«Παιδιά ενός κατώτερου θεού»

Σε αυτές τις συνθήκες, της πανδημίας από τον νέο κορωνοϊό, ιδιαίτερα ευάλωτες είναι οι ευπαθείς ομάδες. Άστεγοι, τοξικομανείς, πρόσφυγες, άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας, άτομα τρίτης ηλικίας, μακροχρόνια άνεργοι, κοινωνικά – οικονομικά αποκλεισμένοι σε γκέτο με ή χωρίς τοίχους…

του ΗΛΙΑ ΜΙΧΑΛΑΡΕΑ*

Στις ΗΠΑ, εκατομμύρια κοινωνικά αποκλεισμένοι δεν μπαίνουν στις στατιστικές, οι οποίοι επειδή δεν έχουν να πληρώσουν δεν ζητάνε βοήθεια. Αυτοί οι άνθρωποι νοσούν, πεθαίνουν ή γίνονται καλά χωρίς να το μάθουμε ποτέ.   

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, γινόμαστε μάρτυρες φρικτών δημοσιευμάτων, για ανθρώπους που είναι 75 ετών και άνω και εξαναγκάζονται να συναινούν, για την μη υποστήριξή τους στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Μαθαίνουμε για  υπερήλικες, στους  κάθε άλλο παρά «οίκους ευγηρίας», που  όπως είναι συγκεντρωμένοι πολλοί μαζί,  αφήνονται να πεθάνουν μαζικά, παγιδευμένοι από την αυταπάτη του ανθρώπινου προσώπου του καπιταλισμού.

Αλήθεια, σε τι διαφέρει αυτή η πραγματικότητα, από την πραγματικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Nαzi; Η ουσιαστική διαφορά, που μας κάνει να ελπίζουμε ότι αυτή η πραγματικότητα μπορεί να αλλάξει, είναι η αυτοθυσία του υγειονομικού προσωπικού, που προσπαθεί να κρατήσει τον άνθρωπο που πάσχει, τον άνθρωπο λίγο πριν πεθάνει, στο μπόι της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας και της δικαιοσύνης. Ακόμα και στην περίπτωση, που όλες αυτές οι πληροφορίες εμπεριέχουν ένα βαθμό υπερβολής, δεν παύουν να είναι φορείς μιας απειλητικής πραγματικότητας.

Το μεγάλο διακύβευμα της επόμενης μέρας, είναι η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ανατροπή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ο μεγαλύτερος φόβος της ανθρωπότητας είναι ήδη εδώ, είναι η επιστροφή στην βαρβαρότητα. Και δεν θα το επιτρέψουμε.  

Στα νοσοκομεία της Ιταλίας, της Ισπανίας…, εξ αιτίας της έλλειψης Μονάδων Εντατικής Θεραπείας και γενικότερης  υλικοτεχνικής υποδομής, οι γιατροί και οι νοσηλευτές   αναγκάζονται να αποφασίζουν για το ποιος θα ζήσει και το ποιος θα πεθάνει.

Η διαρκής συρρίκνωση του αστικού κράτους πρόνοιας, οι τεράστιες κοινωνικές περικοπές, η ανεξέλεγκτη εμπορευματοποίηση του ανθρώπου, της ανθρώπινης δυστυχίας, και του ανθρώπινου πόνου, οδήγησε στην ουσιαστική διάλυση του δημόσιου τομέα της υγείας, που αφού πρώτα κατασυκοφαντήθηκε  (υποδομές, υγειονομικό προσωπικό), παραδόθηκε στην συνέχεια  βορά στο ιδιωτικό επιχειρηματικό κεφάλαιο.

Η επόμενη μέρα, δεν πρέπει να βρει το ιδιωτικό κεφάλαιο να κερδοσκοπεί με τις δημόσιες δομές υγείας και ψυχικής υγείας, είτε  με την μορφή των ΣΔΙΤ, των Μ.Κ.Ο, είτε όποιων άλλων μορφών ληστρικής εκμετάλλευσης, της περιουσίας του ελληνικού λαού. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, δεν πρέπει να αφεθεί στην φιλανθρωπία, στους εθελοντές, στις Μ.Κ.Ο.

Η κοινωνική ασφάλιση, πρέπει να προστατευθεί από το να γίνει καταναλωτικό προϊόν και αντικείμενο κέρδους. Πρέπει να  καταλάβουμε αυτό που μας είπε ο  κ. Στουρνάρας. Ο κεντρικός τραπεζίτης είπε, πως την μάχη αυτή δεν την δίνουμε όλοι μαζί, όταν στις 28/5/2019, στο  «12th Ιnsurance Conference», παρουσία των κολοσσών τις ιδιωτικής ασφάλισης δήλωνε πως «οι μονοπωλιακές λογικές τύπου κοινωνικής ασφάλισης, περιορίζουν την επενδυτική αποτελεσματικότητα».

Αυτή η επενδυτική αποτελεσματικότητα, είναι πιο φονική από τον CoVID-19, όταν στις  HΠA, συμβαίνουν πάνω από 50.000 θάνατοι των χρόνο από την απουσία ασφαλιστικής κάλυψης, όταν 27 εκατομμύρια πολίτες είναι ανασφάλιστοι, και όταν ένας ανασφάλιστος μπορεί να κλιθεί να πληρώσει για νοσηλεία ως ασθενής του CoVID-19, από 42.000 – 75.000 δολάρια. ( βλ. Ημεροδρόμος, Κ. Λουλουδάκης, «Ιδιωτικοποίηση ένα Ύπουλο Νόσημα»)

Στην χώρα μας, η περιβόητη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση οδήγησε στην διάλυση του πυλώνα της παροχής ψυχιατρικών  υπηρεσιών, και στην συρρίκνωση του, στο επίπεδο των ψυχιατρικών κλινικών στα γενικά νοσοκομεία. Η πολιτική, ακόμη και αυτού του αστικού κράτους πρόνοιας, η κοινωνική πολιτική, αντικαταστάθηκαν από τις πολιτικές των προγραμμάτων (Ψυχαργώς κλπ) της Ε. Ένωσης. Το 40% περίπου των ψυχιατρικών υπηρεσιών ιδιωτικοποιήθηκαν με την μορφή των Μ.Κ.Ο, και ένα μεγάλο μέρος των αρρώστων κατέληξαν σε μικρά άσυλα  ιδιωτικών κλινικών. Πολλοί από τους αστέγους των μεγάλων πόλεων της χώρας, είναι άτομα ψυχικά πάσχοντα που έχουν εγκαταλειφθεί στην μοίρα τους.

    Τελικά η αποασυλοποίηση  κατέληξε σε απόνοσοκομειοποίηση τύπου Ρέιγκαν (όταν ήταν κυβερνήτης στην Φλόριντα, έκανε αναδιάρθρωση της δημοσιονομικής πολιτικής και περικοπή των δημοσίων δαπανών εξαναγκάζοντας μεγάλες νοσοκομειακές δομές σε κλείσιμο πετώντας ασθενείς και εργαζόμενους στο δρόμο).

Στον τομέα της παροχής υπηρεσιών απεξάρτησης, έχουμε τεράστιες περικοπές κονδυλίων τόσο στην πρόληψη, στην θεραπεία και στην κοινωνική επανένταξη, όσο και στην έρευνα, την εκπαίδευση και την αξιολόγηση. Έχουμε πάλι, την αντικατάσταση της κοινωνικής πολιτικής από την πολιτική των προγραμμάτων της Ε.Ε., που οδηγεί στην δημιουργία θεραπευτικών δομών μέσω ΕΣΠΑ, με ημερομηνία λήξης (τις περισσότερες φορές 2 συν 1 χρόνο), και με μαθηματική ακρίβεια στην απαξίωση της θεραπείας και της κοινωνικής επανένταξης των εξαρτημένων ατόμων.

Σε αυτή την  εξέλιξη, έχουν τεράστια ευθύνη οι ηγεσίες των θεραπευτικών προγραμμάτων, που συναινώντας σε βραχυπρόθεσμες λύσεις κάλυψης των αναγκών για απεξάρτηση, υποθήκευσαν το δημόσιο χαρακτήρα της παροχής υπηρεσιών απεξάρτησης και άνοιξαν το δρόμο για τις Μ.Κ.Ο και τους ιδιώτες. Όταν δεν υπάρχουν λεφτά για τις δημόσιες υπηρεσίες, υπάρχουν πάντα για τις Μ.Κ.Ο και το επιχειρηματικό κεφάλαιο. Εξαναγκάζονται έτσι, δημόσιοι φορείς, ή νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, όπως το ΚΕΘΕΑ για παράδειγμα,  να δημιουργούν ληξιπρόθεσμες  θεραπευτικές δομές  ώστε να μπορούν να απορροφούν  ευρωπαϊκά κονδύλια μέσω ΕΣΠΑ, ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης .   

Η βραχυπρόθεσμες, ασυντόνιστες, αποσπασματικές και ενίοτε ανταγωνιστικές μεταξύ τους δομές, υποστελεχωμένες, με ελλιπή χρηματοδότηση και χωρίς όραμα, βρέθηκαν αντιμέτωπες με την πριμοδότηση της υποκατάστασης, την ιδεολογική απενοχοποίηση της χρήσης ουσιών και την βαθιά κοινωνική – οικονομική κρίση, που έθεσαν υπό αμφισβήτηση τους λόγους για τους οποίους θα ήθελε και θα έπαιρνε την απόφαση να «καθαρίσει» ένας χρήστης ουσιών.

Παράλληλα, αποκρύπτονται επιμελώς και συστηματικά τα μεγάλα ποσοστά αποθεραπείας των εξαρτημένων ατόμων από τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα, ΚΕΘΕΑ, 18 Ανω, Ιανός και Αργώ στο Ψ.Ν.Θ,  ΔΙΑΠΛΟΥΣ  στο Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας… και διαφημίστηκε χυδαία η λύση των χώρων εποπτευόμενης χρήσης, που πιθανόν να αποτελέσει  ιδανικό πεδίο δράσης των Μ.Κ.Ο.

Κυριάρχησε έτσι, η ιδεολογία της σήψης και της παρακμής, ενός κοινωνικού συστήματος, που νομιμοποιούσε το «δικαίωμα» στην «ελεύθερη» επιλογή ενός δεκατριάχρονου ή δεκαπεντάχρονου παιδιού στην χρήση και στον θάνατο και ξεχνούσε εντέχνως, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με παιδιά, και πως  ελευθερία και εξάρτηση αποτελούν θεμελιώδη αντίφαση εν τοις όροις.

Κάνοντας στην συνέχεια, τις ουσίες καταναλωτικά προϊόντα, που πωλούνται ελεύθερα σε ειδικά καταστήματα με χαρακτήρα boutiques, και γκρεμίζοντας τους παλιούς θεούς, τις ιδεολογίες, τις κοινότητες, χωρίς την δημιουργία νέων αξιών και αφήνοντας την νεολαία χωρίς καθοδήγηση, προετοιμάστηκε το έδαφος για την επιδημία, με ευνοϊκούς, όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις τους ανέμους. Η χρήση έγινε μια ατομική υπόθεση και ευθύνη, που αφορά  εξαρτητικές προσωπικότητες, την  βιοχημεία του εγκεφάλου, το γενετικό υλικό κλπ, αποσιωπώντας επιμελώς τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές αιτίες. (βλ. 1. Edwards Griffith, «αποποινικοποίηση ουσιών, σωστή απάντηση ή λάθος ερώτηση;» εκδ. ΚΕΘΕΑ. 2. Ηλίας Μιχαλαρέας, «επτά τρόποι για να προκαλέσετε μια επιδημία ουσιών», Ημεροδρόμος)    

Η πανδημία αυτή την στιγμή, μας αφορά όλους, για να αντιμετωπισθεί πρέπει να μείνουμε δυνατοί, όχι όμως σιωπηλοί. Όσο λιγότερο σιωπηλοί μένουμε τόσο πιο δυνατοί γινόμαστε.  Αναδεικνύουμε λοιπόν και διεκδικούμε όσα έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν, προστατεύουμε όλα όσα έχουμε κατακτήσει και δεν μένουμε σιωπηλοί μπροστά στην αυθαιρεσία, ή το λάθος από όπου και αν αυτά προέρχονται.

Κυρίως, όταν πρόκειται για  αποφάσεις, που μπορεί να θέσουν  σε κίνδυνο την ζωή ανθρώπων που ανήκουν σε ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες. Αποφάσεις που παίρνονται ερήμην των εμπλεκομένων λειτουργών της ψυχικής υγείας, που αυτή την στιγμή βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης. 

Η χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, τα τελευταία χρόνια, έχει  πάρει επιδημικές διαστάσεις. Η εξάπλωσή της στον πλανήτη έχει  χαρακτηριστικά πανδημίας. Μας αφορά όλους, ειδικούς και μη, και σε αντίθεση με τον νέο κορωνοϊό, πλήττει κυρίως τους νέους, πλήττει τα παιδιά μας.

Αυτά τα παιδιά, τα εξαρτημένα παιδιά, είναι σήμερα αντιμέτωπα με μια διπλή καταιγίδα. Από την μια είναι αντιμέτωπα με την πανδημία του COVID-19 και από την άλλη είναι αντιμέτωπα με την επιδημία των ναρκωτικών.

Αυτά τα παιδιά, πέθαιναν και συνεχίζουν να πεθαίνουν κατά δεκάδες. Κάθε χρόνο, συνηθίζουμε να μετράμε και να αποτυπώνουμε σε ψυχρές στατιστικές αυτή την πραγματικότητα, κρύβοντας έτσι τον καθημερινό ανθρώπινο πόνο την δυστυχία, την αρρώστια και τον θάνατο.

Τα δεκάδες παιδιά που πεθαίνουν, τα εκατοντάδες, τα χιλιάδες, που περιφέρουν τα  ταλαιπωρημένα σώματά τους, στους βρώμικους δρόμους των απάνθρωπων πόλεων της αντιπαροχής του 60 και του 70, δεν είναι αριθμοί. Είναι ανθρώπινες  ζωές που χάνονται, είναι ανθρώπινες  ζωές που μπορούν να σωθούν.     

    Αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μας, που πάνω στα καταρρακωμένα σώματά τους καθρεφτίζεται το απάνθρωπο πρόσωπο της κυρίαρχης ιδεολογίας, είναι τα εξιλαστήρια θύματα μιας κοινωνίας, που διέπεται από μια βαθιά υποκριτική αστική ηθική. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, ή τα βοηθάμε  να επιζήσουν, να γίνουν καλά και να επανενταχθούν κοινωνικά, διεκδικώντας ως δρώντα πολιτικά υποκείμενα πιο δίκαιες, πιο ανθρώπινες πιο δημοκρατικές κοινωνίες, ή τα μαζεύουμε μαζί με όλους τους άλλους, άστεγους, απόκληρους, μετανάστες, ψυχικά πάσχοντες, για να μην μας μολύνουν επειδή τους θεωρούμε υγειονομικές βόμβες.

 Έτσι, ορισμένοι περιφέρουν στα Μ.Μ.Ε και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις επιτυχημένες φιλανθρωπικές πολιτικές δημάρχων, περιφερειαρχών και άλλων ιθυνόντων, για την φιλοξενία τοξικομανών αστέγων (βλ. για παράδειγμα, τον χώρο του Διεθνούς Εκθεσιακού και Συνεδριακού Κέντρου Θεσσαλονίκης), που όμως θα διαρκέσουν, όσο βρίσκονται σε ισχύ τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας.

Τέτοια  ερωτήματα καλούμαστε να απαντήσουμε. Βέβαια, είναι ερωτήματα κυρίως για το αύριο, για την επόμενη μέρα. Τότε που ο ιός θα έχει φύγει, και που όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας θα πρέπει να μας αδειάσουν την γωνιά και να ξαναγυρίσουν στους δρόμους, όπου θα συνεχίσουν να πεθαίνουν από ιούς που δεν μεταδίδονται σε όλους και την ίδια στιγμή. Μιλάμε για τους ιούς της φτώχειας, της ανεργίας. των ναρκωτικών, των αστέγων, των πολέμων, των προσφύγων…

Χρειαζόμαστε αποφάσεις για την δημιουργία περισσότερων Μονάδων Σωματικής Αποτοξίνωσης, ώστε να μην στερούμε  σε μια κρίσιμη στιγμή την παροχή εξειδικευμένων, αποκλειστικά δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών απεξάρτησης, από ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, θέτοντας έτσι την ζωή τους σε κίνδυνο.

Μέχρι τώρα, στους λίγους μήνες λειτουργίας του τμήματος Σωματικής Αποτοξίνωσης του ΔΙΑΠΛΟΥ, στην Κέρκυρα, ολοκλήρωσαν συνολικά την θεραπεία τους είκοσι τέσσερα εξαρτημένα άτομα, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, συνεχίζει στην ψυχολογική απεξάρτηση κερδίζοντας βήμα, βήμα, στιγμή, τη στιγμή, μέρα, τη μέρα τη δική τους ζωή, μια ζωή που μια υποκριτική πολιτεία  είχε υποθηκεύσει στο βωμό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο κάνοντας τα ναρκωτικά εμπόρευμα  και καταναλωτικό προϊόν. 

Από αυτά τα άτομα, ένας σημαντικός αριθμός, ήταν άτομα που παρουσίαζαν συννοσηρότητα, ενώ οι περισσότεροι, αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα υγείας.  Παράλληλα, υποστηρίχθηκαν στο τμήμα οικογένειας συγγενικά τους πρόσωπα. Ο ρόλος της σωματικής αποτοξίνωσης, είναι πολύ σημαντικός στην όλη διαδικασία της ψυχολογικής απεξάρτησης για τα εξαρτημένα άτομα, που δεν μπορούν από μόνα τους να αντιμετωπίσουν το στερητικό σύνδρομο, ή που μπορεί να κινδυνεύσει η ζωή τους από αυτό, για τους εξαρτημένους που χειρίζονται την δυσκολία των στερητικών συμπτωμάτων, για να αποφύγουν την δέσμευση για την ψυχολογική τους απεξάρτηση, για εξαρτημένα άτομα που εμπίπτουν σε ειδικές πληθυσμιακές ομάδες (χρόνια νοσήματα, εγκυμοσύνη κλπ), για τους εξαρτημένους που αντιμετωπίζουν προβλήματα συννοσηρότητας, κλπ.

Χρειαζόμαστε αποφάσεις στήριξης της υλικοτεχνικής υποδομής των θεραπευτικών προγραμμάτων και αποφάσεις που θα ενισχύσουν με προσλήψεις προσωπικού την λειτουργία της αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν παροχής υπηρεσιών απεξάρτησης.

Χρειαζόμαστε Αποφάσεις, που θα απαγορεύσουν στις Μ.Κ.Ο, να κερδοσκοπήσουν πάνω στον ανθρώπινο πόνο των εξαρτημένων παιδιών και των οικογενειών τους.

Προς αυτή την κατεύθυνση, συνηγορούν και τα μέχρι τώρα στοιχεία από την λειτουργία της τηλεφωνικής γραμμής έκτακτης ανάγκης, για τον CoVID-19, της Μονάδας Υποστήριξης Κρίσεων, της ψυχιατρικής κλινικής του Γ. Ν. Κέρκυρας. Περισσότερο, ζητούν βοήθεια ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, που αντιμετωπίζουν προβλήματα με την ψυχική τους υγεία, καθώς και εξαρτημένα άτομα. Φόβος, φόβος για την ανεργία και την ανέχεια, φόβος για την υποτροπή της νόσου, ή για την υποτροπή στην χρήση ουσιών, αγωνία, άγχος, στρες, πανικός, καταθλιπτικά συναισθήματα, μοναξιά, κυριαρχούν, μέχρι αυτήν την ώρα,     

H απουσία τέτοιων  αποφάσεων δείχνει, πως σε αυτές τις  κρίσιμες στιγμές, οι χρήστες ουσιών  περισσεύουν.

Η απουσία τέτοιων αποφάσεων, περνά το μήνυμα, ότι τα εξαρτημένα παιδιά  δεν έχουν το δικαίωμα στην θεραπεία. Πρέπει να συνεχίσουν να παίζουν την ζωή τους στην ρώσικη ρουλέτα, γιατί είναι ο μόνος  μαγικός τρόπος, μετά από κάθε γύρο, να νιώσουν ότι κερδίζουν την ζωή, ότι είναι ζωντανοί, ότι  ένας κατώτερος θεός τα σκέπτεται και τα προστατεύει. Αυτός ο θεός, είναι ο δικός τους θεός, είναι το μόνο που έχουν. Αυτά τα παιδιά είναι τα παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Το θεραπευτικό πλαίσιο και η θεραπευτική ομάδα, που διαμεσολαβούν τις εσωτερικές ψυχικές διεργασίες αυτών των παιδιών, με την εξωτερική αντικειμενική πραγματικότητα, είναι ο μόνος δικός τους χώρος,  είναι οι μόνοι  δικοί τους άνθρωποι.

Η απουσία τόσων θεραπευτικών δομών όσων έχει ανάγκη η χώρα, με το απαιτούμενο προσωπικό, σημαίνει ότι, αυτοί με τους οποίους δειλά, δειλά, κάνουν τις πρώτες τους θετικές ταυτίσεις, αυτοί με τους οποίους θα προσπαθήσουν να βρουν τα πρώτα ίχνη της κοινωνικής τους ταυτότητας, που επίπονα αναδύθηκε, εάν πρόλαβε, από την εφηβεία, δεν επιτρέπεται να είναι εκεί.

Χάνεται έτσι, ένα σταθερό σημείο αναφοράς, ένα θεραπευτικό πλαίσιο, που αποκτάει σιγά, σιγά προσωπικά χαρακτηριστικά και γίνεται ο προσωπικός χώρος εκείνων που κυριαρχούνται από μια επώδυνη αίσθηση του μη ανήκειν, από την επώδυνη απουσία της αίσθησης του προσωπικού, του κοινωνικού, του φυσικού, του ιδεολογικού χώρου. Σε αυτό το πλαίσιο, το θεραπευτικό πλαίσιο,  θα προσπαθήσουν να  δημιουργήσουν υγιείς σχέσεις, από τις οποίες δεν θα χρειάζεται να μένουν φεύγοντας και να φεύγουν μένοντας.

Εκτεθειμένοι οι χρήστες ουσιών, αποτελούν μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα που πληρώνουν πρώτοι το τίμημα. Αυτός ο ιδιότυπος κοινωνικός δαρβινισμός, κρύβει βαθιά μέσα του, την αντίληψη του καπιταλισμού για τον ίδιο τον άνθρωπο.     

Τόσο οι τρόποι χρήσης, όσο και οι χρήση συγκεκριμένων ναρκωτικών ουσιών, καθιστούν τους χρήστες ευάλωτους στην μόλυνση από οποιονδήποτε ιό και ειδικότερα από τον CΟVID-19. H επιβάρυνση της υγείας τους, ο κοινωνικός αποκλεισμός και το στίγμα, η δυσκολία πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, δημιουργούν τις προϋποθέσεις, ώστε αυτά τα παιδιά να πληγούν σοβαρότερα (υψηλή προσβολή, κακή πρόγνωση).

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε ανακοίνωση του ΚΕΘΕΑ, «αυτό το διάστημα, είναι σημαντικό, οποιαδήποτε μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας ή αυτοπεριορισμού, να μην έχουν ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση της πρόσβασης των εξαρτημένων σε υπηρεσίες θεραπείας ή μείωσης της βλάβης». Ανάλογο είναι και το πνεύμα του Ευρωπαϊκού Παρατηρητήριου για τα Ναρκωτικά.

    Το αίτημα για απεξάρτηση, ή το αίτημα για σωματική αποτοξίνωση έχει τον χαρακτήρα του επείγοντος γιατί κινδυνεύει άμεσα η ζωή του εξαρτημένου ατόμου. Για όλους αυτούς τους λόγους, ελπίζουμε, ότι η αναγκαστική αναστολή της λειτουργίας Μονάδων Σωματικής Αποτοξίνωσης, όπως αυτή του ΔΙΑΠΛΟΥ στην Κέρκυρα, λόγω έκτακτων ρυθμίσεων που αφορούν στην αντιμετώπιση του νέου κορωνοϊού, θα είναι σύντομη και χωρίς μη αναστρέψιμες συνέπειες για την υγεία και την ζωή αυτών που την έχουν ανάγκη.

* Ο Ηλίας Μιχαλαρέας είναι Δρ. Ψυχολογίας – Δρ. Γεωγραφίας. Μέλος του Δ.Σ της Πανελλήνιας Ένωσης Νοσοκομειακών Ψυχολόγων – Π.Ε.ΝΟ.ΨΥ. Επιστημονικά Υπεύθυνος της Μονάδας Απεξάρτησης ΔΙΑΠΛΟΥΣ, της Ψ.Κ του Γ.Ν.Κ. Επιστημονικά Υπεύθυνος της Μονάδας Υποστήριξης κρίσεων (Μ.Υ.Κ), της Ψ.Κ του Γ.Ν. Κέρκυρας

από ημεροδρόμος