«Φως μου (ή, μάτια μου)»

Βαρειά η καλογερική όχι μέσα στα μοναστήρια, αλλά έξω στην κοινωνία. Ακάματος κάματος για το μεροκάματο (έτσι, για το παιγνιώδες της έκφρασης), ζούρλα και παραλλαγή στα πράγματα,
λόξα (πολλή, δόξα λίγη), βράζοντας καθημερινώς στο καζάνι της πόλωσης, οπαδοί εναντίον οπαδών – δεν αντέχεται αν δεν παίξει κανείς για λίγο το παιγνίδι της κατάνυξης, αν δεν σκαρώσει τη συνωμοσία της γαλήνης. 

Αν δεν βρει στην κοινωνία ή στη φύση λίγο αντίδοτο στη σκατίλα κι αν δεν προσφέρει αυτό το αντίδοτο ως αντίδωρο, ή για φυλαχτό, στον πλησίον, τον σύντροφο και τον φίλο.

Αυτή η «Αριστερά» που μας προέκυψε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά που Γονάτισε, που ασκεί τη νεοφιλελεύθερη πολιτική με μισανθρωπικό ενθουσιασμό, έχει καταφέρει κάτι ακόμα χειρότερο: να βάλει στη ζωή μας το αποτρόπαιο ως κάτι το φυσιολογικό (όχι καν ως κάτι το αναπόδραστο, όχι καν ως αναγκαίο κακό) αλλά ως γράδο του καλού. 

Μιλούμε για τους γέροντες και τις συντάξεις τους χωρίς κανέναν σεβασμό, με τσακαλώτεια γρυλίσματα, σκεφτόμαστε για τα σπίτια των ανθρώπων με όρους αρπακτικών – έγιναν οι πλειστηριασμοί κάτι το «κανονικό»! Γενικώς μιλάμε με τη γλώσσα των κατακτητών σαν να είναι η δική μας γλώσσα.

  Περίμενα απ’ την Αριστερά μια «γλύκα» στα πράγματα. Αντ’ αυτού όξος και χολή. Όπως και επιλεκτικές ευαισθησίες. Σοφιστείες, δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν άλλαξε τίποτα. Οι παθολογίες αντιμετωπίζονται με παθολογίες. Ο Χριστός μπήκε στην Ιερουσαλήμ εν δόξη, και τον έκαναν του αλατιού οι έμποροι στον Ναό.

  Σήμερα λοιπόν δεν έχω τίποτα να σας πω. Κλέψτε λίγο απ’ τον άνεμο που διασχίζει την Πόλη, πάτε βόλτα με την περπατησιά του φεγγαριού – μου έλεγε ένας φιλοσύντροφος προ ημερών, «εκεί που κρεμάγαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμάνε τώρα οι σταυρωτήδες τα τσιγκέλια». Πικρογέλασε, αλλά γέλασε.

  Κλέφτες είμαστε, ας το παραδεχθούμε, κλέψτε λίγη απ’ την ιχνηλασία ενός ποιητή, κάποιες σκηνές από τις παιδικές σας τρέλες, την ευγένεια της γιαγιάς καθώς κρατά το χέρι του κοριτσιού, σαν να κρατά το φωτεινό μυστικό της ζωής, κλέψτε…

  Κλέψτε και δώστε! (ευκτικές, μη με παρεξηγήσετε, όχι προστακτικές). Διάβαζα σε ένα βιβλίο ότι στα φινλανδικά οι πτώσεις (των ουσιαστικών) έχουν χρόνους (όπως στα ρήματα). Αν κατάλαβα καλά και είναι τα πράγματα έτσι, τότε πρόκειται περί μαγείας.

  Όσο για τα σκυλιά που, φορτωμένα δαχτυλίδια, παριστάνουν τους Συγκλητικούς στην αγορά, σκυλιά είναι. «Ας κοιμηθούν οι νόμοι τους» για μια στιγμή, για μια ώρα, για μια μέρα στην ψυχή σας. Ώστε με τη γαλήνη σας να ακονίσετε την μάχαιρα που θα λάβουν…

o Στάθης στο Ποντίκι