Η σπουδαιότητα της ιστορίας και αναντικατάστατος ρόλος στο κοινωνικό γίγνεσθαι έχει επισημανθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Είναι άλλωστε η συνείδηση της ανθρωπότητας, αφού καταγράφει τα βιώματα και τη μοίρα των λαών.
Όσο και αν πασχίζει ο οιοδήποτε -μηδέ εξαιρουμένων των πολιτικών- να την παραχαράξει, να την χειραγωγήσει, φέρνοντας στα μέτρα του, απλώς ματαιοπονεί. Ο Αμερικανός μαρξιστής ιστορικός Χάουάρντ Ζιν είπε κάποτε ότι, «αν δεν γνωρίζουμε την ιστορία, είμαστε κρέας για τους σαρκοφάγους πολιτικούς, για τους διανοούμενους και για τους δημοσιογράφους που προμηθεύουν το πιο ακονισμένο μαχαίρι».
Ως πολίτες δεν έχουμε παρά να ενστερνιστούμε τα λόγια του και να κατανοήσουμε τη βαθιά έννοια της ιστορίας. Μόνο έτσι θα συνειδητοποιήσουμε αλλά και θα εξηγήσουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που κατατρύχουν τους λαούς, οδηγώντας την πλειονότητα τους στην απόγνωση.
Με την οδυνηρή εμπειρία που μας χάρισαν οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να αντιληφθούμε ότι όλα όσα συμβαίνουν δεν είναι τυχαία. Πίσω κρύβεται ένα Διεθνές Διευθυντήριο, το οποίο χειραγωγεί κυβερνήσεις, πολιτικούς, αλλά και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Υποτίθεται ότι πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτό το Διευθυντήριο παίζουν οι δυνάμεις εκείνες που ευθύνονται για τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Ωστόσο, πρόθεση μας δεν είναι η δημιουργία εντυπώσεων στη βάση «υπονοουμένων» και «συνωμοσιολογιών», αλλά να οδηγηθούμε σε συμπεράσματα με βάση μόνο τα γεγονότα.
Δεν θα πάμε πολύ πίσω στο χρόνο. Θα αναφερθούμε απλώς στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, στο πλαίσιο των οποίων είδαμε την πρωτόγνωρη ανάμειξη Ευρωπαίων πολιτικών, με την προκλητική και ανερυθρίαστη εκδήλωση προτίμησής τους υπέρ ενός συγκεκριμένου υποψηφίου. Με λίγα λόγια, υπήρξε ευθεία εμπλοκή τους στις εσωτερικές υποθέσεις ακόμα και μιας υπερδύναμης.
Μάλιστα, το «προηγούμενο» αυτό είχε συνέχεια μόλις λίγους μήνες μετά, ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης για την προεδρία στη Γαλλία. πρωτοστάτησαν και πάλι όχι μόνο η πολιτική τάξη της Γερμανίας στο σύνολό της, αλλά και από κοντά οι αμετάκλητα υποταγμένοι σ’ αυτή Ευρωπαίοι «εταίροι» τους, με την συνεπικουρία, βέβαια, όλων των κυρίαρχων ευρωπαϊκών ΜΜΕ, υποστηρίζοντας με μια φωνή έναν μόνο υποψήφιο για τον προεδρικό θώκο της Γαλλίας.
Η μαζική, ολοκληρωτική αυτή χειραγώγηση των ανθρώπων, αν μη τι άλλο, σημαίνει για τον απλό σκεπτόμενο άνθρωπο και ανεπηρέαστο παρατηρητή χειραγώγηση και προσβολή της έννοιας της Δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα επηρεάζεται και κρίνεται η μοίρα ολόκληρων λαών, χωρίς ο ελληνικός λαός να αποτελεί εξαίρεση.
Γεγονότα και «δράμα»
Όμως η συνείδηση δεν μας επιτρέπει να αγνοήσουμε ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο για την τύχη της Ελλάδας, διαμορφώνοντας το δράμα που βιώνει σήμερα ολόκληρος ο ελληνικός λαός.
Διότι αυτά που συμβαίνουν στον ευρωπαϊκό χώρο, και ειδικότερα στην πατρίδα μας, δεν είναι τυχαία. Συνδέονται άρρηκτα με τις μυστικές αποφάσεις ορισμένων πρωταγωνιστών της ευρωπαϊκής πολιτικής, κι αυτό ακριβώς μας επιβάλλει να ανατρέξουμε στην εξέλιξη της ΕΟΚ/ΕΕ, όταν οι τότε πρωταγωνιστές παρέπεμπαν κάθε υποψήφια προς ένταξη χώρα στη Γερμανία.
Η τελευταία, άλλωστε, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 έπαιζε αποφασιστικό ρόλο λόγω της οικονομικής της ισχύος, παρόλο που ως γνωστόν, το διάστημα εκείνο δεν αποδεχόταν δημοσίως το ρόλο του «ρυθμιστή» της Ένωσης. Ασφαλώς, η ίδια η φύση της δύναμης δεν της επέτρεψε να αποποιείται εσαεί τον πραγματικό ηγετικό ρόλο στον περιβάλλοντα γεωγραφικό χώρο και στη συνέχεια και ευρύτερα.
Ήδη, λοιπόν, από τη δεκαετία του 1990-αρχές 2.000 η Γερμανία υπό τον Καγκελάριο Σρέντερ και την διάδοχό του Άνγκελα Μέρκελ, στράφηκε ευθέως προς το διεθνή στίβο, κάνοντας τώρα επίδειξη της τρομερής της ισχύος.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Γερμανία αποδέχθηκε την εγκατάσταση πυραυλικού συστήματος και δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις πρώην ανατολικές χώρες της Ευρώπης, τις οποίες έλεγχε από την εποχή των ναπολεόντειων πολέμων και στη συνέχεια του καγκελαρίου Ότο φον Βίσμαρκ (1870) μέχρι και τις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η εξυπηρέτηση στις ΗΠΑ ώστε να ελέγχουν τώρα τη Ρωσία μέσα από τα πρώην κράτη μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας συνδέθηκε με δυο ανταλλάγματα της Ουάσιγκτον στο Βερολίνο κατ’ απαίτηση του δευτέρου:
πρώτο, να μην αναμειγνύεται στην οικονομική πολιτική της ΕΕ, δηλαδή της Γερμανίας
και δεύτερο, να αποποιηθεί τον πρωταρχικό της ρόλο, δηλαδή να μην κάνει χρήση του βέτο που έχει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Ως γνωστόν το ΔΝΤ είναι αμερικανικής έμπνευσης, ιδρύθηκε το 1944 στο Μπρέτον Γουντς του Νιού Χαμσάιρ και οι ΗΠΑ βάση της οικονομικής συμμετοχής (17,69%),των ψήφων (16,75%) του και του καταστατικού έχουν επίσης το αποκλειστικό βέτο στις αποφάσεις των συνολικά 189 κρατών μελών.
Ως εκ τούτου, το δικαίωμα βέτο των ΗΠΑ είναι ισχυρότατο εργαλείο με οικονομικές και πολιτικές προεκτάσεις σε διεθνές επίπεδο. Να σημειωθεί εδώ, πως βάση του καταστατικού, για να εγκριθεί απόφαση δανειοδότησης κάποιας χώρας από το ΔΝΤ απαιτείται ποσοστό 84%...
Καμώματα και οφέλη
Με την έναρξη της οικονομικής κρίσης στην ΕΕ το 2008-2009, με αφορμή την Ελλάδα άρχισε να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις η επί Μπάρακ Ομπάμα ανοχή της Ουάσιγκτον έναντι του Βερολίνου, όπου μεταξύ των άλλων, είχε ως αποτέλεσμα ο Σόιμπλε να εξοστρακίσει εν μια νυκτί τον τότε γενικό διευθυντή του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Κον.
Ο τελευταίος είχε προτείνει διαγραφή του ελληνικού χρέους, τόλμησε δηλαδή να αντισταθεί στο Βερολίνο, πολύ απλά ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας τον αντικατέστησε (19/5/211) με την Κριστίν Λαγκάρντ. Έκτοτε το ΔΝΤ κατέστη εργαλείο του Βερολίνου στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής κρίσης για την υποταγή της Ελλάδας.
Λαμβάνοντας δε υπόψη ότι οι ΗΠΑ υπό τον πρόεδρο Ομπάμα δεν έκανε χρήση του βέτο, ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να ταπεινώνει και μάλιστα δημόσια τον τότε Αμερικανό ομόλογό του Τζακ Λιού, κατά τις επισκέψεις του σε Ευρώπη και Βερολίνο, όταν προσπαθούσε να μετριάσει την εχθρική στάση του Σόιμπλε έναντι της χώρας μας.
Παράλληλα, με την συνδρομή της κυρίας Λαγκάρντ, την οποία χειραγωγεί κατά το δοκούν, η Γερμανία παραβιάζει το καταστατικό του ΔΝΤ, το οποίο απαγορεύει ρητά την οικονομική στήριξη ενός ανεπτυγμένο κράτους, όπως η Ελλάδα, που είναι μέλος ενός «συνασπισμού κρατών με ενιαίο νόμισμα».
Αυτό σημαίνει ότι η οικονομική κρίση μερικών ευρωπαϊκών χωρών αποτελεί εσωτερική υπόθεση της ΕΕ και όχι του ΔΝΤ. Την ίδια ώρα βάση του καταστατικού του, το Ταμείο οφείλει να συμβουλεύει και να στηρίζει οικονομικά πολύ φτωχότερα κράτη μέλη του, τα οποία κάθε τόσο εξοργίζονται με την συμπεριφορά της ηγεσίας του.
Όπως προκύπτει από τα γεγονότα, η νέα διοίκηση της Ουάσιγκτον, προτίθεται να ανακτήσει τον ηγετικό της ρόλο, με το βέτο στο ΔΝΤ και να στραφεί κατά του Βερολίνου, πιέζοντας του για μείωση ή και διαγραφή του ελληνικού χρέους.
Παράλληλα σκοπεύει να αποκαταστήσει τη σχέση της με τη Μόσχα μέσω και της αντικατάστασης του Γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Νορβηγού Γενς Στόλντενμπέργκ, ο οποίος πολλές φορές αφήνει προσβλητικά υπονοούμενα για κράτη-μέλη, εμμέσως και κατά των ΗΠΑ, και ο οποίος είναι, όπως πιθανολογείται, μακρινός συγγενής των Στόλτενμπέργκ από το βορειογερμανικό κρατίδιο Σλέσβινγκ Χόλνστάϊν, μέλος των οποίων επί καγκελαρίας Αντενάουερ ήταν υπουργός Άμυνας της τότε Δυτικής Γερμανίας και μετά πρωθυπουργός του κρατιδίου..
Ταυτόχρονα, στην αμερικανική ηγεσία τίθεται επί τάπητος το πολύ πιθανό ενδεχόμενο ανάδειξης της Γερμανίας σε πυρηνική δύναμη, η οποία με την τεράστια τεχνογνωσία που διαθέτει είναι σε θέση να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα, εντός μερικών εβδομάδων. Η προεδρία Ομπάμα αποτελεί μελανό σημείο στην ιστορία των ΗΠΑ, παρά τις περίεργες διεθνείς εντυπώσεις και συμπάθειες των ΜΜΕ αλλά και τη δημοτικότητά του στην αμερικανική κοινωνία.
Κι αυτό γιατί ως πρόεδρος αφενός μεν ανέχτηκε την προκλητική συμπεριφορά της Γερμανίας εντός και εκτός ΕΕ και τις παραβιάσεις του καταστατικού του ΔΝΤ με τη μη χρήση βέτο και αφετέρου ευθύνεται για την ολοκληρωτική κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας, την τεράστια ανεργία, τις δολοφονίες χιλιάδων Αφροαμερικανών από τις δυνάμεις καταστολής στις ΗΠΑ αλλά και τον ολέθριο πόλεμο της Συρίας.
Υπό το φως όλων αυτών, η ικανότητα να εντυπωσιάζει μόνο δια της ρητορικής του τα ΜΜΕ για την αξία της δημοκρατίας, δείχνει συμπεριφορά ανθρώπου κενού περιεχομένου που επιδιώκει φτηνό εντυπωσιασμό.
Η ΣΦΗΚΑ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου