Το στίχο του Ρήγα θυμήθηκα και φέρνω στο μυαλό, κάθε φορά που η νομοθετική εξουσία αρνείται να ελέγξει και να μεμφθεί την αναποτελεσματικότητα και την ανικανότητα της εκτελεστικής εξουσίας.
Κάθε φορά που η εκάστοτε κυβέρνηση αποτυγχάνει πασίδηλα να φέρει σε πέρας το έργο της ή να σχεδιάσει έστω την πορεία και τους στόχους της κρατικής μηχανής, η νομοθετική εξουσία μένει ατάραχη, αμήχανη, σχεδόν αναίσθητη. Η εκάστοτε πλειοψηφία αρκείται σε κινήσεις φτηνού, πολιτικάντικου εντυπωσιασμού και τελικά λέει «ναι σε όλα». Το ζήσαμε 30 χρόνια τώρα, με πολιτικούς νάνους που δεν τολμούσαν να βάλουν το καλό της πατρίδας πάνω από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, που δεν έδιναν δυάρα για το κοινό καλό, την εθνική αξιοπρέπεια και το μέλλον των επόμενων γενεών.
Και πάνω από όλα «φάγαμε στη μάπα» εκατοντάδες «βολευτές» και συνδικαλιστοπατέρες που αγνοούσαν επιδεικτικά το σύνταγμα και το καλό της χώρας μπροστά στο κομματικό τους συμφέρον, την «ενότητα της παράταξης», την εξυπηρέτηση της κομματικής νομενγκλατούρας και των «γνωστών-αγνώστων» χορηγών τους.
Κάθε φορά που η εκάστοτε κυβέρνηση αποτυγχάνει πασίδηλα να φέρει σε πέρας το έργο της ή να σχεδιάσει έστω την πορεία και τους στόχους της κρατικής μηχανής, η νομοθετική εξουσία μένει ατάραχη, αμήχανη, σχεδόν αναίσθητη. Η εκάστοτε πλειοψηφία αρκείται σε κινήσεις φτηνού, πολιτικάντικου εντυπωσιασμού και τελικά λέει «ναι σε όλα». Το ζήσαμε 30 χρόνια τώρα, με πολιτικούς νάνους που δεν τολμούσαν να βάλουν το καλό της πατρίδας πάνω από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, που δεν έδιναν δυάρα για το κοινό καλό, την εθνική αξιοπρέπεια και το μέλλον των επόμενων γενεών.
Και πάνω από όλα «φάγαμε στη μάπα» εκατοντάδες «βολευτές» και συνδικαλιστοπατέρες που αγνοούσαν επιδεικτικά το σύνταγμα και το καλό της χώρας μπροστά στο κομματικό τους συμφέρον, την «ενότητα της παράταξης», την εξυπηρέτηση της κομματικής νομενγκλατούρας και των «γνωστών-αγνώστων» χορηγών τους.