπος, λίγα λεπτά νωρίτερα ενώ περιμέναμε μαζί στην άκρη του δρόμου, μου είχε προτείνει να το παίξουμε φίλοι ώστε να μοιραστούμε το αντίτιμο της κούρσας –πηγαίναμε προς την ίδια κατεύθυνση. «Μενέλαος» συστήθηκε και μου έσφιξε το χέρι.
Στο πρώτο πεντάλεπτο της διαδρομής, ο καινούριος μου φίλος μας είχε ήδη εκμυστηρευτεί ότι στις πρώτες εκλογές ψήφισε Ανεξάρτητους Έλληνες αλλά στις 17 Ιουνίου Χρυσή Αυγή, γιατί στο μεταξύ κατάλαβε ότι ο Καμμένος είναι φλώρος (είχε βέβαια μεσολαβήσει και το γνωστό χαστούκι). Στη συνέχεια μας πληροφόρησε ότι για το μνημόνιο όπως και για τους λαθρομετανάστες, ευθύνονται δίχως αμφιβολία οι εβραίοι.
Μετά είπε αυτό με την κρεμάλα.
"Και ποιους θέλετε να κρεμάσουμε;" τον ρώτησε ο ταξιτζής με απρόσμενα ήρεμη φωνή.
"Και τους τρακόσιους του μπουρδέλου"
"Άρα και τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής..." συμπέρανα εγώ.
.jpg)