Αγωνία ή αγώνες;

Ότι η Ελλάδα έχει χέρια για να τα βάλει μπροστά να δουλέψουν. Ότι έχειμυαλό για να σκεφθεί τί πρέπει να κάνει και ότι έχει μάτια για να δει τί της συμβαίνει. Ότι έχει στόμα για να μιλήσει στον κόσμο. Κάπως έτσι ένιωσα ακούγοντας την ομιλία του κ. Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, καθώς και τις απαντήσεις του στους δημοσιογράφους.

Είδα πάλι την πατρίδα μας ως πρόσωπο. Πρόσωπο που πάσχει, αλλά και πρόσωπο που μπορεί να ελπίσει. Να προσπαθήσει και να τα καταφέρει. Η ομιλία του κ. Τσίπρα δεν περιείχε μεγάλες κουβέντες, αλλά απηχούσε αυτά που λέμε μεταξύ μας, για το παιδί που δεν βρίσκει δουλειά, το δάνειο που μας πλακώνει, το μαγαζί που – έτσι όπως πάει – θα κλείσει, η ομιλία του ήταν οι κουβέντες μας. Όσο για

τις λύσεις, δεν υποσχέθηκε ότι θα κάνει ο,τιδήποτε δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς. Ο κ. Τσίπρας απευθύνθηκε στον λαό και του ζήτησε συμμετοχήστην ευθύνη των λύσεων που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ο λαός τις εγκρίνει. Αν αυτό συμβεί θα είναι η αρχή μιας άλλης και νέας διαδικασίας και, αν τηρηθεί, πρωτόγνωρης.

Το τί θα συμβεί, σ’ αυτήν τη συγκυρία, στην Ελλάδα, θα έχει βαρύνουσα σημασία για όλη την Ευρώπη. Αν ο ελληνικός λαός καταφέρει να χειραφετηθεί απ’ την κυρίαρχη ρητορική του νεοφιλελευθερισμού (από την προπαγάνδα και την ιδεολογική τρομοκρατία) και αν – ακόμα περισσότερο – καταφέρει να ανακόψει τη φρενήρη επέλαση των τυραννίδων, πόσω μάλιστα να την ανατρέψει, τότε η ιστορία θα αλλάξει κεφάλαιο. Και κατά τούτο η ομιλία ΣΥΡΙΖΑ ήταν ευρωπαϊστικη. Διότι η Ευρώπη σήμερα κινδυνεύει απ’ τις δυνάμεις που την επικαλούνται. Ο νεοφιλελευθερισμός και η αφομοιωμένη σοσιαλδημοκρατία, είναι που κατασκευάζουν μια φεουδαλική Ευρώπη των Εταιρειών κατά των λαών, των περιφερειών κατά των εθνικών κρατών, των τυραννίδων κατά των δημοκρατιών. Μια Ευρώπη δεξιών – ακροδεξιών κυβερνήσεων με την αρωγή χρήσιμωνφασιστικών κινημάτων. Μια τανάλια, όπου ο φασισμός των σαλονιών (των αγορών, αν προτιμάτε) και ο φασισμός των πεζοδρομίων (θα) βάζουν στη μέση τους λαούς και θα συνθλίβουν τις λαϊκές τάξεις.

Αυτή η μεταμόρφωση της Ευρώπης σε ένα άψυχο κέλυφος από φράγκα, παρουσιάζει ρωγμές και σε εθνική και σε ταξική βάση. Στην Ισπανία το «Podemos» («Μπορούμε»), ένα κόμμα που γεννήθηκε στις συγκεντρώσεις – συνελεύσεις των αγανακτισμένων (μια διαρκή κι ανοιχτή Εκκλησία του Δήμου) από το 8% που πήρε στις πρόσφατες ευρωεκλογές έχει εκτιναχθεί τώρα στο 21%, με το αμαρτωλό σοσιαλιστικό κόμμα να βρίσκεται στο 22% και την ισπανική δεξιά ναχει πάρει τονκατήφορο που πήρε εδώ το ΠΑΣΟΚ και παίρνει τώρα η Ν.Δ.  του κ. Σαμαρά.

Οι δυνάμεις αυτές, του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ., της ΔΗΜΑΡ, του ΛΑΟΣ κι όσων τους ακολούθησαν ή όσων τους είναι αλλέως πως χρήσιμοι, όπως η Χρυσή Αυγή, έφτιαξαν – μάλιστα με Γερμανικές εντολές και προδιαγραφές – μία Ελλάδα – οφσόρ! Μια άψυχη  κούκλα μέσα στην οποία δεν μπορεί να ζήσει ο λαός. Απέναντι σ’ αυτήν την Ελλάδα – οφσόρ που σκλαβώνει εργάτες, μπήχνει φόρους, αρπάζει σπίτια, εξορίζει τα τέκνα της κι εν τέλει εκδίδεται η ίδια στα καταγώγια όπου διασκεδάζουν διεστραμμένοι πρίγκιπες, απέναντι σ’ αυτήν τη ντροπή (αλλά και τη βέβαιη καταστροφή) υπάρχει η Ελλάδα των ανθρώπων. Μια χώρα με πρόσωπο. Που δεν σηκώνει να τη φτύνει καταπρόσωπο ο κάθε ουτιδανός, ο κάθε αυριανός νεκρός. Ο λαός της είναι το πρόσωπο της Ελλάδας. Ένα πρόσωπο με καρδιά, ψυχή, με δεξιότητες και γνώσεις, με ελπίδες, που θέλει να ζήσει και να ζήσει τώρα.

Την Ελλάδα την έβαλαν σαν την Αντιγόνη στον τάφο, όχι για τα κρίματά της, αλλά για τις κατηγορίες που της απέδωσαν. Δεν είμαστε για τον τάφο – έναν τάφο προκατασκευασμένο, μια «ειδική ζώνη», ουδείς λαός είναι για τον τάφο, κι ας κλαψουρίζουν ψοφοδεείς οι ραγιάδες που επέτρεψαν στους γύπες να μας ξεσχίζουν – ας κλαψουρίζουν για την αγριότητα του γύπα. Ουδεμία ανωτερότητα έχει αυτή η αγριότητα και ουδεμία κατωτερότητα έχει η Ιστορία που το έχει αποδείξει. Όλοι οι λαοί έχουν την ιστορία τους κι όσοι πολίτες δεν την ηθικοποιούν ή δεν την εξιδανικεύουν, ξέρουν πού πατούν και τί γυρεύουν, λειτουργώντας ως καταλύτηςγια τους υπόλοιπους. Αυτό το «ιστορικό αίσθημα», πιστεύω , επιτρέψτε μου, ότι έχει τεθεί πλέον σε εγρήγορση στην Ελλάδα (όπως ετέθη και στην Κύπρο μπροστά στο Σχέδιο Ανάν.) Οι περισσότεροι πια καταλαβαίνουμε ότι η χώρα καιμαζί της εμείς βρίσκεται σε σημείο καμπής, ή, αν προτιμάτε σε ένα σταυροδρόμι. Η πεπατημένη απέδειξε ότι οδηγεί στα Τάρταρα και ότι, αν αυτός ο θεωρούμενος «μονόδρομος» συνεχισθεί, επιστροφή δεν θα υπάρξει. Ο άλλος δρόμος, δύσβατος κι αυτός, αλλά όχι από χέρι καταραμένος, ο δρόμος του Ηρακλή, αφήνει την ελπίδα για γλυκό ψωμί και μια κούπα κρασί στο τέλος της ημέρας. Είναι στο χέρι του λαού πάλι (πάντα είναι) η μοίρα του. Θα συνεχίσει να αγωνιά για τη ζωή του ή με αγώνες θα της δώσει ζωή;…

ο Στάθης στον Ενικό