Μερικές παρατηρήσεις από τον απόηχο μιας συνέντευξης για το Νοσοκομείο Αγρινίου

Κι ένα σχετικό σχόλιο του Γιάννη Συμψηρή στο http://www.agrinionews.gr/

Παρατήρηση πρώτη.

 Με την συνέντευξη τύπου που δόθηκε από τους τρεις εκλεγμένους εκπροσώπους του νοσοκομείου Αγρινίου κάτι που γίνεται για πρώτη φορά, προς τα τοπικά μέσα ενημέρωσης τις προηγούμενες μέρες προσπαθήσαμε να σπάσουμε το τείχος σιωπής και να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους προκειμένου να αφυπνίσουμε την τοπική κοινωνία, τους φορείς της πόλης αλλά και γιατί όχι και τους ίδιους τους συναδέλφους μας για τις ραγδαίες δυσοίωνες εξελίξεις που έρχονται στο μόλις ενός έτους καινούργιο νοσοκομείο. 

Ένα νοσοκομείο που έκανε τριάντα χρόνια να υλοποιηθεί
από την εποχή της εξαγγελίας του, που κατανάλωσε οικονομικούς πόρους από κωδικούς της περιφέρειας που θα μπορούσαν να διατεθούν για άλλες υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες, που δεν κατόρθωσαν να το κάνουν ενεργειακά αυτόνομο χωρίς εξάρτηση από το πετρέλαιο κάτι που ανεβάζει το κόστος του πάρα πολύ, που δεν θα γίνει ποτέ ο τέταρτος όροφος παρότι είναι εξασφαλισμένα τα χρήματα από κοινοτικά προγράμματα γιατί θα πρέπει να αλλάξει ο αριθμός κρεβατιών άρα και το οργανόγραμμα του νοσοκομείου κάτι που σημαίνει πολλές κενές θέσεις προσωπικού άρα προσλήψεις.

 Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίξαμε ότι η εύρυθμη λειτουργία του μπορεί να επιτευχθεί με το κλείσιμο του νοσοκομείου του Μεσολογγίου και αυτό γιατί όπως ειπώθηκε από τον γράφοντα στην ίδια συνέντευξη, η εμπειρία από το λουκέτο που μπήκε σε  δέκα μικρά και περιφερειακά νοσοκομεία των Αθηνών με την ταυτόχρονη μεταφορά του προσωπικού στα μεγάλα νοσοκομεία της πρωτεύουσας με την λογική ότι υπολειτουργούν, όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα αλλά πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι ο φόρτος εργασίας που προστέθηκε σε αυτά ήταν δυσβάστακτος. Το ζήτημα εξάλλου δεν είναι να κλείσουν μονάδες υγείας αλλά να φροντίσουν οι πολιτικά υπεύθυνοι αυτού του τόπου να τις  λειτουργήσουν σωστά. Οι λογικές του διαίρει και βασίλευε μπορεί να βολεύουν τους έχοντες την εξουσία αλλά λειτουργούν διαλυτικά για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Παρατήρηση δεύτερη.

Οι τρεις εκλεγμένοι δεν έχουν την ίδια πολιτική φιλοσοφία και αντίληψη για τα πράγματα διακατέχονται όμως από ένα αίσθημα υπεράσπισης του ελάχιστου δυνατού, όπως είναι αυτό της ύπαρξης ενός ανοιχτού με ασφάλεια για τους ασθενείς και τους εργαζόμενους δημόσιου νοσοκομείου.

Παρατήρηση τρίτη.

 Ο γράφων όταν υπερασπίζεται την λειτουργία ενός δημόσιου οργανισμού δεν υιοθετεί και την εικόνα ή την λειτουργία αυτού έτσι όπως είχε διαμορφωθεί από τους κυβερνώντες εδώ και δεκαετίες. Το ότι πρέπει να υπάρχουν ανοιχτά σχολεία ή δομές πρόνοιας ανοιχτές και να μην μπουν λουκέτο δεν σημαίνει ότι η παρελθούσα λειτουργία τους ήταν η καλλίτερη δυνατή. 

Οι τιμητές όμως αυτού του δημοσίου δεν μπορεί να είναι ένα πολιτικό προσωπικό μαζί με τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια τους που σιτίζεται από τον ελληνικό λαό και που όλο το προηγούμενο διάστημα δημιούργησε ένα κρατικό τομέα κατ’ εικόνα και ομοίωσή του, δηλ στρεβλό, ανορθολογικό, αναποτελεσματικό βαθιά ταξικό και εχθρικό προς την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και όλα αυτά για να δημιουργήσει σχέσεις εξάρτησης αποσπώντας την συναίνεση σε ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού.

Παρατήρηση τέταρτη.

 Η κρίση έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές των περισσοτέρων. Η επίθεση του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου είναι πολυεπίπεδη και δεν αφήνει τίποτα όρθιο, βάζοντας εξαρχής καινούριους όρους. Ο χώρος της υγείας δεν θα μπορούσε να μείνει αλώβητος. Πατώντας στις υπαρκτές στρεβλώσεις του παρελθόντος με μια επίφαση εξορθολογισμού, επιχειρείται μια γιγαντιαία αλλαγή. Πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα όπως η ύπαρξη ενός νοσοκομείου η ενός κέντρου υγείας σε μια περιοχή να καθίσταται πλέον  είδος πολυτελείας.

Παρατήρηση Πέμπτη.

Όσοι δεν βολεύονταν και πριν κατά τις μέρες της «αφθονίας» από ένα εθνικό σύστημα υγείας που είχε σαν κέντρο το ιατρο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, την νοσοκομειοκεντρική αντίληψη, τα μικρά και μεγάλα φακελάκια, τα ρουσφετάκια για την διατήρηση μικρών και μεγάλων μαγαζιών μέσα και έξω από το δημόσιο σύστημα υγείας με τις πολυεθνικές των φαρμάκων και τους εθνικούς φαρμακοβιομήχανους καθώς και όλων των ειδών τα τρωκτικά ας ξεκινήσουν μαζί με όλα τα άλλα και ένα μικρό «εμφύλιο» με τις συντεχνίες που απομύζησαν τον πλούτο και που τώρα το σύστημα τους πετά γιατί δεν τους χρειάζεται, μιας και εκτός από τον Πάγκαλο είναι κάμποσοι σε αυτό το χώρο που τα έφαγαν μαζί. 

Άρα το ζήτημα δεν είναι να γυρίσουμε στα ωραία για κάποιους χρόνια πριν την κρίση αλλά ανάμεσα στα άλλα ας απαιτήσουμε επιτέλους να ανοιχτούν λογαριασμοί και περιουσιολόγια από όλους όσους είχαν τουλάχιστον θέσεις ευθύνης σε αυτό το χώρο προκειμένου όχι μόνο να αποδοθεί δικαιοσύνη αλλά να περιέλθει όλη αυτή η περιουσία σε αυτόν από τον οποίον κλάπηκε, στον ελληνικό λαό.

Παρατήρηση έκτη

Ας σταματήσουμε να διεκδικούμε αιτήματα με ποσοτικό και οικονομίστικο χαρακτήρα π.χ. αφθονία σε εξετάσεις και φάρμακα προς όφελος δήθεν του λαού τα οποία ρίχνουν νερό στο μύλο του ιατρο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Ας αναλογιστούμε πως μπορεί να πάει το πράγμα αλλιώς.

Παρατήρηση έβδομη

Την ώρα που η ελληνική οικογένεια ματώνει οικονομικά να σπουδάσει γιατρούς αλλά και μια σειρά άλλων ειδικοτήτων στο χώρο της υγείας τους στέλνουμε στο εξωτερικό σε χώρες που δεν έχουν προσφέρει ούτε ένα ευρώ για την απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων τους. Το έγκλημα αυτό πρέπει να σταματήσει και να αξιοποιηθεί όλο αυτό το πλούσιο ανθρώπινο δυναμικό σε ένα νέο βέβαια σχεδιασμό για την υγεία του λαού.

Παρατήρηση όγδοη

Ας μιλήσουμε για σύνταξη ενός νέου υγειονομικού χάρτη της χώρας που θα έχει όλες εκείνες τις επιστημονικές παραμέτρους που πρέπει να ληφθούν υπόψη όπως γεωγραφικοί περιορισμοί στην προσβασιμότητα, αριθμός πληθυσμού που μπορεί να αυξομειώνεται, επιδημιολογικά στοιχεία κ.α.

Παρατήρηση ένατη

Χωρίς πρόληψη και παρέμβαση στους όρους ζωής των ανθρώπων όπως στην εργασία τους και στο περιβάλλον, δεν μπορούμε να μιλάμε για δημόσια υγεία. Ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας (ΠΟΥ) ένας οργανισμός με σαφή νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό δίνει τον ακόλουθο ορισμό για την υγεία:

 η υγεία είναι η κατάσταση της πλήρους σωματικής, πνευματικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η έλλειψη αρρώστιας ή αναπηρίας.

Με βάση αυτό τον ορισμό πόσοι είναι υγιείς σήμερα στην Ελλάδα;

Παρατήρηση δέκατη

Στις αναπτυγμένες χώρες εκείνο που καθορίζει τους δείκτες υγείας και δη την θνησιμότητα είναι το σχετικό κοινωνικό εισόδημα, η κοινωνική ανισότητα. Με άλλα λόγια αν κάποιος βρίσκεται στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα ακόμη και αν δεν καπνίζει, αθλείται, τρώει υγιεινά, δεν πίνει κ.ο.κ. έχει σε σύγκριση με ένα που ανήκει στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα μεγαλύτερες πιθανότητες να ασθενήσει ή και να πεθάνει από αυτό ακόμη και αν ο δεύτερος των ανωτέρων κοινωνικών στρωμάτων έχει σε βάρος του όλους τους παραπάνω παράγοντες.

Αυτή η επιστημονική αλήθεια έχει τεκμηριωθεί από έρευνες εδώ και μια εικοσαετία και είναι αποδεκτή από τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας.

 Αυτό δείχνει περίτρανα ότι ο αγώνας για την διεκδίκηση ενός άλλου συστήματος υγείας και περίθαλψης είναι συνυφασμένος με τον αγώνα για μια ριζική κοινωνική αλλαγή των συσχετισμών υπέρ του κόσμου της εργασίας.

Στέλιος Μερμίγκης

Εκλεγμένος εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Δ.Σ. του νοσοκομείου Αιτ/νιας

από NEWS PRESS AGRINIO

Τι είπε ο Μερμίγκης και τσαντίστηκαν τόσοι πολλοί;

Παρότι είμαι “σειρά” με τον Στέλιο Μερμίγκη, τον πρόεδρο των εργαζομένων στο νοσοκομείο Αγρινίου και γνωριζόμαστε πολύ καλά δεν μπορώ να πω ούτε ότι κάναμε ποτέ παρέα, ούτε ότι έχουμε καθίσει πολλές φορές στο ίδιο τραπέζι. Ιδεολογικά μας χωρίζει το γνωστό χάσμα μεταξύ εκείνου ως συνειδητοποιημένου αντικαπιταλιστή κι εμού ως κάποιου που κατέληξε ότι η ελευθερία στις επιλογές είναι σημαντικότερη από τους σχεδιασμούς για αλλαγή κοινωνικού μοντέλου. Παρόλα ταύτα μια εκτίμηση του την έχω παρότι είναι πλέον και… συνδικαλιστής. ‘Η μάλλον(ειδικά στη περίπτωσή του) ακόμα περισσότερο γιατί τώρα πια βρέθηκε κατάφατσα με αυτό το τεράστιο Δημιούργημα που λέγεται “χώρος δουλειάς στο Δημόσιο”. Όπως και με τους συναδέλφους του, τα ΜΜΕ, τους σχολιογράφους στα site, τους παράγοντες και τους διάφορους αιρετούς και διορισμένους.

Δεν θα μπω στην ουσία των όσων έχει παρουσιάσει αυτές τις μέρες  με τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε(με τους γιατρούς κ.κ. Μπακόπουλο και Τζιόβα)ή την επιστολή που έστειλε στον διοικητή του νοσοκομείου. Έγραψα όμως αυτό το κείμενο για να αναρωτηθώ:

Τι έγινε ρε παιδιά; Τι είπε ο άνθρωπος και κάνετε διάφοροι έτσι; Ότι η διαδικασία της αξιολόγησης είναι τρύπια; Όλοι αυτό δεν έλεγαν; Ξέρω, δεν είναι αυτό που ενοχλεί. Είναι ότι όπως τα λέει ο Στέλιος εκτιθέμεθα και μπορεί να βγει κάποιος κακός και να πει ότι τελικά χρειάζεται αληθινή αξιολόγηση σε βάθος χρόνου. Τα ίδια και με τις αναφορές που έγιναν στις κλινικές. Λίγο-πολύ έπεσαν να τον φάνε ότι θέλει συγχωνεύσεις κλινικών(σ.σ. αυτός! ένας αριστερός! ωιμέ!) άσχετα αν δεν είπε κάτι τέτοιο και απλά αναρωτήθηκε αν υπάρχει τρόπος να κουβεντιαστεί εξορθολογισμός και βιωσιμότητα πέρα από τοπικισμούς. Αλλά το θέμα είναι να μην ειπωθεί η κακιά κουβέντα, να “μην σβήνουμε τώρα φωτιές που δεν έχουν ανάψει”…Αλλά, όλοι το ξέρουν, οι φωτιές είναι εδώ και καίνε χρόνια.

Ο Στέλιος Μερμίγκης κάνει το λάθος να ενοχλεί όλο το οικοδόμημα, αλλά παράλληλα να αποκλίνει κι από το ποίημα από την αριστερή σκοπιά…Εισάγει καινά δαιμόνια, εν ολίγοις κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο για κάποιους. Ε, και μόνο γι’ αυτό χρειάζεται στήριξη, παρότι διαφωνώ σε μέρος της προσέγγισής του- κι άσχετα αν θα τον σκάσουν στο τέλος . Κοινώς, τι τα θες ρε Στέλιο, αφού δεν τα λες ¨ορθόδοξα¨κι εσύ. Και καλά για τους συντηρητικούς είσαι ένας ακόμα “ακροαριστερός”. Αλλά για τους άλλους; Που σε βρίσκουν κάπως…δεξιό για αντικαπιταλιστή; Φαινόσουν όμως ότι θα τη χαλάσεις την πιάτσα. Εδώ έβγαλες ανακοίνωση αποδοκιμασίας για τον εμπρησμό αυτοκινήτου δημοσιογράφου πριν μήνες! Κι έφαγες το σχετικό “πέσιμο”, βέβαια…
Γ.Σ.

http://www.agrinionews.gr/