Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμη περισσότερο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ τα ευρωπαϊκά κράτη (συμπεριλαμβανομένων και των μεγαλύτερων και ισχυρότερων από αυτά) είναι απλώς «πελάτες» και υποτελή ή φόρου υποτελή στην Ουάσιγκτον. Γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας
Το αμερικανικό εργαλείο επιβολής αυτών των σχέσεων υποτέλειας είναι η ενσωμάτωση των αμυντικών μηχανισμών των ευρωπαϊκών κρατών στο ΝΑΤΟ, το οποίο δημιουργήθηκε για να κρατά «τη Γερμανία κάτω, τη Ρωσία έξω και τις ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη».
Υπό αυτήν την έννοια η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία προέκυψε ως αποτέλεσμα της αποτυχίας αποσαφήνισης, με πολιτικά μέσα, των κοινά αποδεκτών ορίων μέσα στα οποία αποτυπώνεται η αμερικανική επιρροή και έλεγχος στην Ευρώπη.
Η αποτυχία της πολιτικής να διατηρήσει / εξασφαλίσει την ισορροπία στην Ευρώπη έφερε στο προσκήνιο τα (ρωσικά) όπλα που ανέλαβαν δράση. Καθώς, λοιπόν, έχει συμπληρωθεί ένας μήνας πολέμου μπορεί κάποιος να διακρίνει πού θα βρεθεί η νέα ισορροπία του ευρωπαϊκού συστήματος ασφάλειας αρκεί να έχει όσο γίνεται πιο ξεκάθαρη εικόνα των εξελίξεων στο πεδίο της μάχης.
Η Ρωσία νίκησε
Παρά τα όσα διακινούνται από τα δυτικά ΜΜΕ (τα οποία αναγκαστικά αποτελούν τη βασική πηγή ενημέρωσης) περί δήθεν ρωσικής στρατιωτικής αποτυχίας στην Ουκρανία οι ρωσικές δυνάμεις φαίνεται ότι έχουν ήδη διαμορφώσει το νέο πλαίσιο και τη βάση των μεταπολεμικών πολιτικών / διπλωματικών διευθετήσεων. Με απλούστερα λόγια, μετά την κατάληψη και της Μαριούπολης ο ρωσικός στρατός έχει (σχεδόν) αποτυπώσει στον χάρτη το όριο της αμερικανικής / ΝΑΤΟϊκής διείσδυσης στην ανατολική Ευρώπη κι αυτό το όριο δεν περιλαμβάνει την ανατολική (τουλάχιστον) Ουκρανία.
Ειδικότερα, με τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις οι Ρώσοι κατάφεραν:
- Να εκμηδενίσουν την ουκρανική αεράμυνα από τις πρώτες μέρες του πολέμου.
- Να αποδείξουν την αποτελεσματικότητα και ισχύ των προηγμένων τους όπλων χτυπώντας με ακρίβεια στρατιωτικούς στόχους σε κάθε σημείο της Ουκρανίας.
- Να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους (με σκληρές μάχες) στην ανατολική Ουκρανία.
- Να απo(υπο)δείξουν de facto τα όρια δράσης των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων.
Αν αφήσουμε κατά μέρος τις περισπούδαστες αναλύσεις των μεγάλων δυτικών ΜΜΕ που αναπαράγονται και από τα εγχώρια, όπως π.χ. «γιατί η Ρωσία απέτυχε να νικήσει γρήγορα στην Ουκρανία» (δηλαδή πόσο πιο γρήγορα από έναν μήνα;) ή «τα μαθήματα που αγνόησαν οι Ρώσοι στρατηγοί» (οι οποίοι πέτυχαν τους πολιτικούς στόχους που είχαν τεθεί σε διάστημα μικρότερο από αυτό που χρειάστηκε ο Χίτλερ για να καταλάβει την Πολωνία) δεν χωρά, προφανώς, αμφιβολία ότι οι μεταπολεμικές διπλωματικές / πολιτικές διευθετήσεις θα οικοδομηθούν πάνω στα δεδομένα που δημιουργήθηκαν στο πεδίο της μάχης.
Κι αυτά τα δεδομένα (κατάληψη όλης της ανατολικής Ουκρανίας και διαπραγματευτική απειλή κατάληψης και της Οδησσού έτσι ώστε η εναπομείνασα Ουκρανία να χάσει κάθε διέξοδο στη θάλασσα) είναι, προφανώς, υπέρ της Μόσχας…
Γερμανική συντριβή
Παρά τη ρωσική νίκη (με την έννοια της επιτυχίας σαφών πολιτικών στόχων) στο ουκρανικό πεδίο της μάχης, οι ΗΠΑ δεν βρίσκονται μεταξύ των ηττημένων αυτού του πολέμου. Αντίθετα, η Γερμανία (και η αποκαλούμενη «γερμανική Ευρώπη») είναι, μετά την Ουκρανία, οι μεγάλοι χαμένοι. Ας δούμε γιατί.
Τα αμερικανικά κέρδη που προκύπτουν από τον πόλεμο στην Ουκρανία θα πρέπει κάποιος να τα συναρτήσει με τις γερμανικές ζημιές οι οποίες είναι τεράστιες, καθώς το Βερολίνο είδε μέσα σε μερικές βδομάδες να καταρρέουν οι θεμελιώδεις του (διακομματικές) επιλογές μετά τη γερμανική επανένωση τη δεκαετία του ’90.
Η γερμανική ηγεσία, λοιπόν, μετά το 1990 επέλεξε:
- Να εξαρτηθεί απόλυτα από τις ρωσικές πηγές ενέργειας.
- Να εξαρτηθεί απόλυτα σε ζητήματα ασφαλείας (και μάλιστα στο τζάμπα) από τους Αμερικανούς.
- Να οικοδομήσει στρατηγικές οικονομικές σχέσεις στις οποίες περιλαμβάνονται και συνεργασίες σε θέματα υψηλής / στρατιωτικής τεχνολογίας με τη Μόσχα.
- Να ισορροπήσει, πετυχημένα μέχρι το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, μεταξύ των επιθυμιών της Ουάσιγκτον για επέκταση προς ανατολάς και των αντιρρήσεων της Μόσχας για αυτήν την επέκταση σε στρατιωτικό (ΝΑΤΟ) επίπεδο.
Σήμερα, και μόλις ύστερα από έναν μήνα πολέμου στην Ουκρανία, το Βερολίνο υποχρεώνεται από την Ουάσιγκτον:
- Να παγώσει τον έτοιμο δεύτερο αγωγό μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου.
- Να δεσμευτεί ότι θα σχεδιάσει μια στρατηγική απόλυτης απεξάρτησης από τις ρωσικές πηγές ενέργειας.
- Να καταβάλει (νταβατζηλίκι) μαζί με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους στην Ουάσιγκτον για προμήθεια αμερικανικού σχιστολιθικού φυσικού αερίου, το οποίο μπορεί να μην είναι αρκετό για την αντικατάσταση των ρωσικών ποσοτήτων (μόλις το 10%) αλλά είναι ζεστό χρήμα για τους Αμερικανούς πετρελαιάδες και τους εφοπλιστές που θα το μεταφέρουν.
- Να προϋπολογίσει εξοπλιστικές δαπάνες (100 δισ.) προς χάρη και τέρψη (και) των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών.
Η μεγαλύτερη ζημιά που υπέστη το Βερολίνο από τον πόλεμο στην Ουκρανία περιγράφει κατ’ αντιστοιχία τα κέρδη της Ουάσιγκτον: Η γερμανική ηγεσία στην Ευρώπη δέχθηκε ανεπανόρθωτο πλήγμα, με αποτέλεσμα να επανεμφανιστεί στο προσκήνιο αυτός που μετά τον πόλεμο λύνει και δένει στη δυτική Ευρώπη. Δηλαδή οι ΗΠΑ και ο «μακρύς» στρατιωτικός της βραχίονας, το ΝΑΤΟ…
Αν, λοιπόν, η Γερμανία έχει δεχτεί τέτοιο χτύπημα, δεν χρειάζεται, έχουμε την εντύπωση, μεγάλη φαντασία για να «δει» κάποιος τις γενικότερες πολιτικές / οικονομικές συνέπειες που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι κυβερνήσεις χωρών με μικρότερο ή ελάχιστο εύρος δύναμης και επιρροής εντός του δυτικού στρατοπέδου, όπως η Ελλάδα.
Συμπέρασμα: Η επανεμφάνιση της αμερικανικής ηγεσίας στην Ευρώπη επαναφέρει στην «τάξη» τις ευρωατλαντικές τεράστιες οικονομικές / πολιτικές / στρατιωτικές δυνάμεις και τις κρατά προσανατολισμένες στους στόχους που κάθε φορά θέτει η κυρίαρχη αμερικανική ελίτ: Σήμερα κατά της Μόσχας, αύριο κατά του Πεκίνου, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τα λεγόμενα ευρωπαϊκά ιδιαίτερα (; ) συμφέροντα…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου