Mακρόνησος: σώστε την επιτέλους!

Μακρόνησος: ένα από τα τελευταία «κουφάρια» διατήρησης της συλλογικής μνήμης

Συντάκτης:Θανάσης Κάππος
Mακρόνησος: Μπορώ να δεχτώ για οικονομία χώρου και χρόνου κάθε αντίθεση για την παρακάτω θεώρηση: Υπάρχει η καλή και η κακή Αριστερά στην Ελλάδα. Αυτοί που πουλήθηκαν κι αυτοί που παρέμειναν άγιοι.

Αυτοί που εκβιάστηκαν κι αυτοί που αύριο ή και μεθαύριο (ποιος ξέρει, άλλωστε υπάρχουν μέρες που κρύβουν μέσα τους είκοσι χρόνια) θα εφορμήσουν και θα καταλάβουν τα χειμερινά ανάκτορα.

Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να κατανοήσω, να δεχτώ και, το χειρότερο, να συγχωρήσω όλους εκείνους που κάνουν μούγκα απέναντι στην ιστορική μνήμη. Πολύ περισσότερο εκείνους που την έχουν κάνει διαχρονικό τους «φέουδο». Tο μόνο σίγουρο είναι πως και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με τυφλούς. Κυριολεκτικά και μη.

Μακρόνησος: ένα από τα τελευταία «κουφάρια» διατήρησης της συλλογικής μνήμης. Το οποίο οι απέναντι τεχνηέντως θέλουν να εξαφανίσουν.

Ο Αδωνις παλαιότερα έκανε παράτες με τον γιο του Σκαλούμπακα για να θυμούνται οι νεότερες γενιές πως εκεί δεν έγινε τίποτα και απλά ήταν ένα στρατόπεδο. Ενα βιβλιοπωλείο, ή κάτι τέτοιο, είχε την πρωτότυπη ιδέα να κάνει μια εκδρομή στη Μακρόνησο και να οργανώσει «μενού εξόριστων».

Οσο και να μοιάζουν παράταιρα όλα αυτά, έχουν τη μακροπρόθεσμη στόχευση και αιτιολόγηση. Φορείς, τοπικοί και μη, θέλουν να αξιοποιήσουν εδώ και χρόνια τον χώρο με αποκλειστικό όφελος την εκμετάλλευση και το κέρδος. Ας είναι. Αλλωστε η λέξη κέρδος δεν πρόκειται να εξαφανιστεί αύριο από την αγορά και τις κοινωνικο-οικονομικές σχέσεις.

Ομως η διαπόμπευση της ιστορικής μνήμης πονάει. Για κάποιους που είναι περισσότερο αριστεροί και για εμάς που είμαστε λιγότερο…

Η Αριστερά κωφεύει.

Χρωστάμε χάρη και ευγνωμοσύνη στην αείμνηστη Μελίνα για το Π.Δ. του 1995 με βάση το οποίο καθορίστηκαν οι χρήσεις γης και οι περιορισμοί στη δόμηση. Ομως έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα, όλα είναι πιθανά.

Δεν είναι δυνατό από όποιον και από όπου πρέπει να μη γίνουν οι αναγκαίες και απαραίτητες ενέργειες για να σωθεί η Μακρόνησος. Να οργανωθούν καμπάνιες, να μαζευτούν υπογραφές, να διοργανωθούν συνεντεύξεις Τύπου για το θέμα.

Ή να ακολουθηθούν διά της όποιας οδού τα παγκόσμια πρότυπα του Ρόμπιν και του Ελις Αϊλαντ, τα οποία κρίθηκαν από την UNESCO Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και κανένας δεν μπορεί να τα πειράξει και να τα «βεβηλώσει».

Υπάρχει όμως και μια δήθεν θεσμική παράμετρος που δείχνει την τραγικότητα της όλης υπόθεσης. Με βάση το ψήφισμα ΟΓ’ της 14/10/1949, «Περί μέτρων εθνικής αναμορφώσεως», σημειώνεται μεταξύ άλλων: «Συνίσταται αυτόνομος Οργανισμός αποτελών νομικόν πρόσωπον δημοσίου δικαίου, υπό την επωνυμίαν “Οργανισμός Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου” με έδραν τας Αθήνας υπαγόμενος υπό την ανωτέραν εποπτείαν πενταμελούς συμβουλίου αποτελούμενου εκ των Υπουργών Δικαιοσύνης, Στρατιωτικών, Παιδείας, Δημοσίας Τάξεως, Τύπου και Πληροφοριών».

Ο Αριστείδης Μπαλτάς ακούει;

https://www.efsyn.gr/