ΔΙΑκοπές στο Αγρίνιο

Όταν ο Βενιζέλος μαζί με όλα τα άλλα πρόδωσε και την επιστήμη του, θεσμοθέτησε και επέβαλε το αντισυνταγματικό χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, έδωσε ένα φοβερό χτύπημα σε μια κοινωνία, που μεγάλο μέρος της είχε αρχίσει να αγγίζει την ένδεια κι άνοιξε την πόρτα της απελπισίας σε χιλιάδες ανθρώπους.

Γράφει ο Σπύρος Τριαναταφύλλου 

Δικηγόρος
Υποψήφιος Σύμβουλος με το ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ
στη Δημοτική Κοινότητα Αγρινίου

Η μνημονιακή βαρβαρότητα άρχισε πλέον με την αμφισβήτηση του αυτονόητου. Με το δικαίωμα να ανάβεις το φως ή ακόμη σε πιο τραγικές περιπτώσεις, με το δικαίωμα να ανοίγεις τη βρύση.
Παράλληλα όμως, απέναντι σ’ αυτή την κτηνωδία του κράτους και των υπηρεσιών του άρχισαν μικρές συλλογικότητες να ορθώνουν το ανάστημά τους.

Στην πόλη μας τον θεμέλιο λίθο τον έβαλαν κυρίως σύντροφοι από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και συγκεκριμένοι σύντροφοι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πορεία ενσωματώθηκαν κοντά τους κι άλλες δυνάμεις ευρύτερες.

Αυτοί οι λίγοι άνθρωποι με έμπρακτη αλληλεγγύη έδωσαν φως στους συμπολίτες μας κι έσωσαν την αξιοπρέπεια μιας πόλης βυθισμένης στο σκοτάδι.

Η δημοτική αρχή, παντελώς απούσα, αντιμετώπισε τους δημότες στην καλύτερη περίπτωση ως αναξιοπαθούντες κι όχι ως πολίτες, που τα ανθρώπινα δικαιώματα τους πλήττονται βάναυσα από μια αδίστακτη εξουσία.

Ξανά τώρα σε πόλεις του νομού μας, αρχίζει νέο κύμα διακοπών. Διαλύουν ρολόγια, κόβουν το ρεύμα απ’ τις κολώνες, κάνουν το κάθε τι, για να μας υποτάξουν και… να εισπράξουν.

Η λύση θα δοθεί μόνο, όταν ο καθένας μας νοιώσει υπεύθυνος ο ίδιος για κάθε επανασύνδεση ρεύματος, για κάθε βρύση που ξανανοίγει, για κάθε πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας που αποτρέπεται. Μόνο όταν από την Κρήτη ως τον Έβρο, κι από την Κέρκυρα ως την Ρόδο νοιώσουμε όλοι μας και ο καθένας μας ξεχωριστά, ότι κάθε πράξη αλληλεγγύης είναι δική μας ευθύνη, θα αποκτήσουμε ξανά ελπίδα ζωής.

Το ρεύμα, το νερό, το σπίτι, το φάρμακο, ότι κάποτε θεωρούσαμε, πως με τις όποιες δυσκολίες, αυτό τουλάχιστον δεν θα μας το στερούσε κανείς, είναι σήμερα το πεδίο της μάχης στη μνημονιακή Ελλάδα.

Στην πόλη μας, στο κέντρο της πλατείας, είναι το ψηφιδωτό του Αχελώου. Όταν μου κόψανε το νερό, στεκόμουν ένα μισάωρο περίπου επάνω του και χαμογελούσα πικρά. Η μεγαλύτερη απελπισία δεν είναι να μην τρέχει νερό η βρύση. Είναι να μην μπορείς να τραβήξεις το καζανάκι.

Για μένα, ο Δήμαρχος της πόλης, κάθε πρωί που ανοίγει το ψυγείο να πιει ένα ποτήρι κρύο νερό, κάθε φορά που ανοίγει την κουζίνα να ζεστάνει το γάλα στο παιδί του, που είναι σίγουρος πως τα φάρμακά του έχουν την αρμόζουσα θερμοκρασία, κάθε φορά που ανοίγει μια ηλεκτρική συσκευή παροχής οξυγόνου, την τηλεόραση ή το πορτατίφ για να διαβάσει την εφημερίδα του, που ανοίγει το φως να πάει το βράδυ στην τουαλέτα, κάθε φορά που κάνει κάτι απ’ αυτά και γνωρίζει, ότι έστω κι ένας συμπολίτης του δεν έχει αυτή τη δυνατότητα, θέλω να έχει την ελάχιστη αξιοπρέπεια, να κοιτάζει τον καθρέφτη του και να χαμηλώνει το βλέμμα.