Προσοχή: Ο τίτλος του άρθρου είναι παραπλανητικός! Κάποιοι μπορεί να πιστέψουν ότι θα ακολουθήσει ιστορικό αφιέρωμα στα γεγονότα που συγκλόνισαν την Ταϊλάνδη το 1973 και που έγιναν σύνθημα στα χείλη των εξεγερμένων φοιτητών του Πολυτεχνείου. Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΛΑΛΗΣ
Όμως, ο γράφων έχει άλλο κατά νου: Μετά τα κουλούρια και τα χασαποσέρβικα της «επιτροπής» υποδοχής των δύο κρουαζιερόπλοιων στη Θεσσαλονίκη, μήπως είναι η ώρα να ανοίξει η κουβέντα για είδη τουρισμού που τα αποκλείαμε τόσα χρόνια εξαιτίας διάφορων ταμπού;
Τώρα που γυρίσαμε κι επίσημα στη δεκαετία του «καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα» κρίμα δεν είναι να μαζεύει το «χαρτί» η Ινδονησία και η Ταϊλάνδη, ενώ κι εμείς θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον διψασμένο για εμπειρίες και με παχυλό πορτοφόλι τουρίστα ανάλογο, γιατί όχι και καλύτερο, πακέτο «υπηρεσιών»;
Ας το πάρουμε απόφαση: η χώρα δεν μας ανήκει. Εμείς εδώ βρισκόμαστε για να πληρώνουμε φόρους. Κυρίως τους έμμεσους. Έτσι, για να επιβεβαιώνουμε και τις μακροοικονομικές σοφιστείες του κυρίου Σκέρτσου.
Όπως εξηγεί και ο συνάδελφος Θ. Καραμπάτσος: «Το 30% στη χώρα ευημερεί, αλλά το 70% προσπαθεί να επιβιώσει υπό συνθήκες ακραίας ακρίβειας. Την ίδια ώρα, παράγοντες της αγοράς των funds εκτιμούν ότι μέχρι το τέλος του 2023 θα ρυθμιστούν δάνεια αξίας 7 δισ. ευρώ.
Η εικονική πραγματικότητα όμως είναι ότι αυξήθηκαν οι καταθέσεις, αλλά τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι μόλις το 30% των πολιτών έχουν πάνω από 1.000 ευρώ κατάθεση και άνω των 100.000 ευρώ έχει μόλις το 0,7% του πληθυσμού. Για να το κατανοήσουμε, το 42% όλων των καταθέσεων (περί τα 190 δισ. ευρώ) ανήκει σε μόλις 60.000 καταθέτες».
Για αυτούς τους 60χιλ. δουλεύουμε. Ας το πάρουμε χαμπάρι κι ας μην έχουμε απαιτήσεις για παροχή υπηρεσιών προς τον πολίτη. Το τελευταίο μάλλον αποτελεί κακόγουστο αστείο πλέον. Οι πρόσφατες περιπτώσεις της Κω, της Νέας Μάκρης και της Χίου, αλλά και οι δηλώσεις του πολιτευτή της ΝΔ και καθηγητή Ιατρικής, Σπ. Πνευματικού αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα της Ελλάδας του «μητσοτακισμού».
Μιας Ελλάδας που κομπάζει για τα «ρεκόρ του τουρισμού», αλλά ταυτόχρονα έχει ασθενοφόρα παροπλισμένα λόγω βλάβης. (Σημειώστε ότι στις 7/6/2023 επιχειρούσαν μόλις 49 ασθενοφόρα για πάνω από 3,5 εκατ. πληθυσμό, ενώ κανονικά βάσει των επικρατουσών προδιαγραφών απαιτούνται τουλάχιστον 120 ασθενοφόρα κι 1 κινητή μονάδα/100χιλ. κατοίκους. Σημειώστε ακόμη ότι στοιχεία του 2021 αναφέρουν πως ο μέσος όρος αναμονής για ασθενοφόρο είναι : 1 ώρα και 15 λεπτά για επείγον περιστατικό και 54 λεπτά για υπερεπείγον).
Ξέρω, θα μου πεις: Ανύπαρκτη παιδεία- υγεία- υποδομές, αλλά έτσι έρχεται η ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη όμως είναι το θέμα; Η ανάπτυξη των funds που εκτός από τα σπίτια του κοσμάκη παίρνουν ξενοδοχεία σε τουριστικές περιοχές στη διπλάσια τιμή από την πραγματική τους αξία για να πείσουν τους υποψήφιους επενδυτές ότι προσφέρουν ένα θελκτικό επενδυτικό πακέτο;
Η ανάπτυξη των κατασκευαστικών που έχουν καταντήσει τα μεγάλα αστικά κέντρα σε έναν τόπο- απέραντο εργοτάξιο που να καταλαμβάνουν ανενόχλητοι τον δημόσιο χώρο χωρίς την ελάχιστη έστω και τυπική δήλωση της ταυτότητας τους, για το ενδεχόμενο λογοδοσίας, δημιουργώντας πόλεις-λούνα πάρκ του τουρισμού.
Ναι, είναι η απάντηση. Αυτή την…ληστρική ανάπτυξη φέρνουμε. Προσαρμοστείτε, αλλιώς…Σ’ αυτή την κατεύθυνση άλλωστε είναι προσανατολισμένο και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Οι νέοι που αυτές τις ημέρες δίνουν τον δικό τους αγώνα για μια θέση στο Πανεπιστήμιο, θα πρέπει να ξέρουν από νωρίς ότι δεν αποτελούν παρά κρίκους στην αλυσίδα της «αγοράς» που θα αλλάζουν σχήμα, θέση και μέγεθος ανά πάσα στιγμή.
Η ΕΕ το ‘χει κάνει ξεκάθαρο ήδη από το 2010 όταν στο κείμενο με τον τίτλο «Ευρώπη: 2020: Στρατηγική για έξυπνη, διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη» ανέφερε πως σε εθνικό επίπεδο, τα κράτη μέλη πρέπει να ενισχύσουν τη «συνάφεια των εκπαιδευτικών συστημάτων θεσπίζοντας εθνικά πλαίσια δεξιοτήτων προσαρμόζοντας καλύτερα τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα προς τις ανάγκες της αγοράς».
Εδώ κολλά κι η πρεμούρα για την πολυπόθητη κατάργηση του άρθρου 16 και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων: Να καθορίζει μια χούφτα επιχειρηματιών το περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών, σύμφωνα με τις δικές της ανάγκες.
Εν ολίγοις, δεν ενδιαφέρει κανέναν αν σπούδασες μηχανικός, μαθηματικός ή φιλόλογος. Αν θες δουλειά, θα προσαρμοστείς με τις ανάγκες των νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας. Θέλουν αυτοί «γκαρσονάκια- αμίλητα- ακούνητα- αγέλαστα», με απλήρωτες υπερωρίες και ψυχολογική πίεση, όπως κατέγραφε σε ρεπορτάζ της η «Καθημερινή»; Τότε, θα κάνεις αυτό. Αλλιώς, τράβα έξω.
Αυτή είναι χώρα μας σήμερα. Θέλετε και σε αριθμούς αυτήν την Ελλάδα; Ωραία, το ‘χω:
– Το 52% δεν θα πάει διακοπές το φετινό καλοκαίρι,
– Το 32% αδυνατεί να πληρώσει λογαριασμούς,
– Το 54% αγοράζει λιγότερα τρόφιμα,
– Το 75% ακύρωσε δαπάνες αναψυχής
Όχι, δεν βρεθήκατε ξαφνικά σε κάποια λατινοαμερικάνικη αποικίας χρέους. Είναι ο τόπος σας, μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Είναι ο τόπος και των μερισμάτων των Βαρδινογιάννηδων και των Μυτιληναίων (αυτών που πρώτα «ξεζουμίζουν» και μετά ετοιμάζουν «χρυσές» βαλίτσες).
Ειρίσθω εν παρόδω, ακόμη κι ο ΟΟΣΑ κατέδειξε την Ελλάδα ως αρνητικό παράδειγμα για τη φορολογία των μερισμάτων, καθώς κάθε αλλαγή κυβέρνησης φέρνει και μείωση του συντελεστή φορολόγησής τους: Ο ΣΥΡΙΖΑ το πήγε από το 15% στο 10% και η ΝΔ από το 10% στο 5%.
Όμως εδώ έρχεται η στιγμή που περίμενα. Θα πει κάποιος από τους όψιμους «σεμνοταπεινήτες» της ΝΔ: Μη μιλάς, βγάλε το σκασμό. Πριν από τρεις Κυριακές ο ελληνικός λαός όχι μόνο δεν καταψήφισε αυτή την κυβέρνηση, αλλά την πριμοδότησε κιόλας, στέλνοντας συλλήβδην την αντιπολίτευση να μετρά τα κουκιά της εκλογικής και πολιτικής ανυπαρξίας.
Ποσοστιαία αν το δει κανείς, έχει δίκιο.
Στον διαθέσιμο χώρο της στήλης δεν μπορώ να παραθέσω όλους τους λόγους που ενδεχομένως ώθησαν κάποιον να ρίξει στην κάλπη γαλάζιο ψηφοδέλτιο. Ωστόσο ας κρατούν μικρό καλάθι.
Τα πρόσφατα στοιχεία του Ευρωβαρόμετρου μάλλον δεν δικαιολογούν αυτήν τους την αλαζονεία:
– Το 85% δυσκολεύεται να πληρώσει τους λογαριασμούς,
– Το 65% νιώθει πτώση του βιωτικού του επίπεδου,
– Το 71% δεν είναι ικανοποιημένο από την ποιότητα της δημοκρατίας
Ναι, αλλά οι κάλπες του Μαΐου, επιμένει ο ξαφνικός εισβολέας στο κεφάλι μου. Η αλήθεια είναι ότι το αμέσως επόμενο διάστημα μετά τις εκλογές είχα αρχίσει να αισθάνομαι σαν εκείνο τον μίζερο «τυπάκο» που χαλάει τη γιορτή.
Τι εννοώ; Σκεφτόμουν ότι φτάσαμε στο σημείο όπου οφείλαμε να ομολογήσουμε ότι η τριακονταετής προσπάθεια, ιδιαίτερα εντεινόμενη τα τελευταία 15 χρόνια, εμπέδωσης του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου στη χώρα είχε πλέον επικρατήσει.
Ομολογουμένως, θα ήταν πολύ βολικό να έκλεινα το σημείωμα εδώ. Να έριχνα ένα «καληνύχτα, Κεμάλ» και αυτοταπεινωμένος να έψαχνα κι εγώ τη δόση των ενέσεων «ευθυμίας».
Όμως, όχι φιλαράκι, δεν πάει έτσι το πράγμα. Αλίμονο, αν κόβαμε τα μπάνια μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι. Εμείς θα είμαστε εδώ. Να συζητάμε. Να συμφωνούμε και να διαφωνούμε. Να βγαίνουμε όμως πιο οπλισμένοι στον δρόμο. Οργανωμένα. Και εκεί, με την αναίδεια των από κάτω, να κάνουμε τη δική μας Ταϊλάνδη.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου