Είναι πολύ καλό για να συμβαίνει στην Αθήνα... (φωτο)

Βολτάραμε στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το πλέον εξωπραγματικό ορόσημο της πόλης

Για να μαζευτούν περί τις 100 χιλιάδες κόσμου σε ένα και μόνο μέρος της Αθήνας, συνήθως δύο λόγοι παίζουν: είτε έχει αγώνα Champions League στο ΟΑΚΑ, είτε κάποιο μνημόνιο ή πολυνομοσχέδιο βρίσκεται προ των πυλών της ψήφισης. Το τετραήμερο 23-26 Ιουνίου, αποδείχτηκε πως οι ποδοσφαιρικοί και οι πολιτικο-οικονομικοί λόγοι, δεν είναι οι μόνοι που μπορούν να μας κινητοποιήσουν κατά χιλιάδες.

Ας όψεται το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), το οποίο λίγο πριν ανοίξει μόνιμα τις πύλες του για το κοινό, είπε να προσφέρει μια... τζούρα από τα πολιτιστικά -και όχι μόνο- μελλούμενα της πρωτεύουσας.

115.000. Τόσοι ήταν οι νοματαίοι και οι κυρίες κάθε ηλικίας που κατηφόρισαν μέχρι το Φαληρικό Δέλτα για να δουν από κοντά το μεγαλύτερο έργο που γνώρισε η χώρα μετά τον κατασκευαστικό οργασμό του 2004. Tο χώρο στον οποίο λίαν συντόμως θα φιλοξενηθούν κι επίσημα η Εθνική Λυρική Σκηνή με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος. Αμφότερα πλαισιωμένα με ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα της χώρας. 

Δώσε μου ορόσημα!

Δεν έχω σκοπό να γεμίσω τις επόμενες γραμμές αναλύοντας τον ρόλο και την αποτελεσματικότητα των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα. Ούτε και το κατά πόσο το συγκεκριμένο έργο θα συνεχίσει να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό ακόμη κι όταν το Ίδρυμα "Σταύρος Νιάρχος" παραδώσει τα κλειδιά της διαχείρισης στο Ελληνικό Δημόσιο. Αυτό που με κάνει να αισιοδοξώ και στο οποίο θα σταθώ είναι το γεγονός ότι η πόλη μετά από πολλά χρόνια απέκτησε ένα αστικό ορόσημο. Σύγχρονο, επιβλητικό, ανταποκρινόμενο στις ανάγκες μας. 

Και, ναι. Θεωρώ πως όλη αυτή η πανδαισία ανάπλασης που έλαβε χώρα τα τελευταία χρόνια στις παρυφές της Καλλιθέας, ήρθε για να καλύψει μια βασική μας ανάγκη. Δεν την αντιμετωπίζω σαν ένα κατασκευαστικό πυροτέχνημα, ούτε ως περιττό μπιχλιμπίδι που σκοπό έχει να καλμάρει τους ιθαγενείς σε εποχές ζόρικες και πονηρές. 

Σε μια πόλη άναρχη και "φαλακρή" από εμβληματικά τοπία, σε μια (σύγχρονη υποτίθεται) πρωτεύουσα που υπολείπεται σημείων τα οποία θα σε κάνουν να σταθείς, να νιώσεις κι εν τέλει να ταυτιστείς μαζί της, είχαμε ανάγκη ένα ΚΠΙΣΝ. Έναν πόλο έλξης, ένα σημείο αναφοράς, συνάθροισης και δημιουργίας που μένει στους διαχειριστές του και πολύ περισσότερο σε εμάς τους ίδιους να απορροφήσουμε τις δυνατότητες που μπορεί να μας προσφέρει. Ένα μέρος που εκτός από τη λειτουργικότητά του, την "μόνιμη υιοθεσία" δηλαδή της Ε.Λ.Σ και της Ε.Β.Ε, έρχεται για να διορθώσει μία από τις πολλές παραφωνίες της πόλης που γεννήθηκε μέσα από τον μεταπολεμικό υδροκεφαλισμό:επανένωσε το οικιστικό περιβάλλον με το παραθαλάσσιο μέτωπο από το οποίο είχαμε φροντίσει να αποκοπούμε χτίζοντας πολυσύχναστες λεωφόρους. 

Κι αν το ΚΠΙΣΝ ήταν το αποτέλεσμα της μεγαλύτερης δωρεάς που έχει πραγματοποιηθεί στη σύγχρονη ελληνική ιστορία (596 εκατ. ευρώ), υπάρχουν παραδείγματα που θα σε πείσουν ότι σημεία αναφοράς εκ του μηδενός μπορείς να δημιουργήσεις και με τα ελάχιστα. Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, για παράδειγμα, μια ομάδα πόλης ανέλαβε να ομορφοποιήσει μία κάθετο της Ερμού, την οδό Πιττακή. Η σκέψη απλή: Χρησιμοποίησαν μεταχειρισμένα πολύφωτα για να φωτίσουν το στενό δρομάκι. Κι εκεί όπου κάποτε δεν περνούσε άνθρωπος, μια δράκα ανθρώπων κατάφερε να φτιάξει έναν αστικό πόλο έλξης, ένα αθηναϊκό αξιοθέατο κυριολεκτικά από το πουθενά. 

Κέντρο Πολιτισμού στο Φάληρο, πολύφωτα στην Πιττακή, πεζοδρομημένη Αρεοπαγίτου κι Αποστόλου Παύλου, πάρκο Ναυαρίνου, μουσείο Ακρόπολης, μαρίνα Φλοίσβου...

Ορόσημα διαφορετικής κλίμακας και χαρακτήρα, ίδιου όμως σκοπού: να γίνουν τα εργαλεία εκείνα που θα χρησιμεύσουν ώστε να ξαναβρεί η Αθηναία και ο Αθηναίος λόγους για να ερωτευτούν μια πόλη που φλερτάρει εδώ και χρόνια με τα όρια του... μη ερωτεύσιμου. 

Το αυτό έχει συμβεί κι έξω. Στο Shoreditch του Λονδίνου, στο High Line Park της Νέας Υόρκης, στο Le Marais στο Παρίσι και στα πλείστα όσα παραδείγματα αστικής αναβάθμισης που έφεραν πολίτη και πόλη ξανά κοντά.

Αυτά, Προβοκάτορ(ισσ)ες, καλό είναι να γίνονται. Γιατί στην τελική, όσες περισσότερες οι ταυτίσεις μας με τα περιβάλλοντα εκείνα που ξοδεύουμε τις περαντζάδες μας, τόσο μεγαλύτερη η οικειοποίηση της πόλης από μέρους μας και τόσο πιο ισχνός ο μηδενισμός που δημιουργεί κατοίκους ξενερωμένους με την ίδια τους την πόλη. Η Αθήνα δεν μπορεί να είναι μία από αυτές. Τουλάχιστον, όχι για όσο καιρό μπαίνουν στις ζωές μας εγχειρήματα όπως αυτό του ΚΠΙΣΝ.

Δείτε πολλές φωτο στο http://provocateur.gr/

Η αλήθεια, πάντως, είναι πως το Πάρκο Πολιτισμού έχει τόσα να προσφέρει στα μάτια σου που δεν χορταίνεται και γι΄ αυτό φροντίσαμε να σου μαζέψουμε ό,τι καλύτερο βρήκαμε στο Instagram. 

Για τσέκαρε!

Κι αν η λαιμαργία σου δεν έχει τελειωμό, έμπα Instagram να λιώσεις από Πάρκο, Λυρικές Σκηνή και Βιβλιοθήκη!

http://provocateur.gr/