Χαρισμένο στους τελευταίους ορεσίβιους ακρίτες… των Αγράφων (φωτο & ηχητικό)

Κρατάει από πολύ παλιά η συνήθεια των Σαρακατσαναίων να κατεβάζουν Οχτώβρη μήνα τα κοπάδια τους από τα ψηλά βουνά στα καμπίσια χειμαδιά.
Η ώρα του αποχωρισμού από τις αγαπημένες αγραφιώτικες κορφές ήταν πάντα συνυφασμένη με το παράπονο.

Ένα παράπονο που σήμερα είναι ακόμη πιο έντονο καθώς λιγοστοί είναι πια οι ορεσίβιοι ακρίτες μας που επιμένουν ακόμη να κρατάνε ζωντανά με την παρουσία τους τούτα τα περήφανα βουνά. 

Όσο κι αν περνάνε τα χρόνια και όσο κι αν αλλάζουν οι καιροί, το θλιμμένο τραγούδι των εναπομεινάντων Σαρακατσάνων θα συντροφεύει πάντα τις στράτες της επιστροφής μαζί με τα τελευταία βελάσματα, προτού ο βαρύς χειμώνας σκεπάσει με την απόλυτη σιωπή αυτό τον ευλογημένο από τη Μάνα Φύση τόπο που θα πρέπει να παραμείνει έτσι αγνός, ανόθευτος, ανέγγιχτος!

Πάμε να σιγοτραγουδήσουμε κιόλας το παράπονο...!


Τραγούδι: Γ. Γκόβαρης
Κείμενο-φωτογραφίες : "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Άιντε ωρέ… θυμήθηκα τα νιάτα μου

και τα καλά μου χρόνια

άιντε και βγήκα ο δόλιος στ’ Άγραφα

και επάνω στα Καμάρια...

Πω πω, βλέπω λιβάδια αδειανά

και στρούγκες χαλασμένες...

άιντε μωρέ, βλέπω κονάκια έρημα

χωρίς τους τσελιγκάδες...

άιντε ωρέ, με πήρε το παράπονο

 και πήρα ένα τραγούδι…

Καλό αντάμωμα την Άνοιξη ωρέ!

από ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ