"Οι τεράστιες ευθύνες του Βερολίνου…"

Γράφει ο Ιωάννης Θ. Μάζης,
Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής Θεωρίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος εις το Ηνωμένο Βασίλειο έτυχε πολλών ερμηνειών από εγκύρους αναλυτές:

1) Η άνοδος της ακροδεξιάς και του «έκπαλαι γνωστού βρετανικού νεοναζισμού» είναι το αίτιον, είπαν ορισμένοι.

2) Η ξενοφοβία και ο βρετανικός εθνικισμός ευθύνονται, εθεώρησαν άλλοι.

3) Τα σύνδρομα του αντιγερμανισμού των ηλικιωμένων ευθύνονται, εξετίμησαν κάποιοι άλλοι.

Εξετάζοντας το έγκυρον των επιχειρημάτων θα είμεθα αναγκασμένοι να δεχθούμε ότι:

1) Η υποτιθέμενη άνοδος της ακροδεξιάς και του νεοναζιστικού φαινομένου θα πρέπει υποχρεωτικώς να έλαβε χώρα εντός του εκλογικού σώματος του Εργατικού αλλά και του Συντηρητικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου (!), συνεπώς η γνωστή και λαμπρή -όπως και εκ των αρχαιοτέρων και σημαντικοτέρων λίκνων του ευρωπαϊκού κοινοβουλευτισμού- Δημοκρατία, εσάπισε! Διότι εάν κυριάρχησαν τέτοιες ιδεολογικές τάσεις εντός των δύο αυτών κομματικών θεσμών, οι οποίες μάλιστα εκάλυψαν το 52% του βρετανικού λαού, τότε ας ετοιμαστούμε για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο!

2) Σε μια κοινωνία, γνωστή ως το πλέον ευδιάκριτο πολυπολιτισμικό αποτέλεσμα μιας πρώην αυτοκρατορίας, «όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ», όπου τα σώματα ασφαλείας, οι Ενοπλες Δυνάμεις, η Σκότλαντ Γιαρντ και οι Ειδικές της Υπηρεσίες Αντικατασκοπίας και Εσωτερικής Ασφαλείας, οι ανώτατοι κρατικοί υπάλληλοι, οι παρουσιαστές και οι δημοσιογράφοι των βρετανικών ΜΜΕ κ.λπ. προέρχονται από όλες τις χώρες της βρετανικής κοινοπολιτείας, δεν νομίζω ότι μπορεί να υποστηριχθεί αξιόπιστα ο «ιός της ξενοφοβίας και του βρετανικού εθνικισμού»!

3) Την 5η Ιουνίου 1975 διεξήχθη αντίστοιχο δημοψήφισμα εις το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο έδωσε ένα υπέροχο αποτέλεσμα υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΟΚ (67,2% υπέρ, έναντι 32,8% κατά). Τότε απείχαμε 30 έτη από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και οι «αντιγερμανικές μνήμες» ήσαν νωπές, τραυματίες ακρωτηριασμένοι κυκλοφορούσαν ακόμη με παράσημα ή χωρίς στους δρόμους των βρετανικών πόλεων. Τότε, γιατί δεν ελειτούργησαν αυτές, οι πρόσφατες «αντιγερμανικές μνήμες»;

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι για να επιτύχει την εισδοχή της η Βρετανία στην τότε ΕΟΚ υπέβαλε αίτηση την 9η Αυγούστου 1961, της οποίας η έγκριση προσέκρουσε σε δύο σθεναρά βέτο του στρατηγού Ντε Γκωλ: το πρώτο τη 14η Ιανουαρίου του 1963 και το δεύτερο την 27η Νοεμβρίου του 1967.

Ο γηραιός ηγέτης θεωρούσε ότι «η φύσις, η δομή και η πραγματικότητα της Μεγάλης Βρετανίας είναι διαφορετικές από εκείνες των ηπειρωτικών χωρών της Ευρώπης» και αντιλαμβάνετο τη μελλοντική απορρόφηση της τότε ΕΟΚ από τη ΝΑΤΟϊκή χοάνη και την ηγεμονία των ΗΠΑ. Γιατί τότε δεν εξεδηλώθησαν αυτά τα «αντιγερμανικά χαρακτηριστικά», αλλά τουναντίον η υπερήφανη Γηραιά Αλβιών... άλλαξε μέχρι και το όνομά της, αυτοταπεινουμένη, για να μην «ενοχλεί» τη Γαλλική Δημοκρατία, η οποία είχε επαρχία εις τον Βορράν με το όνομα «Βρετάνη»;

Οι απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα είναι απλές: Τότε, η εισδοχή του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΟΚ εγένετο με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ, όπως ακριβώς εφοβείτο ο γηραιός Γάλλος ηγέτης, για να «κρατήσουν τη Ρωσία έξω, την Αμερική μέσα και τη Γερμανία κάτω», κατά τη δήλωση του πρώτου γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ (1952-1957), Sir Hastings Lionel Ismay. Σκοπός ο οποίος είχε επιτευχθεί με τοποτηρητή το Ηνωμένο Βασίλειο και «παιδαγωγό δημοκρατικότητος» τη Γαλλία.

Τώρα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Οι ΗΠΑ παρατηρούν ότι η Γερμανία «αυτονομείται» και προωθεί τις ηγεμονικές της βλέψεις στην Ευρώπη, συνθλίβοντας τους λαούς του Νότου, συνεργάζεται στη μεταφορά φυσικού αερίου με τη Ρωσική Ομοσπονδία και η Ουάσιγκτον, η οποία αναμένει συγκεκριμένες διευκολύνσεις σε διεθνές επίπεδο από τη Γερμανία και δεν έχει πλέον την οικονομική δυνατότητα «να κρατά τη Γερμανία κάτω», ενισχύοντάς την -σε οικονομική δυσπραγία ευρισκόμενη- «παιδαγωγό της» (Γαλλία), δυσφορεί! Δεν δύναται συνεπώς να συνεχίζει να προσφέρει το κύρος της μεγαλυτέρας, και μιας εκ των δύο πυρηνικών δυνάμεων της Ευρώπης, στο νεο-ηγεμονικώς συμπεριφερόμενο Βερολίνο. Δεν έκαμε, λοιπόν, τίποτε για να παρέμβει οικονομικώ τω τρόπω, ώστε να ανατρέψει τις χθεσινές εξελίξεις. Αλλά ούτε και ηδύνατο.

Η Γερμανία των κ.κ. Σόιμπλε και Μέρκελ (με αυτή τη σειρά) οφείλει να λάβει το μήνυμα και να αντιληφθεί ότι με δημοσιογραφικώς προωθούμενες πομφολυγολογίες περί «ακροδεξιάς», «ισλαμοφοβίας», «ξενοφοβίας», «γερμανοφοβίας» κ.λπ. δεν δύναται να καλύψει την ατυχήσασα ηγεμονική της πολιτική που καταστρέφει την Ε.Ε. και εμπνέει απέχθεια στους ευρωπαϊκούς λαούς.

Οι ευθύνες του Βερολίνου είναι τεράστιες, ας το κατανοήσει. Θα είναι η τρίτη φορά που θα οδηγήσει την Ευρώπη σε διάλυση, με τεράστιες επιπτώσεις για τη διεθνή Ειρήνη και την Ασφάλεια. Οι λαοί δεν αντιδρούσαν έτσι μέχρι το 2008. Ας αναρωτηθούν στο Βερολίνο, ειλικρινώς όμως, με το χέρι στην καρδιά (και όχι... υψωμένο), «γιατί» αίφνης οι ευρωπαϊκοί λαοί «απώλεσαν τον νουν».

Realnews