Εκείνη η μέρα ήταν ιδιαίτερα ζεστή για τα δεδομένα του τόπου μας! Έτσι, λοιπόν, ξεκινήσαμε για να χαρούμε και να απολαύσουμε μια αλλιώτικη εμπειρία. Ακολουθούμε τον οδικό άξονα Καρπενησίου-Αγρινίου και μόλις
στα 8 χλμ από το Καρπενήσι, στη θέση «Μπακασάκι», στρίβουμε αριστερά προς τα ξακουστά… ευρυτανικά «Βαλκάνια» (“Σελλά, Μηλιά και Γόλιανη, πρωτεύουσα τα Φιδάκια”!!! έλεγαν οι παλιοί διασκεδάζοντας κατ' αυτό τον τρόπο την απομόνωση και τη φτώχεια των χωριών τους).
Ακολουθούμε μία υπέροχη μοναχική διαδρομή μέσα από πυκνά μεγαλοπρεπή ελατοδάση που καλύπτουν σαν καταπράσινος μανδύας μια τεράστια έκταση. Ένα ολόδροσο αεράκι, εξαφανίζει κάθε προηγούμενη αίσθηση ζέστης, αναπτερώνοντας τη διάθεσή μας. Η ματιά μας περιπλανιέται αχόρταγη στην πρωτογενή ομορφιά του ανέγγιχτου βουνίσιου τοπίου. Η ουράνια σκέπη απλώνεται εκτυφλωτικά γαλάζια και ασύλληπτα πεντακάθαρη! Πέρα μακριά, στον ορίζοντα, η λίμνη των Κρεμαστών με τα φιόρδ της ασημώνεται από τις ακτίνες του ηλίου.
Η ξεχασμένη Γόλιανη (σημερινό Στεφάνι) είναι το πρώτο γραφικό χωριουδάκι που θα αντικρίσουμε στη διαδρομή μας. Είναι το μόνο στη… «βαλκανική επικράτεια» που αναπαύεται στις πτυχώσεις μιας χαράδρας (που σχηματίζουν τα ψηλά βουνά της Τούρλας και του Αϊ Νικόλα) όντας μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Όλα τα διπλανά χωριά της περιοχής καμαρώνουν σε μεγάλα υψόμετρα.
Το εγκαταλειμμένο δημοτικό σχολείο της Γόλιανης, η μικρή όμορφη εκκλησιά της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τα παλιά σπιτάκια και τα ερείπια του παμπάλαιου ναού των Αγίων Ταξιαρχών με άγνωστη ημερομηνία κτήσης, πραγματικά θα συγκινήσουν όποιον αποφασίσει να επισκεφτεί αυτό το χωριουδάκι. Στο γειτονικό ομώνυμο λόφο, ο Καρπενησιώτης αρματολός Λιβίνης κατατρόπωσε, στα 1684, τουρκικά στρατεύματα.Συνεχίζουμε, παραδομένοι στη μαγεία των βουνών. Πολύ κοντά συναντάμε την πανέμορφη αετοφωλιά της Μηλιάς, ένα «χάρμα ιδέσθαι» ευρυτανικό χωριό σκαρφαλωμένο στα 1060 μ., μέσα στα έλατα! Με τη μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία, με τον Αϊ Θανάση, αλλά και με… την παλιά παράδοση της βεντέτας (βλ. σχετικό αφιέρωμα )! Λίγο πριν από το χωριό, η ολόδροση ταπεινή βρυσούλα της Γκούρας μας ξεδιψά!
Όσο η πέτρινη επιβλητική μορφή του «Παπά» (της πιο ψηλής κορυφής του βουνού της Χελιδόνας, 1973 μ.) μας προστατεύει από ψηλά, ο δρόμος μας ξετυλίγεται μέσα από αλλεπάλληλες εικόνες σπανίου κάλλους.
Τα αγέρωχα βουνά μας αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο, σε μια αρμονική αλληλοδιαδοχή. Αδυνατούμε να φανταστούμε ότι κάποια αχαρακτήριστα μυαλά, απεργάζονται την εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε τούτο το θεϊκό τόπο. Επί τουρκοκρατίας, όλοι οι οικισμοί της περιοχής ήταν ενσωματωμένοι στον καζά των Βλαχοχωρίων. Κάπου εδώ υπήρχαν και τα παλιά τσιφλίκια του τουρκοπροσκυνημένου Χατζόπουλου (βλ. εδώ) που αργότερα, στις αρχές του 20ου αιώνα, τα αγόρασαν οι φτωχοί κολίγοι, παλεύοντας με τη σκληροτράχηλη γη για το ψωμί της φαμίλιας.
Στις βορειοδυτικές πλαγιές της Χελιδόνας χαιρετίζουμε και τα όμορφα Σελλά με την πανοραμική θέα από τα 1050 μ. Ένα καταπράσινο μαργαριτάρι στο περιδέραιο της Ευρυτανικής γης! Σίγουρα αυτή που διανύουμε είναι μία από τις ομορφότερες δασικές διαδρομές της Ευρυτανίας!
Ώσπου -στα 25 χλμ αφότου ξεκινήσαμε από το Καρπενήσι- αντικρίζουμε τις κατακόκκινες κεραμοσκεπές της… «πρωτεύουσας»!!! Αναφερόμαστε βέβαια στα Φιδάκια, το χωριό-κόσμημα όλης της περιοχής. Με τα πλακόστρωτα σοκάκια, τα περιποιημένα πέτρινα σπίτια, τα παλιά αρχοντικά, τον εξαιρετικό ναό της Γέννησης της Θεοτόκου και βέβαια την υπέροχη θέα στη λίμνη των Κρεμαστών. Κατά μία εκδοχή, εδώ ήταν η αρχαία Οιχαλία. Στην περιοχή, στη θέση «Καστρί», ανακαλύφθηκαν ερείπια μεγάλων αρχαίων οχυρώσεων, τάφοι, κόκκαλα και αρχαία αντικείμενα. Στα Φιδάκια μπορεί κανείς να βρει και δωμάτια για διαμονή. Ένα μερακλίδικο καφεδάκι στην πλατεία ήταν ότι έπρεπε προτού συνεχίσουμε το δρόμο μας.
Στα 3 χλμ. μετά το χωριό, κάνουμε μια στάση στα «Τσαγκαράλωνα». Πρόκειται για ένα καταπληκτικό ξέφωτο με ένα… πέτρινο σαλόνι! Εκεί, από τα χίλια μέτρα, αγναντεύουμε τη φαντασμαγορική θέα της λίμνης των Κρεμαστών και της γέφυρας της Επισκοπής που σαν λεπτό νήμα χαράζει τη γαλήνια υδάτινη επιφάνεια!
Λίγο μετά τα Τσαγκαράλωνα η άσφαλτος διακόπτεται και ο στριφογυριστός δρόμος κατηφορίζει χωμάτινος, πλέον, προς την Αγία Βλαχέρνα, το τελευταίο "Βαλκανοχώρι"! Κατά τη διάρκεια της κατάβασης το τοπίο αλλάζει αρκετά. Πιο τραχύ και άγριο, με τις πανύψηλες κορφές της Τέμπλας, της Αμπλάνοβας και της Κακής Πλάτης να αιωρούνται από πάνω μας!. Μια ομάδα με παράξενα τζιποειδή οχήματα ζει την αίσθηση της περιπέτειας διασχίζοντας μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης τις ελικοειδείς στροφές.
Κάποια στιγμή η κάθοδός μας ολοκληρώνεται και φτάνουμε στην Αγία Βλαχέρνα (παλιά Ερκίστα) και στους συνοικισμούς Αμπέλια και Βαμβακιές. Το υψόμετρο εδώ είναι πλέον χαμηλό (540 μ.). Ο τόπος έχει γλυκάνει και μια πυκνή βλάστηση κυριαρχεί ολόγυρα! Λέγεται ότι το χωριό κρατάει από τα πρώτα βυζαντινά χρόνια και ονομάζονταν, τότε, Χρυσούπολη. Κατόπιν πήρε τη σλάβικη ονομασία Ερκίστα την οποία διατήρησε μέχρι το 1930. Οι κάτοικοί του, οι οποίοι είχαν προηγούμενο ιστορικό μετανάστευσης στην Κωνσταντινούπολη, εκστασιασμένοι από την ξακουστή Παναγία των Βλαχερνών της Πόλης, έδωσαν τελικά αυτή την ονομασία στο χωριό τους. Περνάμε μέσα -σχεδόν- από τον παραπόταμο Αρβανίτη ο οποίος κατηφορίζει απότομα από το βουνό και κόβει τον αμαξωτό δρόμο κυλώντας μέσα από αυτόν (!) τα λιγοστά, ετούτη την εποχή, νερά του.
Μπαίνουμε στο χωριό. Η Αγία Βλαχέρνα μας κερδίζει αμέσως! Όλα εδώ είναι γαλήνια και ήρεμα. Παρατηρούμε τα πετρόχτιστα σπιτάκια: τα περισσότερα είναι αμπαρωμένα, συμφιλιωμένα με το χρόνο και τη λήθη. Στην απογραφή του 2001 η Αγία Βλαχέρνα καταγράφεται με 23 κατοίκους! Δεσπόζει η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ενώ διασώζεται κι ένα μικρό τμήμα του πέτρινου ιερού της παλιάς ιστορικής εκκλησίας της Παναγίας της Βλαχέρνας, το μόνο που απέμεινε μετά από μια παλιά μεγάλη κατολίσθηση. Στην περιοχή υπάρχουν και λείψανα από δύο κάστρα: το Παλιόκαστρο και το Καστρί.
Λίγο παρακάτω, στα ριζά του χωριού, αντικρίζουμε ένα συναρπαστικό θέαμα: Μια στενή σιδερένια κρεμαστή γέφυρα (τύπου “Belly”) με τις δυό πλευρές της σφηνωμένες επάνω σε αντικριστά βράχια. Τούτη η ριψοκίνδυνη γέφυρα συνδέει ακόμη και σήμερα τα δυτικά χωριά του τέως δήμου Προυσού, αλλά και την Αιτωλοακαρνανία, με το Καρπενήσι. Από κάτω κυλά τα πλούσια νερά του ο Τρικεριώτης ποταμός σκίζοντας τα πλευρικά τοιχώματα του φαραγγιού (πρόκειται για τα λεγόμενα «Στενά»)!
Εκεί λοιπόν, προτού τη γέφυρα, ακολουθούμε, στα δεξιά μας, ένα κατηφορικό «κρυφό» χωμάτινο δρομάκι και καταλήγουμε σε ένα μοναδικό σημείο. Η εικόνα που αντικρίζουμε είναι απίστευτη!
Πολλές εκατοντάδες βαθύσκιωτα πλατάνια ντύνουν παντού τον τόπο, ενώ μια ψιλή ποταμίσια άμμος και λίγο παραπέρα ολόλευκα βότσαλα συνθέτουν μια… εκπληκτική παραλία, ακριβώς μπροστά από τον Τρικεριώτη ποταμό που στο στενό αυτό σημείο αργοκυλά νωχελικά τα καθάρια νερά του. Κατακόρυφοι ψηλοί βράχοι κλείνουν ολόγυρα τον τόπο, δημιουργώντας μια αθέατη… «πριβέ κατάσταση»!
Σε χρόνο “dt” πετάμε από πάνω μας τα ρούχα και βουτάμε στα πεντακάθαρα νερά του Τρικεριώτη! Η δροσιά του ποταμού αναζωογονεί κάθε κύτταρό μας. Είναι απερίγραπτη η αίσθηση να κολυμπάει κανείς στο ποτάμι, στο βουνό! Τα λόγια είναι φτωχά μπροστά στην ασύγκριτη σωματική και ψυχική απόλαυση. Είναι μια εμπειρία που αξίζει κανείς να χαρεί. Τα δέντρα που φύονται στα πέτρινα τοιχώματα του φαραγγιού καθρεφτίζονται δίπλα μας μέσα στα διάφανα νερά, ενώ διάφορα είδη ψαριών κολυμπούν αντάμα! Ακούγονται μονάχα οι παφλασμοί των νερών του ποταμού και οι χαρούμενες φωνές της παρέας μας!
Αργότερα, ξαπλωμένοι στα βότσαλα της παραλίας, αφήνουμε τη ματιά και τη σκέψη μας να περιπλανηθεί ελεύθερη. Η κουβέντα στην παρέα δίνει και παίρνει, για τον άγιο ετούτο τόπο που θα πρέπει να παραμείνει έτσι ανόθευτος και αγνός ώστε να φιλοξενεί κάπου-κάπου τον αγχωμένο σύγχρονο άνθρωπο των πόλεων που έχει «καταφέρει» να αποκοπεί από τον ομφάλιο λώρο του, τη φύση! Κι εκεί, κάτω από τα ολόδροσα πλατάνια, πάνω στην ποταμίσια άμμο, στρώνουμε τα «σλίπινγκ μπαγκ» μας και μαζί και το λιτό κολατσιό μας: ψωμοτύρι, ντομάτα, τσίπουρο και, παγωμένες στα νερά του ποταμού, μπύρες.
Το βράδυ, δίπλα ακριβώς από το ποτάμι και με το αυγουστιάτικο ευρυτανικό φεγγάρι συντροφιά μας, τραγουδάμε, όλοι αντάμα, παλιές μελωδίες που σπάνια θυμόμαστε στην Αθήνα …
Η επόμενη μέρα θα μας βρει πρωί-πρωί και πάλι στη δροσερή αγκαλιά του ποταμού και ακολούθως στην ενδελεχή παρατήρηση του τοπίου. Κατά το μεσημέρι, και αφού πρώτα καθαρίσουμε προσεκτικά τον τόπο, θα αποχωριστούμε την παραδεισένια παραλία της Αγίας Βλαχέρνας.
Περνώντας από τη σιδερένια γέφυρα και αμέσως μετά από ένα φυσικό βραχώδες τούνελ, θα ακολουθήσουμε το δρόμο προς το χωριό Αγαλιανός, έχοντας το ποτάμι συνεχώς δίπλα μας στην πορεία του για να "εισβάλλει" στη λίμνη των Κρεμαστών!
Πολύ γρήγορα θα φτάσουμε στον Αγαλιανό που αποτελεί το σύνορο Ευρυτανίας-Αιτωλοακαρνανίας από τούτη την πλευρά του νομού μας. Το χωριουδάκι είναι πανέμορφο, σαν πινελιά παλιού ζωγραφικού πίνακα, βγαλμένο θαρρείς από άλλη εποχή! Οι λιγοστοί του κάτοικοι μας χαιρετούν εγκάρδια από τις ολάνθιστες αυλές. Θα επισκεφτούμε τα «ταμπούρια του Καραϊσκάκη» αλλά και ένα παλιό μοναχικό ξωκλήσι περπατώντας πάνω σε μία συρμάτινη αερογέφυρα! Το «βίγλισμα» στη λίμνη από εδώ ψηλά είναι πραγματικά αξεπέραστο! Στον Αγαλιανό υπάρχει και το «Καλλιδρόμιο», η όμορφη ταβερνούλα του Δημήτρη, ενός αξιόλογου ανθρώπου και καλλιτέχνη-ηθοποιού που παράτησε Αθήνα και Νέα Υόρκη για να εγκατασταθεί μόνιμα εδώ, στην πατρογονική του εστία. Μάλιστα, για μια εποχή εγκατέστησε, με χίλιες θυσίες, δίπλα από το ταβερνάκι του και ένα υπαίθριο θέατρο (!) για να προσφέρει παραστάσεις και ανάσες πολιτισμού στον τόπο του. Από το «Καλλιδρόμιο» η θέα στη γαλαζοπράσινη λίμνη την οποία στεφανώνουν ολόγυρα τα καταπράσινα βουνά είναι μαγευτική. Νομίζουμε ότι βρισκόμαστε σε… ονειροδρόμιο!
Αργά το απόγευμα φτάνει η ώρα της αναχώρησης. Κατηφορίζοντας σούρουπο τον Αγαλιανό, θα περάσουμε από τη γέφυρα της Επισκοπής, τη…. «μεγαλύτερη ευθεία της Ευρυτανίας» όπως λένε χαριτολογώντας οι ντόπιοι!
Από εδώ θα απολαύσουμε ένα ολόχρωμο ηλιοβασίλεμα να βάφει με χίλιες αποχρώσεις τα νερά της λίμνης των Κρεμαστών! Στη συνέχεια θα επιστρέψουμε, μέσω Φραγκίστας, στο Καρπενήσι.
Δίνοντας την υπόσχεση για γρήγορη επάνοδο σε τούτο τον ονειρεμένο τόπο...
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου