ΜΑΥΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

Ζούμε μαύρες μέρες! Κατάμαυρες θα ’λεγα!

Όλοι σφυρίζουν κλέφτικα, κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, κάνουν ότι σε συμπονούν, σε κοιτάνε τάχαμ στα μάτια με οίκτο και συμπόνια, και το αποτέλεσμα; Μηδέν!

Όλοι στο τέλος «κόβουν λάσπη» και «από δω παν και οι άλλοι»!

Δεν υπάρχει πια κανένας που να ξέρει τι γίνεται, Κι αν κάποιος ξέρει, αυτά ίσως δεν είναι για ευρεία κατανάλωση. Και όλοι και όλα πάνε κι έρχονται έτσι στα τυφλά. Κι έρχεται λέει κι ο ΟΗΕ και δίνει συγχαρητήρια στην Ελλάδα, ή μάλλον στους Έλληνες για την βοήθεια στους πρόσφυγες. Ρε άει ξεκουμπίδια από δω!

Τι είναι ο ΟΗΕ; Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών! Βλέπεις εσύ πουθενά ενωμένα έθνη; Ο καθ’ ένας για τη πάρτη του. Του Καραγκιόζη ο γάμος ένα πράγμα δηλαδή! Όλα στο δήθεν και για τη βιτρίνα. Να ’χουμε κάτι να λέμε! Μαζί σας είμαστε, αλλά μέχρις εδώ! Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο! Βγάλτετα πέρα μόνοι σας.

Εμ κι εκείνη η Ευρωπαϊκή ένωση; Τα καλά και τα συμφέροντα! Πόσα καλά λόγια έχουμε ακούσει κι απ’ αυτούς για τη στάση μας! Ντενεκέδες μέλι στάζουνε! Αλλά μέχρι εκεί! Τα δικά τους τα σύνορα μόνο να είναι αδειανά.

Ξέρεις τι κατάλαβα; Άμα είναι στο γείτονα το πρόβλημα, δεν ακούμε και δεν βλέπουμε! Αλλά ρε κορόιδα όταν καίγεται η αυλή του γείτονα η δικιά σας θα μείνει άκαυτη; Όταν όμως θ’ αρχίσουν τα όργανα δεν θα ξέρουν που να κρυφτούν κι αυτοί. Όσο για την δημοκρατία θα ψάχνουμε όλοι κάποια στιγμή να τη βρούμε με το κιάλι.

Γι αυτό σου λέω ζούμε μαύρες μέρες. Και απ’ ότι φαίνεται «ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης» έχει πολλά κεφάλαια που ακόμα μένουν αδιάβαστα.

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός