Στης καραντίνας τον καιρό

Αυτή η καραντίνα είναι μια μάχη στερεοτύπων. Δεν έχει αρχίσει τώρα και προφανώς δεν θα τελειώσει με τη λήξη των μέτρων. Η καραντίνα σχεδόν τεσσάρων δισεκατομμυρίων ανθρώπων είναι κάτι πρωτοφανές και
πραγματικά θα χρειαστούν χρόνια μελέτης για να καταλάβουμε πως και γιατί επιβλήθηκε.

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΛΑΓΚΟΣ

Μια πρώτη αλήθεια όμως, είναι ότι για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάστηκαν χρόνια «μαζικής εκπαίδευσης» η οποία απ’ ότι φαίνεται έπιασε τόπο. Ένα μέρος της βασικής εκπαίδευσης είναι η τηλεόραση και ότι έχει να κάνει με το συνθετικό τηλέ-. Δηλαδή η δημιουργία της πεποίθησης ότι όλα γίνονται τηλέ-, από μακριά δηλαδή. Όπως συμβαίνει με όλα τα καλά πράγματα, μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν και για τον χειρότερο σκοπό. Έτσι ενώ έχουμε την τηλεϊατρική που σώζει ζωές και μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες σε όσους απομακρυσμένους την έχουν ανάγκη, έτσι δημιουργεί και την πολυπόθητη κοινωνική αποστασιοποίηση που τόσο πολύ αγαπάει οποιοσδήποτε θέλει μια κοινωνία χειραγωγούμενη.

Μια ακόμα εκπαίδευση είναι αυτή του δήθεν υγειινισμού, που θέλει τις καλές εξουσίες να θέλουν τον κόσμο υγιή καθαρό και ακμαίο, βάζοντας ταμπέλες και δημιουργώντας «νεομιάσματα», σε όσους είναι καπνιστές για παράδειγμα, πίνουν αλκοόλ ή τέλος πάντων δεν λειτουργούν πάνω στα πρότυπα της εποχής.

Ταυτόχρονα βέβαια, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να επιδοτούν τις εταιρείες ορυκτών καυσίμων και να διεξάγουν πολέμους για την κατάκτηση και τη διατήρηση «ζωτικών χώρων» και ενέργειας πάντα βέβαια με τον μανδύα «το κάνουμε για το καλό σας». Εκπαίδευση είναι και τα smartphone που η μη χρήση τους ή η έκφραση μιας κριτικής σκέψης ως προς τα ορια της τεχνολογίας, σε καθιστούν αμέσως μίασμα και «πληροφορικά αναλφάβητο», αφού τολμάς και αμφισβητείς την τόσο άγρια χρήση τους. Όταν ακούς κάθε μέρα ότι όλα γίνονται μέσω του «έξυπνου» τηλεφώνου σου τότε έρχεται η μέρα που καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ακριβώς έτσι… Ακούσαμε ψυχολόγο, πρώην βουλευτή ότι «πλέον έχουμε το skype ή άλλη πλατφόρμα και τα ζευγάρια μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα». Είναι εντυπωσιακή η ερμηνεία αυτή αν σκεφτεί κανείς ότι μια βασική συνθήκη για την ψυχική υγεία των ανθρώπων είναι η ερωτική συνεύρεση και η ανθρώπινη εν γένει επαφή.

Χρειάζεται η καραντίνα; Προφανώς σαν αμυντικό εργαλείο της εξάπλωσης του ιου. Χρειάζεται όμως η αγιοποίηση της και ο εξωραϊσμός της μέσω του φόβου που πάλι δημιουργεί μιάσματα όπως η τραγική και χυδαία σύγκριση νεκρών στην γειτονική Ιταλία και την Ισπανία;

Τέλος, η μεγαλύτερη εκπαίδευση είναι η διάχυση της ενοχής στο πόπολο. Να νιώθεις ότι εσύ φταις και ότι αν βγεις για περπάτημα σπας και διαλύεις την κοινωνική συνοχή που με τόσο κόπο όλοι έχουν συμβάλλει να επιτευχθεί. Είναι όμως έτσι; Τι είναι η ατομική ευθύνη και πως αυτή διδάσκεται; Δεν είναι άραγε ατομική ευθύνη κάθε υπουργού υγείας τα τελευταία τριάντα χρόνια ο ξεπεσμός του ΕΣΥ; Δεν είναι ατομική ευθύνη η υπογραφή της απόφασης για μισθό 482 ευρώ μικτά;

Η ατομική ευθύνη είναι συνυφασμένη με την κοινωνική ευθύνη. Η μια χωρίς της άλλη απλά δεν υπάρχουν. Η πραγματική ατομική ευθύνη είναι η μαζικά κοινωνική διεκδίκηση ενός πραγματικά δίκαιου, κοινωνικού κράτους. Το άλλο είναι απλά μια ενοχή ακόμα σαν τις δήθεν αμαρτίες των θρησκευτικών δογμάτων. Η καραντίνα είναι μια μαζική ήττα του πλανήτη απέναντι στο φόβο που έχει εγκαθιδρύσει ο νόμος την αγοράς. Είναι μια καθαρή ήττα του «μαζί» απέναντι στο «εγώ», γιατί δεν διεκδικήσαμε τα κοινωνικά συστήματα υγείας αλλά τσιμπήσαμε το τυράκι του ανταγωνισμού που θα μας βγάλει μπροστά από τους άλλους.

Προτιμώ να σκέφτομαι και να με ρωτάω κάθε μέρα για όλα αυτά και έχω σταματήσει πολλά χρόνια τώρα να πιστεύω σε στρατηγούς και ηγέτες γιατί η ιστορία έχει ξεκάθαρα πάρει θέση απέναντι σε αυτούς που δήθεν σώζουν τον κόσμο: Ήταν τουλάχιστον καθάρματα.

από ημεροδρόμος