Ολοι έγλειφαν από ένα κοκαλάκι

Οσο συγκεντρώνει κανείς πληροφορίες για το Ταμείο Αλληλοβοήθειας των υπαλλήλων του υπουργείου Πολιτισμού, τόσο βυθίζεται σε ένα καφκικό σύμπαν. Ο τρόπος που λειτουργεί εδώ και δεκαετίες, χωρίς νομική
υπόσταση, με κανέναν έλεγχο ουσιαστικά, αποτελεί ψηφίδα του δημοφιλούς σεναρίου «πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία»: Υποπτες διαδρομές χρήματος, κονδύλια που άλλαζαν χέρια με συνοπτικές διαδικασίες, αλισβερίσια με/και για παράγο-ντες που προΐσταντο στο ΥΠΠΟ.

Την περασμένη Τρίτη, η εισαγγελέας Διαφθοράς Ελένη Τουλουπάκη άσκησε ποινικές διώξεις για σειρά αδικημάτων κακοδιαχείρισης εις βάρος 17 ατόμων που διετέλεσαν μέλη του Δ.Σ. του εν λόγω Ταμείου την περίοδο 2012-14. Στα χέρια της, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της προχθεσινής «Κ», σελ. 15, έφτασαν περιπτώσεις όπως «οικονομικά βοηθήματα σε συνταξιούχους για εξωσωματική γονιμοποίηση»! Και άλλα συναφή ανεξάντλητης ευρηματικότητας.

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων του ΥΠΠΟ δηλώνει ότι πληροφορήθηκε την άσκηση ποινικής δίωξης στους «17 συναδέλφους», «χωρίς καμία έκπληξη».

Το τρικ του προλόγου ακολουθεί κρεσέντο συνδικαλιστικού πυρετού: Η εν λόγω δίωξη είχε δρομολογηθεί για την προεκλογική περίοδο του Οκτωβρίου, από «γνωστούς και μη εξαιρετέους κύκλους», εξυπηρετούνται πολιτικές σκοπιμότητες για να πληγούν κατακτήσεις χρόνων των εργαζομένων.

Αναρωτιέται, βέβαια, κανείς, αν μέσα στις «κατακτήσεις χρόνων» συμπεριλαμβάνεται και η πλαστογραφία αιτήσεων υπαλλήλων για δανειοδότηση από το Ταμείο ή η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, όπως σημειώνεται στο σκεπτικό της δίωξης... Αλλά όλα αυτά πλέον είναι στα χέρια της Δικαιοσύνης.

Για το «αμαρτωλό» Ταμείο και τον ρόλο του έχει, επανειλημμένως, γράψει η «Κ». Πού μπορεί να κατέληγαν τα χρήματα, για τη διακομματική συνενοχή, τις όποιες απόπειρες εξυγίανσης που έμειναν στις προθέσεις.

Δημόσιο χρήμα δεκαετιών, το οποίο, κοινή συναινέσει πολιτικής εξουσίας και συνδικαλιστικών παραγόντων, ακολουθούσε υπόγειες διαδρομές. Η δύναμη της αδράνειας («όλοι έγλειφαν από ένα κοκαλάκι», μας είπε γνώστης του θέματος) κάλυπτε παρανομίες, εξαφάνιζε στοιχεία, μοίραζε επιδόματα, μετέτρεπε δάνεια σε οικονομικά βοηθήματα.

Η κατάργηση του Ταμείου εν σιωπή μπορεί πρόσκαιρα να εκτονώσει, αλλά δεν θεραπεύει. Ο,τι παραγράφεται δεν διαγράφεται κιόλας. Καταλήγει στο σωρό της ατιμωρησίας, συμβάλλοντας στην απαξίωση των θεσμών και στη διόγκωση του θυμού.

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

https://www.kathimerini.gr/