Για όγδοο κατά σειρά έτος η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από ένα ιδιότυπο καθεστώς που μοιάζει με κατοχή από τους δανειστές με κυρίαρχους τους Γερμανούς.
Όλα αυτά τα χρόνια γίνονται εκλογές, η μία κυβέρνηση διαδέχεται
την άλλη και όλες, χωρίς εξαίρεση (είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε της Ν.Δ. μόνα τους είτε σε συνεργασία είτε του ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με του ΑΝΕΛ), δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εκτελούν τις εντολές των δανειστών οι οποίοι ολοένα και περισσότερο ενεργούν ως επικυρίαρχοι στις τρεις εξουσίες.
Πιο συγκεκριμένα σε ό, τι αφορά:
Την εκτελεστική εξουσία εξανάγκασαν όλες τις κυβερνήσεις να υπογράψουν τα τρία μέχρι στιγμής Μνημόνια και, στηριζόμενοι στα όσα αυτά, καθ’ υπαγόρευσή τους, περιέχουν, επέβαλαν την εφαρμογή μέτρων τα οποία έχουν:
– Καταστρέψει ένα μεγάλο τμήμα του παραγωγικού ιστού της χώρας με το κλείσιμο μεγάλου αριθμού επιχειρήσεων και των τριών τομέων της οικονομίας,
– Εξωθήσει στο ξεπούλημα κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και «φιλέτων» δημόσιας ακίνητης περιουσίας.
– Εξουθενώσει και φτωχοποιήσει εκατομμύρια μισθωτών και συνταξιούχων της λόγω της πρωτοφανούς περικοπής μισθών και συντάξεων και αύξησης της φορολογίας.
– Εκτινάξει στα ύψη τον αριθμό των ανέργων και ιδιαίτερα των νέων και των γυναικών η πλειονότητα των οποίων βρίσκονται στην ανεργία πάνω από ένα χρόνο.
– Εξαναγκάσει χιλιάδες (προσοντούχων κυρίως νέων) άνεργων να μεταναστεύσεων, ορισμένοι μαζί με τις οικογένειές τους.
– Προκαλέσει μείωση του πληθυσμού για πρώτη φορά μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο λόγω της παραπέρα μείωσης των γεννήσεων, της αύξησης των θανάτων και της μετανάστευσης.
Τη νομοθετική εξουσία οι δανειστές, μέσω των εκάστοτε κυβερνητικών πλειοψηφιών, επιβάλουν την ψήφιση από τη Βουλή νομοσχεδίων τα οποία, αν δεν τα έχουν συντάξει οι ίδιοι, τα έχουν συντάξει καθ’ υπαγόρευσή τους οι αρμόδιοι Υπουργοί.
Τα περισσότερα από αυτά περιέχουν μεγάλο αριθμό άρθρων και ψηφίζονται με τις συνοπτικές διαδικασίες του επείγοντος ή, ακόμα, και του κατεπείγοντος χωρίς τη δυνατότητα ουσιαστικής συζήτησης και αλλαγής του περιεχομένου τους.
Στην περίπτωση που οι κυβερνήσεις ψηφίσουν νομοσχέδια τα οποία περιέχουν διατάξεις με τις οποίες δεν συμφωνούν οι δανειστές, οι διατάξεις αυτές διορθώνονται ή και καταργούνται κατ’ απαίτησή τους, με νεότερα νομοσχέδια
Τη δικαστική εξουσία, η οποία, λόγω της έκτακτης κατάστασης (ιδιότυπης κατοχής) της χώρας, εξαναγκάζεται, με αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων, να κρίνει συνταγματικές διατάξεις νομοσχεδίων που ψηφίστηκαν κατ’ εντολή τους, παρά το γεγονός παραβιάζουν σαφείς διατάξεις του Συντάγματος της χώρας.
Τα δύο τελευταία χρόνια οι παρεμβάσεις αυτές των δανειστών έχουν λάβει προκλητικό τρόπο. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή που έστειλαν στην κυβέρνηση το 2016 απαιτώντας την αθώωση του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ ως όρο για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και η πρόσφατη ανοιχτή ενόχλησή τους για την επανάληψη της δίκης του μετά την αναίρεση από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κατά του σχετικού απαλλακτικού βουλεύματος (έμμεση επανάληψη της απαίτησής για την αθώωση του). Νωρίτερα είχε εκφραστεί η ίδια ενόχληση για την δίωξη τριών αλλοδαπών μελών του Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ, η οποία τελικά σταμάτησε.
Η κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα με την εφαρμογή περιγράφεται στο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «ΕΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, 200 π. Χ. Αξίζει, πιστεύω να το παραθέσουμε τους κυριότερους στίχους του ποιήματος αυτού:
« …….. οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στο νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στις θυσίες
παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
ή τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι’ από την άλληνα την συναφή
κι’ από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι’ όσο στον έλεγχο σας προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι’ όταν με το καλό τελειώσουνε την εργασία,
κι’ ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.»
Το ποίημα αυτό το είχα στείλει με ένα μικρό σχόλιο στην «Ελευθεροτυπία» στην αρχή της περιπέτειας των Μνημονίων. Το σχόλιο μου κατέληγε ως εξής: Αν ζούσε σήμερα ο Καβάφης ίσως θα του έδινε τον τίτλο: «Ελλάδα, 2010 μ. Χ. » και η εφημερίδα το δημοσίευσε στις 23.4.2010 με αυτόν ακριβώς τον τίτλο.
Στις αρχές του 2010 δεν ήταν γνωστά τα όσα συνέβησαν τα χρόνια που ακολούθησαν Ξαναδιαβάζοντάς το ποίημα διαπιστώνει κανείς ότι περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια τα όσα βιώσαμε και βιώνουμε τα χρόνια αυτά, γεγονός που αναδεικνύει τη μεγάλη διορατικότητα του παγκόσμιου αυτού ποιητή μας.
__________
*Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι πρώην: Αντιπρόεδρος της Βουλής, Υπουργός και Καθηγητής της ΑΣΟΕΕ.
*Πηγή: Χριστιανική Δημοκρατία
από http://www.iskra.gr/
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου