Ο Νίκος Μπογιόπουλος γράφει για το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιούνη

Στοιχείο πρώτο: Ποτέ στην ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων της χώρας (με εξαίρεση τις ειδικές συνθήκες του 1974) ο δεύτερος δεν είχε διαφορά από τον πρώτο της τάξης των 20 μονάδων (στις 21 Μάη) και πάνω από 22 μονάδες (χτες).

Στοιχείο δεύτερο: Ποτέ στην ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που (θεωρητικά) διεκδικούσε την διακυβέρνηση δεν υπέστη καθίζηση 12 και 14 περίπου μονάδων από τις προηγούμενες εκλογές.

Στοιχείο τρίτο: Η ΝΔ, μετά από 4 χρόνια τέτοιας διακυβέρνησης (με έγκλημα στα Τέμπη, με σκάνδαλο υποκλοπών, με 37.000 νεκρούς στην πανδημία, με -7,4% στην αξία του πραγματικού μισθού, με 26 μήνες διψήφιο πληθωρισμό στα τρόφιμα, με 2.700.000 ανθρώπους σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, με αδιάκοπη αισχροκέρδεια και ανατιμήσεις σε ρεύμα, καύσιμα κοκ) στις εκλογές του Μάη είχε άνοδο σε σχέση με το 2019 κατά 150.000 ψήφους, και στη συνέχεια, χτες, με τραγωδίες όπως αυτή στα ανοικτά της Πύλου, κινείται στα προ 4ετίας ποσοστά της…

Ορισμένες σκέψεις:

α) Πολύ πριν τις εκλογές της 21ης Μάη στην Ελλάδα, με τα γνωστά τους αποτελέσματα, ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», έγραφε:

«…η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ’ ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα».

Προφανώς ο Μαρξ με την αναφορά του στα «μέτρια» και «γελοία» πρόσωπα που υποδύονται τους «ήρωες », εννοούσε όλους τους «Λουδοβίκους», όλων των εποχών, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πολιτικά πλάτη…

Όσο για τον Λένιν, θα παραμένει πάντα σαφής για όσους θέλουν να καταλάβουν και πάντα «ενοχλητικός» για όσους αντιπαραθέτουν μάταια τις διάτρητες βεβαιότητές τους στην πανταχού παρούσα «αλογόμυγα» της διαλεκτικής του:

«Θα ήταν λάθος – έγραφε – να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ‘‘βολικά’’ για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της – τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».

Ήδη στην πατρίδα μας τα σημάδια του κινδύνου να μετατραπεί η κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα είναι φανερά. Θα ήταν ωστόσο παραίτηση, ακριβώς από την διαλεκτική, να μην σημειώνει κανείς τις επίσης φανερές, όπως θα δούμε στην συνέχεια, δυνατότητες η Ιστορία να τραβήξει τον «άλλο δρόμο».

β) Μια εκλογική νίκη, ακόμα και σαρωτική, εκείνο που αποτυπώνει για τον νικητή δεν είναι η δικαίωση της πολιτικής του. Αυτό καθορίζεται αντικειμενικά, μέσα από την αποτίμηση του αν η ζωή του λαού έγινε καλύτερη ή χειρότερη από την άσκηση αυτής της πολιτικής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2015 και ο Σαμαράς τον Ιούνη του 2012. Οι εκλογικές τους νίκες δεν έκαναν «καλό» ούτε το 3ο Μνημόνιο του Τσίπρα, ούτε το 2ο Μνημόνιο του Σαμαρά. Αντίστοιχα, η Θάτσερ κέρδιζε εκλογές. Αυτό δεν κάνει τον «θατσερισμό» λιγότερο απεχθή για τα λαϊκά συμφέροντα. Ούτε οι εκλογικές νίκες του Ορμπάν καθιστούν λιγότερο ακροδεξιές τις πολιτικές του. Ο Τραμπ επίσης κέρδισε εκλογές και ίσως ξανακερδίσει. Αυτό σε τίποτα δεν “μακιγιάρει” τον τραμπισμό. Ο Ερντογάν είχε την πολλοστή εκλογική του επικράτηση. Αυτό δεν «δικαιώνει» την φτώχεια για τα λαϊκά στρώματα στην Τουρκία. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ακόμα και εκλογές όπως του ’33 στη Γερμανία, αλλά εδώ που έχει φτάσει το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης όπως αυτό ορίζεται από τα «τρολ» και τις ομάδες βρωμιάς των διαδικτύων, αυτό θα έδινε αφορμή σε αυτές τις ομάδες βρωμιάς (επίσημες και ανεπίσημες) να επιδιώξουν χυδαίες «παρανοήσεις».

Μια εκλογική αναμέτρηση στο αστικό σύστημα καταγράφει την, με κομματικούς όρους, γεωμετρία που έχει διαμορφωθεί στο κοινωνικο-πολιτικό εκκρεμές, σε δεδομένες συνθήκες. Η κάλπη, με μια κουβέντα, δεν είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ ούτε για εγκλήματα όπως των Τεμπών, ούτε για τον χαφιεδισμό των υποκλοπών, ούτε για την οικειοθελή “φορολόγηση” των εφοπλιστών την ώρα της λαϊκής φοροληστείας, ούτε για τα δις στους ολιγάρχες της ενέργειας, ούτε για το ότι ο μισθός δεν φτουράει ούτε για τις 20 πρώτες μέρες του μήνα.

Και κάτι ακόμα: Στην Ελλάδα είχαμε νίκες εκλογικές της τάξης και του 44%, και του 45%, και του 47% ή ακόμα και του 48%. Η ιστορική και πολιτική αλήθεια για το που κατέληξαν αυτές οι εκλογικές νίκες και οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν, ίσως σβήσει τα αλαζονικά χαμόγελα των ημερών…

γ) Γιατί είχαμε αυτό το αποτέλεσμα χτες όπως και το προηγούμενο του Μαΐου; Το έχουμε ήδη σημειώσει κατά την ανάλυση του αποτελέσματος του Μαΐου: Ακόμα και μετά την νίκη της ΝΔ με 40,5%, το υπόλοιπο 60% του εκλογικού σώματος προσήλθε στην κάλπη με την βεβαιότητα ότι είχε απέναντί του την χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Σε συνθήκες παλιού δικομματισμού αυτό θα σήμαινε πως ο όποιος αντίπαλος του Μητσοτάκη θα σάρωνε. Ποια είναι τα στοιχεία που αυτό το δικομματικό «κεκτημένο», το καθεστώς της εναλλαγής, ανατράπηκε άρδην; 

Κατά την γνώμη μας είναι ότι:

Πρώτο, σε αυτή τη ζωή μπορεί στην πολιτική εντός του αστικού πλαισίου να λες ψέματα με όποιο πρόσημο θες, να είσαι αναξιόπιστος με όποιο πρόσημο θες, να είσαι αφερέγγυος με όποιο πρόσημο θες, να είσαι κωλοτούμπας με όποιο πρόσημο θες, και αυτά να γίνονται ανεκτά. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν γίνεται ανεκτό, όταν το διαπράττεις βάζοντάς του μπροστά το πρόσημο της Αριστεράς! Αριστερά δεν είναι «το άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω», δεν είναι η ανακολουθία, δεν είναι το ψέμα. Είναι η συνέπεια, η ειλικρίνεια, η ευθύτητα, η αξιοπιστία. Και όποιος όλα τα προηγούμενα τα “μαγαρίζει”, αργά ή γρήγορα πληρώνει. Κι όποιος προσπαθεί να πουλήσει σαν «αριστερό» το «δεν υπάρχει εναλλακτική» και το «δεν αλλάζει τίποτα», σε όσο περισσότερο κόσμο το έχει περάσει και του το έχει εμπεδώσει (να η μεγάλη υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα: η εμπέδωση σε πλατιά στρώματα της καθεστηκυίας προπαγάνδας ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική»), τόσο περισσότερο το βρίσκει μπροστά του, όπως το βρίσκει στο αλάτι εκείνος που κατουράει τη θάλασσα.

Δεύτερο, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως απότοκο της μεγάλης του υπηρεσίας στο σύστημα, δηλαδή την συντηρητικοποίηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων μέσα από την διάψευση και την απάτη με τα οποία “κέρασε” την ελληνική κοινωνία, έλαβε τον Μάη το δεύτερο λογαριασμό για όσα διέπραξε το 2015-2019, και χτες τον δεύτερο λογαριασμό για όσα διέπραξε σαν δήθεν αντιπολίτευση που ψήφιζε το 50% των νομοσχεδίων της ΝΔ την περίοδο 2019-2023.

Τρίτο, το εκλογικό άθροισμα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα (ΣΥΡΙΖΑ + ΠΑΣΟΚ) είναι από τα χαμηλότερα αν όχι το χαμηλότερο που σημειώθηκε ποτέ. Συμπέρασμα: Στην Ελλάδα που το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει το 70% των νόμων της ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ το 50% (και τα μισά από όσα δεν ψηφίζουν τα καταψηφίζουν προσχηματικά – πχ συμφωνία για τις ΝΑΤΟικές βάσεις), αλλά και παντού στον κόσμο, όποιος στην πολιτική που ποδηγετείται από την λογική του “μικρότερου κακού” έχει να διαλέξει ανάμεσα στο πρωτότυπο και στο αντίγραφο, διαλέγει το πρωτότυπο: Όταν οι Εργατικοί ακολουθούν την πολιτική της Θάτσερ, οι Αγγλοι διαλέγουν τους Τόρις. Όταν οι Ολάντ ακολουθούν την πολιτική των γκωλικών, οι Γάλλοι διαλέγουν δεξιούς λιμοκοντόρους. Όταν οι σοσιαλδημοκράτες ακολουθούν την πολιτική των χριστιανοδημοκρατών στη Γερμανία, οι Γερμανοί έχουν 15 χρόνια Μέρκελ κι όταν οι λεγόμενοι “ευρωκομμουνιστές” και οι οπορτουνιστές πάνε πακέτο με την σοσιαλδημοκρατία, εξαϋλώνονται.

δ) Μεγάλη προσπάθεια γίνεται από την επομένη των εκλογών του Μάη, αλλά και από χτες, η εξήγηση για το εκλογικό αποτέλεσμα να αποδοθεί στην «κακή» και «αναποτελεσματική» απλή αναλογική της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης, που αν πιστέψουμε τους επικριτές της είναι το τρίτο χειρότερο σε αυτή τη ζωή μετά τον δάκο και την μουχρίτσα.

Προσοχή: Απλή αναλογική, αγνή και ανόθευτη (και τέτοια δεν είναι ούτε η χτεσινή), σημαίνει δικαιοσύνη και δημοκρατία. Σημαίνει δηλαδή ότι η ψήφος του ενός μετράει όσο μετράει και η ψήφος του άλλου. Εδώ, όμως, τι συμβαίνει: Το εμπόδιο για να φτιάξουν κυβέρνηση δεν είναι η απλή αναλογική, αφού τέτοια κυβέρνηση άνετα θα μπορούσε να φτιάξει η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ από τις 21 Μάη, δηλαδή με ένα κόμμα που στην προηγούμενη 4ετία ψήφισε το 70% των νόμων του κ. Μητσοτάκη. Εμπόδιο είναι οι μυλόπετρες των κομματικών τακτικών τους. Είναι η διεκδίκηση, από τον καθένα για λογαριασμό του, όλων των τιμαλφών της κυβερνητικής καρέκλας, για τον μεν, της εικόνας της δήθεν «ανόθευτης αντιπολίτευσης» για τον άλλον.

Αυτός είναι ο λόγος που κονιορτοποιούν και την δικαιοσύνη και την δημοκρατία στις μυλόπετρές τους. Ενοχοποιούν την απλή αναλογική ώστε να υπηρετήσουν πολιτικά ιδιοτελείς επιδιώξεις πουλώντας φούμαρα περί σταθερότητας και λοιπών ηχηρών. Όμως, ας θυμόμαστε: Αυτοί που αποκαλούν «δημοκρατία» με το 40% των ψηφισάντων να ελέγχουν το 60% των βουλευτικών εδρών, κι όσοι συμφωνούν μαζί τους, είναι οι ίδιοι που νομοθετούν ότι για να γίνει απεργία πρέπει οι εργαζόμενοι να το έχουν αποφασίσει με το 50+1% και μάλιστα όχι επί των ψηφισάντων, αλλά επί των εγγεγραμμένων στα σωματεία!

ε) Λέγαμε μετά την απόφαση του δικαστηρίου με την καταδίκη της χρυσαυγίτικης ναζιστικής συμμορίας ότι με τον φασισμό δεν τελειώσαμε. Με τον ναζισμό δεν τελειώσαμε. Χτες έγινε για μια ακόμα φορά ορατό πως λειτουργεί το κράτος της “αστικής δημοκρατίας”: Στην Βουλή, εδώ που έγινε βουλευτής της ΝΔ ο τύπος που μιλούσε προ δεκαετίας περί “σοβαρής Χρυσής Αυγής”, εκτός από τους χριστανοταλιμπάν της ΝΙΚΗΣ του σκοταδισμού, εκτός και από το ακροδεξιό μόρφωμα του τηλεκηραλοιφοπωλητή κατόχου “επιστολών του Ιησού”, πλέον υπάρχει ένα μόρφωμα που υπέδειξε ο καταδικασμένος ναζί Κασιδιάρης. Προς τον οποίο προηγουμένως είχε εξασφαλιστεί διαφήμιση μηνών και χρόνων. Που υποτίθεται ήρθαν τρεις τροπολογίες για την εκδίωξή του, αλλά που καμία δεν αναφέρει την λέξη “ναζισμός”. Που η καταδικασμένη εγκληματική οργάνωση στην οποία συμμετείχε – αν και καταδικασμένη (!) – διατηρεί γραφεία, παίρνει άδειες από Αστυνομία και Δήμο Αθήνας για συγκεντρώσεις, διαθέτει ΜΜΕ… Μπήκε στην Βουλή ένα μόρφωμα που υπέδειξε το ναζιστόμουτρο που αρχικά εμφανίστηκε με αχυράνθρωπο έναν τέως αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Στην συνέχεια με αχυράνθρωπο έναν ταξίαρχο ε.α. που εμφανιζόταν να έχει διδάξει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Και τώρα με μπροστινό έναν τύπο που έχει περάσει από την Πολιτική Άνοιξη του Σαμαρά και το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη μέχρι τα πολιτικά παρατράγουδα του Λεβέντη και της “Ένωσης Κεντρώων”.

Αλήθεια, ποιος θωπεύει τον ναζισμό και ποιος δίνει “δημοκρατική” στέγη στα μπουμπούκια του; Δεν είναι το κράτος τους; Δεν είναι η κυβέρνηση του Μητσοτάκη που “κανονικοποιεί” τον φασιστικό λόγο με υπουργούς αυτούς που ζητούσαν νεκρούς μετανάστες στα σύνορα; Με αντιπροέδρους και υπουργούς τους σεσημασμένους των “άκρων και των ακροτήτων” του πάλαι ποτέ ΛΑΟΣ, που στις νομαρχιακές του 2002 είχε υποψήφιο στην Αττική τον ναζί Παναγιώταρο; Με υπουργούς αυτούς που παραλάμβαναν από τον Μιχαλολιάκο την ηγεσία της ν.Επεν του δικτάτορα φασίστα Παπαδόπουλου την δεκαετία του ’80;

Αλήθεια, συνιστά θωπεία στο φασισμό το να κάνεις κυβέρνηση, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ; Να έχεις υπουργούς των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που φωτογραφίζονταν με τον ναζί “πατριώτη” Κασιδιάρη στα ακριτικά νησιά; Να θέτεις στον εκλογικό σου μηχανισμό, τώρα, τον απολογητή του δωσιλογισμού στην Ελλάδα, τον Μαραντζίδη;

Αλήθεια συνιστά θωπεία στο φασισμό να έχεις στα ψηφοδέλτια συνήγορο των ναζί της Χρυσής Αυγής, όπως το ΠΑΣΟΚ και να τον αποπέμπεις όχι γιατί ήταν συνήγορος των ναζί, αλλά γιατί εμπλέκεται και στην υπόθεση με τους φερόμενους ως δολοφόνους του Σ. Βαλυράκη;

Ο Φασισμός, λοιπόν, είναι εδώ. Αλλά εδώ κι αυτός ο λαός που όποτε χρειάστηκε τον ξανάστειλε στα λαγούμια του, έχοντας – στην μεγάλη του πλειοψηφία – πλήρη επίγνωση: ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ παρίσταναν πως ήταν κι ο Εφιάλτης και οι όμοιοί του. Ελληνες παρίσταναν πως ήταν κι οι Χίτες, οι δωσίλογοι κι οι ταγματαλήτες. Αλλά στην Ελλάδα τα κατακάθια του ναζισμού, οι φίλοι τους, οι αχυράνθρωποί τους, μια πραγματική υπηκοότητα είχαν και έχουν. Και λέγεται έτσι: Κατακάθια.

στ) Η 25η Ιούνη δεν θα αλλάξει ούτε την μακροοικονομική ούτε την μικροοικονομική εικόνα της χώρας: Το δημόσιο χρέος συνεχίζει να είναι στα 400 δις, το ιδιωτικό χρέος στα 270 δις, ο πληθωρισμός στα τρόφιμα στο 15%, οι πλειστηριασμοί καραδοκούν για 700.000 οικογένειες, οι 2.700.000 άνθρωποι διαβιούν σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, ο μέσος μισθός είναι κάτω από τα 1.000 ευρώ. Τι θα μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα μιας ΝΔ που κατόρθωσε να ποζάρει με τον αέρα μιας σαρωτικής εκλογικής επικράτησης, προπαγανδίζοντας την «δικαιωμένη» και ξεστομίζοντας για κάθε αντιλαϊκή αθλιότητα που θα διαπράττει το «αυτά θέλει ο λαός, γι’ αυτά μας ψήφισε»;

Η απάντηση υπάρχει, ήδη, στο εκλογικό αποτέλεσμα. Η απάντηση βρίσκεται στην σημαντική ενίσχυση του ΚΚΕ. Η άνοδος του ΚΚΕ, η εμπιστοσύνη που του έδειξαν πολλές νέες δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρων, πρέπει να είναι η αρχή. Το πανελλαδικό ποσοστό του ΚΚΕ, η ανάδειξή του σε τρίτο κόμμα στο Λεκανοπέδιο, η ενίσχυσή του σε σημαντικά αστικά κέντρα της χώρας, σε εργατικές γειτονιές των μεγάλων πόλεων, σε περιοχές όπου συγκεντρώνεται μεγάλο μέρος του βιομηχανικού και γενικότερα του εργατικού δυναμικού, είναι το κατ’ εξοχήν ελπιδοφόρο μήνυμα.

Χτες εξελέγη κυβέρνηση. Τώρα η χώρα, ο λαός, χρειάζεται αντιπολίτευση. Πραγματική. Στέρεη. Σίγουρη. Αποφασισμένη. Πεπειραμένη. Δυνατή. Οχι μούφα, αλλά κανονική αριστερή αντιπολίτευση. Που θα κάνει ό,τι μπορεί να αντικρούσει όσα έρχονται, να επιβάλλει ακύρωση μεθοδεύσεων, να κατακτήσει νίκες μέσα στη ζωή που – ευτυχώς – δεν τελειώνει τις βραδιές των εκλογών, για να ανοίξει δρόμους νέων ελπιδοφόρων αυτή τη φορά κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών.

Νίκος Μπογιόπουλος 

https://www.imerodromos.gr/