Ψωμί και σοκολάτα

της Ελενας Ακρίτα

Αυτό ζήτησαν τα παιδιά της Ταϊλάνδης μόλις απεγκλωβίστηκαν από της γης τα έγκατα: ψωμί και σοκολάτα. 

Θα είχε ενδιαφέρον να μας αναλύσει ένας ειδικός γιατί οι περισσότεροι από μας, ανεξάρτητα από ηλικία, μετά από
μια βίαιη ή τραυματική - ή και τα δυο - εμπειρία, καταφεύγουμε σε τροφές που βάζουν πλάτη στον πόνο μας.

Μετά από αρρώστια, πένθος, χωρισμό, απώλεια η ψυχή κι όχι το σώμα αναζητά την τροφή της παρηγοριάς. Κι αυτή η τροφή πάντα μας γυρίζει πίσω στα παιδικά μας χρόνια. Πόσω μάλλον όταν είσαι ακόμα παιδί. Ψωμί και σοκολάτα, τι άλλο;

Επί δεκαοχτώ ολόκληρες ημέρες τα δώδεκα αγόρια κι αυτό το ηρωικό παλικάρι, ο προπονητής τους, προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε μια σπηλιά βγαλμένη από την κόλαση. Για πολλούς από μας η έννοια του εγκλωβισμού έχει μια αποτρόπαιη σημειολογία. Κι εννοείται, εδώ δεν μιλάμε για τα θηριώδη μεγέθη της Ταϊλάνδης. Μιλάμε, για τα μικρά καθημερινά. Ο εγκλωβισμός στο ασανσέρ, σε κελί φυλακής, ο εγκλωβισμός σε μια σχέση, ο εγκλωβισμός σε μια ζωή που μας παγίδεψε για πάντα.

Ψωμί και σοκολάτα ήταν και για την ανθρωπότητα η είδηση του απεγκλωβισμού. Κανείς δεν το πίστευε, κανείς δεν το περίμενε, όλοι τους είχαν ξεγράψει. Οταν ακούς για επιχειρήσεις διάσωσης όπου 12χρονα άρρωστα κι αποστεωμένα παιδάκια πρέπει να διδαχτούν κολύμπι και καταδύσεις, χάνεις κάθε ελπίδα.

Η ευαισθητοποίηση λοιπόν μιας εκ συστήματος αδιάφορης κοινωνίας ήταν κάτι το αναπάντεχο. Κάτι το ανέλπιστο. Ολοι εμείς οι εθισμένοι στις fast track τραγωδίες των καιρών μας, επιτέλους νοιαστήκαμε για κάτι. Και νοιαστήκαμε πολύ. Τόσο μεγάλη ήταν η ανάγκη μας για μια ευτυχή κατάληξη μέσα στον ζοφερό κόσμο που μας περιβάλλει. Μια κατάληξη με χαρούμενα προσωπάκια και γέλια και χαρές και φιλιά και αγκαλιές. Και ψωμί με σοκολάτα.

Τις πιο πολλές φορές, γινόμαστε αδιάφοροι για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό που δεν αντέχουμε. Μαρτυρίες θυμάτων βιασμού, ξυλοδαρμού ή κακοποίησης λένε πως μπόρεσαν να επιβιώσουν γιατί, εκείνη τη στιγμή, κατόρθωσαν να διαχωρίσουν το σώμα από την ψυχή τους. Ακόμα και μικρά παιδιά, θύματα χρόνιας κακοποίησης, καταφεύγουν αυτόματα σε αυτή τη διαδικασία «αποκόλλησης» για να αντέξουν.

Ετσι κι εμείς. Η αγριότητα γύρω μας μάς κάνει νωθρούς, παθητικούς και φοβισμένους. Δεν μπορείς (αλήθεια δεν μπορείς;) να κάνεις τίποτα για τα 800.000 θύματα του «παιδοφιλικού» τουρισμού στην Ταϊλάνδη. Μπορείς όμως να χαρείς για τα δώδεκα παιδιά στην Ταϊλάνδη. Γιατί αυτά τα δώδεκα παιδιά έχουν πρόσωπο, ενώ τα 800.000 δεν είναι παρά ένας αριθμός. Κι οι αριθμοί δεν υποφέρουν, σωστά;

Πανηγυρίσαμε γιατί έχουμε τόσο εθιστεί στα κακά νέα, που αυτή η χαρά μάς βρήκε απροετοίμαστους. Επιτέλους, να και κάτι που τελειώνει καλά. Να και κάτι που επικυρώνει πως στο βάθος του τούνελ υπάρχει ελπίδα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά - στην περίπτωση των εγκλωβισμένων παιδιών.

Και βέβαια η επιχείρηση διάσωσης θα γίνει ταινία. Και βέβαια κάποιοι κινηματογραφικοί παραγωγοί θα πανηγύρισαν λιγότερο για το γεγονός αυτό καθεαυτό και περισσότερο για το «αίσιον τέλος» του γεγονότος: τίποτα καλύτερο από ένα γερό χάπι εντ σε μια mainstream συναρπαστική περιπέτεια. Ομως στην τελική, αυτό το λες και δευτερεύον.

Το πρωτεύον είναι αυτά τα δώδεκα ευτυχισμένα παιδιά. Που το μόνο που θέλουν είναι ψωμί και σοκολάτα. Και μακάρι η ζωή από εδώ κι εμπρός ό,τι ζητήσουν να τους το δώσει απλόχερα. Υγεία, χαρά, δημιουργία, έρωτα. Και ψωμί με σοκολάτα.

από ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο 14-15/7/18