Η βιομηχανική πολιτική απαιτεί το δικό της υπουργείο, κύριε Τσίπρα

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Η ομιλία του Τσίπρα στη χθεσινή γενική συνέλευση του ΣΕΒ, όπου είχα την ευκαιρία να τον ακούσω, ήταν καλή.Επιπλέον, άκουσα με ενδιαφέρον την επισήμανση που έκανε αναφορικά με την ανάγκη μιας κοινής ευρωπαϊκής βιομηχανικής πολιτικής στα πρότυπα της κοινής αγροτικής πολιτικής.

"Έτσι φτάσαμε στον πάτο"

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΟΥ ΓΕΪΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΓΗΡ ΑΝΑΛΥΕΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ

Συνέντευξη: Σωτήρης Σκουλούδης

Τις βαθιές, δομικές αιτίες που οδήγησαν σταδιακά στην κρίση χωρίς... τέλος που βιώνει η χώρα μας την τελευταία επταετία, ανέλυσε ο Κωνσταντίνος Μεγήρ*, καθηγητής του κορυφαίου αμερικάνικου πανεπιστημίου του Γέιλ, προτείνοντας παράλληλα τη συνταγή για την έξοδο από αυτήν. Που έγκειται αυτή; Μα ακριβώς στους αντίθετους σχεδιασμούς και ρυθμίσεις που ακολουθούσαμε μέχρι και σήμερα. 

Φέρνει και ο Τσίπρας το Μετρό στου Ζωγράφου! - Μας το είχε φέρει και ο Χρυσοχοϊδης το 2014

Γενικώς το φέρνουν από το 1995...
Μπας κι έρχονται εκλογές και ντρέπονται να το πουν;

Επειδή κάποιοι μας περνάνε για πολύ μ@λ@κ@ς και κάθε τόσο μας παρουσιάζουν ως αναπτυξιακό έργο τη γραμμή 4 του

«Με ευχές ανάπτυξη δεν …έρχεται»!!!!

Γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος*

Ο αναπτυξιακός βρίσκεται για ψήφιση στην Βουλή. Ένας ακόμα νόμος που άργησε να καταθέσει η Κυβέρνηση. Όμως όλα κινούνται με ρυθμούς «χελώνας». 

Φτάνει ο Σεπτέμβριος και αν η Κυβέρνηση συνεχίσει έτσι θα

Ως τη Δευτέρα στη Βουλή ο αναπτυξιακός νόμος

Μέχρι τη Δευτέρα, θα κατατεθεί στη Βουλή ο νέος αναπτυξιακός νόμος, ανακοίνωσε ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης, μιλώντας στο συνέδριο του ΣΕΒ για την ανάπτυξη. 

Είναι, όπως είπε, ένα από τα σημεία αιχμής της κυβερνητικής πολιτικής, στα οποία περιλαμβάνονται ακόμη:

Το ΑΕΠ ως δείκτης ψευδούς ευημερίας

Η θεολογία της ανάπτυξης, έχει οδηγήσει στην οικοδόμηση ενός ανθρώπινου φαντασιακού μοντέλου που ταυτίζει την ευτυχία με την κατανάλωση

Συντάκτης: 

Χάρης Ναξάκης*

«Το επίπεδο, η σύνθεση και η άκρα σπουδαιότητα του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος ευθύνονται για μία από τις πιο διαδεδομένες μορφές κοινωνικού ψέματος»

Τζ. Κ. Γκαλμπρέιθ

Η τυραννία της οικονομίας, η θεολογία της ανάπτυξης, έχει οδηγήσει στην οικοδόμηση ενός ανθρώπινου φαντασιακού που έχει καταληφθεί από την παράλογη ιδέα ότι κάθε ανθρώπινη επιλογή καθοδηγείται από την οικονομική λογική και ταυτίζει την απόλαυση και την ευτυχία με την απεριόριστη κατανάλωση και κατοχή πραγμάτων.

Περιμένοντας την Ανάπτυξη...

Ακούσαμε νωρίτερα τον Πρωθυπουργό να λέει ότι αυτές τις πρώτες μέρες που βρίσκεται στο τιμόνι του μισοβουλιαγμένου ελληνικού σκάφους, ναυάγιο της σουξεδιάρικης ιστορίας του αλήστου μνήμης απελθόντος σφουγγοκωλάριου ακατανόμαστων αφεντάδων, έχει αναλώσει το 90% του χρόνου του για να ελίσσεται στο επικίνδυνο πεδίο που ναρκοθέτησαν αποχωρώντας, οι ανεκδιήγητοι εθνικοί μας ολετήρες.  

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι νάρκες είναι πυκνά τοποθετημένες, το ναρκοπέδιο αχαρτογράφητο κι η λαϊκή εντολή νωπή και δοσμένη για πάση θυσία εύρεση λύσης εντός της ευρωζώνης. 

Για μια άλλη αναπτυξιακή κουλτούρα (με επενδυτικά σχέδια μεγάλης αξίας)

του Δημήτρη Μάρδα

Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών, ΑΠΘ

Οι προτάσεις για τη βελτίωση της ρευστότητας στο επίπεδο της ΕΕ, μέσω διαφόρων εναλλακτικών λύσεων, παραμένουν στις καλένδες, ενώ οι φωνές για τη δημιουργία ενός Συμπληρωματικού Νομίσματος  (Complementary Currency), διαρκώς αυξάνονται.

Λύση στο πρόβλημα της ρευστότητας ης Ελλάδας, μέσω μιας μορφής Συμπληρωματικού Νομίσματος, δίνει η δημιουργία ενός συνόλου ομολόγων, σε εθνικό επίπεδο, που παράλληλα θα έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα. Τα προτεινόμενα ομόλογα θα κυκλοφορούν στην αγορά, το κράτος θα πληρώνει τις υποχρεώσεις του με αυτά, όπως και οι πολίτες.

Ανάπτυξη: Μια όψιμη συζήτηση με ακατάλληλους χειριστές

Του Δημήτρη Μάρδα
Αν. καθηγητή,
Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

   «H Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη για να αφεθεί να χρεοκοπήσει». Αυτό συμπέρανε εμπιστευτική έκθεση του IIF που κυκλοφόρησε μόλις λίγες ημέρες πριν,στα εμπλεκόμενα με το PSI θεσμικά όργανα της ΕΕ.
   Όλα θα ήταν τελείως διαφορετικά αν ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας παρέμενε έστω και ελάχιστα θετικός. Το όποιο Μνημόνιο επηρεάζεται άμεσα από τον ρυθμό αύξησης της παραγωγής της χώρας. Αν είχαμε ρυθμό αύξησης της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών έστω κατά 0,5% για το 2011, όλα τα δεδομένα του Μνημονίου 2 θα ήταν διαφορετικά.