Το δούλεμα ως διακυβέρνηση

Κυρία, δημοσιογράφος - χρονογράφος, που τα τελευταία τριάντα χρόνια αντιμετωπίζει την πολιτική σαν να είναι φολκλόρ και τη ζωή ως μια ενδιαφέρουσα κατάσταση για την αλαζονεία του μικροαστικού
μικρομεγαλισμού, έγραφε τις προάλλες σε αντιπαθή (στη θεία Φωτούλα) εφημερίδα μια γλυκερή ωδή στην πλατεία Θεάτρου – πώς εξανθρωπίσθηκε και πώς μετατράπηκε σε όαση γλυκύτητος, απλώς με μια - δυο «δράσεις».

Την επομένη του δημοσιεύματος, στην εν λόγω όαση ανθρωπιάς, μετανάστης έσφαξε μετανάστη και ξανάγινε η όαση σφαγείο. Κουφάλα πραγματικότης, τι ρουφιάνα που είσαι! (για να εκφραστώ όσο πιο μη πολιτικώς ορθά γίνεται).

Αντιθέτως πολιτικώς ορθότατο είναι το δόγμα «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» (Τσίπρας), «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» (Μπους), «θα κερδίσουμε τις εκλογές, αν στείλουμε και κανέναν στη φυλακή» (Πολάκης), ήτοι τον Πετρουλάκη, τον Παπαχρήστο, την «Εφ. Συν.» (Καμμένος) και τη… διαπλοκή – πλην «Νέων» και «Καθημερινής», διότι σε πολιτικούς συντάκτες μόνον αυτών των δύο εφημερίδων διοχέτευσαν (κατά το… διέρρευσαν) οι Συριζαίοι το μυστικό της μυστικής (ακόμα και από την «Αυγή») συνάντησης Τσίπρα - Καμμένου στη Λέσχη Αξιωματικών. (Στην Αίθουσα «Ο ωραίος Κομιτατζής του Ίλιντεν»).

Αλήθεια, ποιος συριζόμυαλος πίστεψε έστω επί στιγμήν ότι μια τέτοια μυστική συνάντηση δεν θα γινόταν βούκινο; Ουδείς, ούτε ο Καρανίκας. Άλλωστε ίδια φυράματα απ’ τον ίδιο συρφετό έσπευσαν να καρφώσουν τη συνάντηση στα, κατά τα άλλα, επάρατα όργανα της διαβόητης διαπλοκής – στα «βοθροκάναλα» που λέει και ο χρυσόστομος Πολάκης.

Αυτό το μοντέλο δουλέματος (διακυβέρνησης) έχει χρεοκοπήσει στην Ελλάδα. Όπως εξάλλου η διακυβέρνηση - δούλεμα έχει χρεοκοπήσει σε όλη την Ένωση. 

Γρήγορα - γρήγορα, ο ένας μετά τον άλλον οι «βασιλείς αποδεικνύονται γυμνοί». Ο κ. Μακρόν, η κυρία Μέρκελ, η κυρία Μέι, η Κομισιόν φαίνεται να ολοκληρώνουν τον κύκλο των ηγετών - ντήλερ των Εταιρειών.

Σε όλη την Ένωση αυτός ο τύπος της διακυβέρνησης - δουλέματος φαίνεται να φθάνει στα όριά του. Όλο και πιο πολλοί πολίτες σε όλο και πιο πολλές χώρες σχηματίζουν ρεύματα διαμαρτυρίας, κι επειδή η Αριστερά λείπει απ’ τον πλανήτη για δουλειές, στρέφονται προς την (τάχα) αντισυστημική δημαγωγία ηγετών που απλώς θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.

Βεβαίως, πολλοί απ’ όσους στρέφονται προς την Άκρα Δεξιά «τα θέλει ο κωλαράκος τους», έχει βεβαρημένο παρελθόν αγριότητας η Γηραιά Ήπειρος.

Έχει εγγράψει πολύ πογκρόμ, βαθύ και μακρό αντισημιτισμό, πολύμορφο ρατσισμό στους κωδικούς της η ολιγαρχική Ευρώπη των πλουτοκρατών.

Με τον πολιτισμό της εργασίας έγκλειστον στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, η διαμαρτυρία που απλώνεται στην Ένωση παίρνει ανατριχιαστικές αναλογίες με τον Μεσοπόλεμο, ακόμα και ως προς τη γεωγραφία της ανάπτυξης και της επέκτασης της ακροδεξιάς παλινόρθωσης. Ιταλία, Αυστρία, Ουγγαρία, Γερμανία, Πολωνία, Γαλλία, Ισπανία, Ολλανδία – σε λίγο θα αρχίσουμε να λαμβάνουμε «προσκλήσεις σε γεύμα (δι’ υπόθεσίν μας) από υποψηφίους δολοφόνους» τύπου Πιλσούντσκι, Χόρτυ, Μπενίτο, Πεταίν, Φράνκο και Κουίσλινγκ.

Είναι ύστερα απ’ αυτά να μη σου λέει ο παρ’ ημίν φιρφιρίκος «με τη Μέρκελ, παιδιά, για να αντιμετωπίσουμε τη Λεπέν» ή «με τον Μακρόν, παιδιά, για να αντιμετωπίσουμε τον Όρμπαν». Καθ’ ότι, σύντροφοι, αυτός είναι ο αντιφασισμός των δυνάμεων που παράγουν τον φασισμό…

email:stathispontiki@gmail.com

ο Στάθης στο Ποντίκι