Χρέος per Deos - εν ονόματι των Θεών

του Προκόπη Μπίχτα

“Άνθρωποι διαφορετικού χρώματος, θρησκείας, πολιτισμών που ζουν σε διαφορετικά γεωγραφικά μήκη και έχουν διαφορετικές ιστορίες, όμως μοιράζονται την κοινή αντίληψη της δικαιοσύνης, ψηφίζουν υπέρ της αξιοπρέπειας. 

Επειδή δεν μπορεί μια φούχτα δισεκατομμυριούχων να πνίγει μια χώρα και να εξοντώνει μια κοινωνία με την απειλή της χρεωκοπίας, βγάζοντάς την από τον κόσμο”. 

Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ

Παύση πληρωμών του εξωτερικού δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους δανειστές: η προτεραιότητα στην κυριαρχία, την επιβίωση και τα δικαιώματα της κοινωνίας έναντι των αξιώσεων των δανειστών, είναι αρχή συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο (περί «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» άρθρο 25 παρ. 1 κλπ), πολλές χώρες την έχουν επικαλεσθεί και έχει ενσωματωθεί σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ. Τα μνημόνια «δεν αποτελούν διεθνή συμφωνία» (απόφαση Συμβούλιο της Επικρατείας Ολ. 668/2012), επομένως απλώς καταργούνται με άλλο νόμο. Οι δανειακές συμβάσεις, σαν δεσμεύσεις Δημόσιου Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου, υπάγονται κατευθείαν στις ρυθμίσεις και τις πρόνοιες της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (άρθρα 26, 31, 61, 62 κλπ.) και υφίστανται απόλυτη ακυρότητα. Εξάλλου, η απόφαση υπέρ της Ελλάδας το 1936, του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών, αποτελεί αναμφισβήτητα δεδικασμένο.

Το δημόσιο χρέος εξυπηρετούσε, πάντοτε, την αριστοκρατία του πλούτου. Τα δάνεια προς το κράτος, ιδίως των ανεπτυγμένων χωρών, ανεξάρτητα αν ήταν δικτατορικές ή δημοκρατικές, ήταν ο προνομιακός χώρος επένδυσης του χρηματικού κεφαλαίου. Ήταν ένας χώρος όπου η τοποθέτηση κεφαλαίων απέφερε σίγουρο εισόδημα μέσω των τόκων χωρίς να υπάρχει επενδυτικό ρίσκο. 

Το κράτος δανείζεται από ιδιώτες, διαχειρίζεται με δική του ευθύνη τα κεφάλαιά τους και τους αποδίδει τον τόκο, που αποτελείται από μέρος της παραγόμενης υπεραξίας και από την φορολογία των μαζών. Έτσι, ο ιδιώτης απολαμβάνει το σίγουρο εισόδημά του χωρίς να κοπιάσει, χωρίς να εκτεθεί σε κανένα επιχειρηματικό ρίσκο και σε βάρος της κοινωνίας.

Σήμερα, λόγω της μεγάλης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, έχουν μεταφερθεί από την πραγματική οικονομία στο χρηματοπιστωτικό σύστημα τεράστιες μάζες κεφαλαίων, τα οποία απαιτούν την πληρωμή των τόκων τους. 

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να πλήττονται όλο και περισσότερο οι ήδη πληγέντες παραγωγικοί κλάδοι και να αυξάνεται η φορολογία τόσο σε βάρος των επιχειρήσεων, όσο και των μαζών. 

Όμως, ταυτόχρονα, απειλείται και το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφού αν δεν υπάρχει παραγωγή δεν υπάρχουν τόκοι. Δηλαδή το χρηματοπιστωτικό σύστημα πριονίζει το κλαδί επάνω στο οποίο κάθεται.

Έτσι το δημόσιο χρέος, που τόσο καλά εξυπηρέτησε την καπιταλιστική ανάπτυξη, έγινε κυρίαρχο πρόβλημα.

Η “λύση” που έχει “βρεθεί” είναι η μείωση των δημοσιονομικών εξόδων, δηλαδή μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα, μείωση των συντάξεων, περιορισμός μέχρι εξάλειψης του “κράτους πρόνοιας”, μείωση δαπανών για παιδεία, υγεία, ληστεία των αποθεματικών των Δημόσιων Ταμείων, ληστεία των αποθεματικών των Δήμων, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κ.λ.π. με ταυτόχρονη δραματική αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων και των ιδιωτών. Πολιτική λιτότητας.

Οι επιχειρήσεις, με την σειρά τους, για να διατηρήσουν τα κέρδη τους, καταπατούν κάθε κατακτημένο δικαίωμα των εργαζομένων, εφαρμόζοντας τις λεγόμενες “ευέλικτες μορφές εργασίας”, μειώνοντας τις αποδοχές των εργαζομένων τους και εφαρμόζοντας κατά κόρον την ανασφάλιστη εργασία. 

Πολλές επιχειρήσεις μεταφέρονται σε άλλες χώρες, ψάχνοντας για φθηνά μεροκάματα και χαμηλότερους φόρους. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπερθεματίζει αυτή την κατάσταση, σε μια προσπάθεια να σώσει το κλαδί που, το ίδιο, πριονίζει.

Αφού ζούμε σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, οι ισχυρές χώρες προσπαθούν να επιβιώσουν σε βάρος των ασθενέστερων καθιστώντας τις δορυφόρους τους και αποικίες χρέους, για να αντισταθμίσουν έτσι τις δικές τους απώλειες.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, ιστορικά κατ’ εξοχήν δουλοπρεπείς και εξευτελισμένες, έχουν αποδεχθεί άνευ όρων την κατάσταση και έχουν δώσει “γην και ύδωρ” (αρχαιοελληνική έκφραση), δηλαδή έχουν “κατεβάσει τα βρακιά” (νεοελληνική έκφραση) στους ισχυρούς του πλανήτη και έχουν γίνει ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της μετατροπής της Ελλάδας σε αποικία χρέους και του θανάτου του ελληνικού λαού.

Το ευρώ είναι ένα νόμισμα που δεν αποτελεί αποδεικτικό αξίας, αλλά αποδεικτικό χρέους. Όταν ένα κράτος δανείζεται 1 ευρώ, αμέσως δέχεται ότι χρωστάει 1 ευρώ συν τους τόκους δανεισμού. 

Με την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη χάθηκε ο έλεγχος του δημοσίου χρέους, το οποίο αυξάνεται δραματικά, αφού για την πληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων απαιτούνται δάνεια τα οποία, με τη σειρά τους δημιουργούν νέο, μεγαλύτερο χρέος.

Τα ποσά των ετήσιων τοκοχρεολυσίων είναι ιλιγγιώδη. Για να μείνουμε μόνο στα λεγόμενα μνημονιακά χρόνια (από το 2010 μέχρι το 2016), με μια άθροιση διαπιστώνουμε ότι πληρώθηκαν για τοκοχρεολύσια 215 δισ. ευρώ, ποσό που ξεπερνά το μέσο ετήσιο ΑΕΠ της ίδιας περιόδου (κυμαίνεται κάτω από τα 180 δισ. ευρώ). 

Δηλαδή, μέσα σε μια επταετία, ο ελληνικός λαός έδωσε το ακαθάριστο προϊόν ενός χρόνου στους τοκογλύφους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου! 

Αν συγκρίνουμε τα τοκοχρεολύσια της επταετίας 2009-2016 με το ύψος του χρέους, που κυμαίνεται αυτά τα χρόνια γύρω στα 320 δισ. ευρώ, θα διαπιστώσουμε ότι μέσα σε εφτά χρόνια οι διεθνείς τοκογλύφοι πήραν περίπου το 70% του κεφαλαίου που έχουν «επενδύσει» με τη μορφή κρατικού χρέους στην Ελλάδα. 

Το 20% του ΑΕΠ πηγαίνει κάθε χρόνο στις τσέπες των εγκληματιών. Χοντρικά, κάθε δέκα χρόνια εισπράττουν όλο το κεφάλαιο που έχουν βάλει στο ελληνικό κρατικό χρέος, δηλαδή από το 1985 μέχρι σήμερα, το χρέος έχει αποπληρωθεί πολλές φορές!

Στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού για το 2017 τα στοιχεία δείχνουν: το 2014 το χρέος ήταν 324,13 δισ. (182,2% του ΑΕΠ). Το 2015 το χρέος ήταν 321,33 δισ. (182,9% του ΑΕΠ). Το 2016 εκτιμάται ότι θα είναι 326,57 δισ. (186,7% του ΑΕΠ). Το 2017 προβλέπεται ότι θα είναι 330,07 δισ. Δηλαδή το 182,5% του ΑΕΠ ΕΑΝ υπάρξει ανάπτυξη της τάξης του 3,4%. Το να πιστεύει κάποιος ότι θα υπάρξει οποιαδήποτε ανάπτυξη κάτω από συνθήκες παραμονής στην ευρωζώνη, όταν μέχρι τώρα η Ελλάδα έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ της, αφορά στην ψυχιατρική(*). 

Η φιλολογία για κούρεμα του χρέους απευθύνεται σε αδαείς ή φανατικούς, αφού, όσο κι αν κουρευτεί αυτό, θα φτάσει στα ίδια επίπεδα λόγω της χρήσης του χρεογράφου ευρώ και μάλιστα πολύ σύντομα, αφού το ευρώ, εκτός του ότι δημιουργεί καινούργιο χρέος από την φύση του, καταστρέφει ΚΑΙ την πραγματική οικονομία.

Σαν να μην έφθαναν αυτά, οι εξωνημένες κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει το δημόσιο ΚΑΙ το ιδιωτικό χρέος της χώρας απέναντι στις ξένες τράπεζες, σε χρέος απέναντι σε κράτη. Έχουν αποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων το απάνθρωπο αγγλικό δίκαιο και έχουν ρίξει την Ελλάδα στα δόντια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, αποδεχόμενες ότι το χρέος είναι βιώσιμο και απεμπολώντας την δυνατότητα προσφυγής σε Διεθνή Δικαστήρια εναντίον του ΕΜΣ.

Το χρέος της χώρας δεν μπορεί να καλυφθεί. Η πληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων απαιτεί διαρκή δανεισμό, με αποτέλεσμα το χρέος να αυξάνεται συνεχώς.

Τα χρήματα για την πληρωμή των τοκογλύφων αρπάζονται από την πραγματική παραγωγή και από τις τσέπες των εργαζομένων του χεριού και του πνεύματος. 

Η μονομερής διαγραφή του χρέους, η αποχώρηση από την ευρωζώνη και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αποτελούν ζωτικές ανάγκες του ελληνικού λαού. 

Η παρούσα κυβέρνηση και η υπάρχουσα αντιπολίτευση είναι οργανικά και αναπόσπαστα κομμάτια των διεθνών τοκογλύφων και ενδιαφέρονται μόνο για τα συμφέροντα των αφεντικών τους. 

Οποιοδήποτε κόμμα αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας κάτω από καθεστώς μνημονίων, χρέους και ευρώ θα αποτύχει, ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες προθέσεις.

Το χρέος και ο συνεχής δανεισμός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος υποταγής στους διεθνείς τοκογλύφους, οι οποίοι δεν είναι μόνο μια οικονομική δύναμη, αλλά σήμερα είναι δύναμη πολιτική και κρατική. Είναι το όπλο των ισχυρών χωρών να υποτάσσουν τις υπόλοιπες στην θέλησή τους. 

Οι προδοτικές ελληνικές κυβερνήσεις, αντί να διαγράψουν το χρέος επικαλούμενες Διεθνείς Συνθήκες και Διεθνή Δεδικασμένα, επέλεξαν να υπογράψουν μνημόνια, να ξεπουλήσουν την δημόσια περιουσία, να απεμπολήσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, να υποτάξουν την εξωτερική πολιτική της χώρας στην πολιτική της ΕΕ, να ξεπουλήσουν την εθνική ανεξαρτησία, να φαλκιδεύσουν τις δημοκρατικές κατακτήσεις του ελληνικού λαού, να παραβιάσουν κάθε άρθρο του Συντάγματος, να θέσουν την εδαφική ακεραιότητα υπό απειλή, να υποταχθούν πλήρως ΣΕ ΚΑΘΕ επιθυμία και καπρίτσιο των διεθνών δολοφόνων, να γίνουν συνεργάτες τους, στην κυριολεξία να καταδικάσουν σε θάνατο μια χώρα κι ένα λαό.

Το ζήτημα της διαγραφής του χρέους και της κατάργησης των μνημονίων αποτελούν καίρια ζητήματα δημοκρατίας, ο αταλάντευτος αγώνας για την κατάργησή τους είναι δημοκρατικό καθήκον κάθε πολίτη και όποιος προσπαθεί να περιορίσει τον αγώνα εναντίον τους συνεργεί στο έγκλημα. 

Σήμερα η παγίδα του χρέους έχει κλείσει τόσο γερά, οι διεθνείς δολοφόνοι και τα τσιράκια τους στην Ελλάδα έχουν αποθρασυνθεί τόσο πολύ, οι κόμποι έχουν πληθύνει και πλεχτεί τόσο δυνατά που μόνο ένα ισχυρό μαζικό κίνημα μπορεί να επιβάλλει τους γραπτούς νόμους του Διεθνούς Δικαίου και το άγραφο Κοινό περί Δικαίου Αίσθημα.

Η δύναμη του ελληνικού λαού είναι ο αριθμός, αλλά θα γίνει πραγματική, υλική δύναμη μόνο όταν αυτός ο λαός οργανωθεί και κινηθεί συντεταγμένα. 

Μόνο ο σχηματισμός ενός πλατιού μετώπου και η δημιουργία ενός κινήματος για την κατάργηση των μνημονίων, για την πλήρη, μονομερή διαγραφή του χρέους, την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, την (καταρχήν) πλήρη σεισάχθεια ιδιωτικών και επιχειρηματικών χρεών μπορεί να επιβάλλει λύση στο πρόβλημα.

(*) Το World Debt Clock είναι ένα διαδραστικό εργαλείο που παρουσιάζει με ακρίβεια το παγκόσμιο χρέος αλλά και το χρέος των χωρών του πλανήτη σε πραγματικό χρόνο. Σύμφωνα με αυτό, η Ελλάδα χρωστά σήμερα $395 δις, ποσοστό που προσεγγίζει το 210% του ΑΕΠ. Το ελληνικό ΑΕΠ ανέρχεται σε $189 δις. Ο κάθε Έλληνας (θεωρητικά) χρωστάει $36.575. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, το ελληνικό κράτος πληρώνει $709, μόνο για τόκους. Συγκριτικά, το περασμένο Αύγουστο, το ελληνικό χρέος ανερχόταν στο 164% του ΑΕΠ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Η ΕΚΤ δεν υφίσταται ως πραγματική Κεντρική Τράπεζα. Και τούτο όχι μόνο γιατί δεν λειτουργεί στα πλαίσια “πολιτικής ένωσης», δηλαδή Ομοσπονδιακού Κράτους, αλλά για τον επιπρόσθετο λόγο ότι η ΕΚΤ αδυνατεί να παρέχει την αναγκαία ρευστότητα, σύμφωνα με τις ανάγκες των περιστάσεων, καθόσον «καθοδηγείται» από το πρότυπο της Bundesbank. Υπ’ όψιν δε ότι λειτουργεί περισσότερο ως συμφωνία αμετάκλητων ισοτιμιών, παρά ως πολιτική ενιαίου νομίσματος. Επίσης η Γερμανία αρνείται να δεχθεί κάθε σκέψη καθιέρωσης κοινών κανόνων δανεισμού (π.χ.) μέσω «ευρωομολόγων», και εναντιώνεται σε κάθε προοπτική αμοιβαιοποίησης των συνεπειών της κρίσης χρέους.

2. Σύμφωνα με το ψήφισμα 68/304 του ΟΗΕ της 10 Σεπτεμβρίου 2014 αναγνωρίζεται ότι η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα ενός κράτους, που δεν μπορεί να ματαιωθεί από ένα άλλο κράτος ή ιδιώτες πιστωτές. Το ψήφισμα υπογράφουν εκατόν είκοσι τέσσερις χώρες απ’ όλον τον κόσμο.Η Ελλάδα απείχε από την ψηφοφορία.

3. Στις 27 Μαρτίου 2014 η Επιτροπή Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ δημοσίευσε την έκθεση του καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και διακεκριμένου ακαδημαϊκού, Cephas Lumina, στην οποία καταγγέλλει την εφαρμογή των άγριων πολιτικών λιτότητας και προειδοποιεί ότι οι πολιτικές αυτές όχι μόνο έχουν αμφισβητούμενο οικονομικό όφελος αλλά καταλήγουν να απειλούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών. Η έκθεση κάνει λεπτομερή αναφορά στην σημαντική μείωση εισοδημάτων, στην αύξηση των αυτοκτονιών ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης, στην κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας και στον κοινωνικό αποκλεισμό μεγάλου μέρους του πληθυσμού λόγω της συνεχιζόμενης λιτότητας. Όπως αναφέρει ο ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών πακέτων χρησιμεύει στην αποπληρωμή των δανείων ενώ το κράτος πλέον δεν μπορεί να εγγυηθεί βασικές υπηρεσίες στους πολίτες. Ανάμεσα σε πολλά και ενδιαφέροντα η έκθεση προτείνει αύξηση του βασικού μισθού, παροχή δωρεάν υγειονομικής περίθαλψης σε ανέργους και φτωχούς και μέτρα προστασίας των χρεωμένων νοικοκυριών ώστε να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της εξαθλίωσης.

4. Μια καλά τεκμηριωμένη έκθεση κυκλοφόρησε στις αρχές του Φεβρουαρίου του 2015, με τίτλο «Έξι κρίσιμα σημεία για το ελληνικό χρέος και τις επερχόμενες εκλογές», η βρετανική οργάνωση Jubilee Debt Campaign. Από το 2010 ακόμη η συγκεκριμένη οργάνωση είχε προειδοποιήσει για τη μεροληψία και την κρυφή ατζέντα των προγραμμάτων δανειοδότησης στην Ελλάδα. Με βάση την παρούσα έκθεση το 92% των χρημάτων που δανείστηκε η χώρα από την τρόικα από το 2010 μέχρι σήμερα έχει επιστρέψει στους πιστωτές!

Το συνολικό ποσό που έχει εισρεύσει τυπικά στην Ελλάδα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τον Μάιο του 2010 - όταν ο Γιώργος Παπανδρέου με την παρέα του υπέγραφαν το πρώτο Μνημόνιο του ξεπουλήματος- μέχρι το τέλος του 2014 ήταν 252 δις ευρώ, σε ένα σύνολο χρέους που στα τέλη του 2014 έφτανε τα 317 δις ευρώ. Από αυτά τα 252 δις ευρώ (...), τα 149,2 δις ευρώ -δηλαδή η μερίδα του λέοντος– κατευθύνθηκαν στην αποπληρωμή παλιότερων χρεών.

Επίσης, 48,2 δις ευρώ διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων τον Φεβρουάριο του 2012, και 34,5 δις ευρώ ήταν τα διάφορα «γλυκαντικά» που δόθηκαν στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων για να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση. Το άθροισμα όλων αυτών είναι 231,9 δις ευρώ ή το 92% των χρημάτων που δανείστηκε η Ελλάδα για να σωθεί, υποτίθεται. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη, ωστόσο, είναι ο υπερδανεισμός της Ελλάδας και η βαθύτερη υποδούλωσή της στους δανειστές, μέσω της κρατικοποίησης του δημόσιου χρέους!

Αυτό ωστόσο, που από την δεύτερη κιόλας σελίδα της επισημαίνει η έκθεση ήταν πως η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί από το 2010 κιόλας. Ο κίνδυνος που ελλόχευε είχε περιγράφει πολύ καθαρά και σήμερα είναι αποτυπωμένος σε επίσημα πρακτικά. Ουδείς, επομένως, δικαιούται να επικαλείται το τεκμήριο της άγνοιας! 

Η έκθεση αναφέρεται συγκεκριμένα στη συζήτηση που διεξήχθη στη διοίκηση του ΔΝΤ τον Μάιο του 2010 και είδε το φως της δημοσιότητας το 2013 από τις στήλες της αμερικανικής εφημερίδας Wall Street Journal. Τονίζεται, για παράδειγμα, η τοποθέτηση της Βραζιλίας για τον δανεισμό της Ελλάδας στη σχετική συζήτηση, όπου, τον Μάιο του 2010, ο εκπρόσωπος της λατινοαμερικανικής χώρας ανέφερε ότι τα δάνεια του Ταμείου «μπορούν να ιδωθούν όχι ως διάσωση της Ελλάδας, η οποία θα πρέπει να υποστεί μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά ως διάσωση των ιδιωτών κατόχων χρέους στην Ελλάδα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων».

Στον τοίχο