Φόρος υπέρ τρίτων για αφροδίσια

Η ενόχληση των Ελλήνων γιατρών όταν θεραπεύτηκε η σύφιλη. Το αίτημα τους για αποζημίωση από το κράτος. Τι ζήτησαν από την τρόικα της εποχής.

Στα τέλη του 1952, η Ένωση Iατρών Θεσσαλονίκης έστειλε στους Αμερικανούς υπευθύνους του σχεδίου Μάρσαλ στην
βόρεια Ελλάδα, μια μικρή, περιεκτική και εκπληκτική ως προς την σύλληψη της, επιστολή. Το περιεχόμενο της επιβεβαίωνε το καθεστώς πλήρους επιτροπείας που είχαν επιβάλλει οι Αμερικανοί στην μεταπολεμική Ελλάδα.

Ήταν τόσο ασφυκτικός ο αμερικανικός έλεγχος, που το ελληνικό κράτος δεν είχε το δικαίωμα ή την δυνατότητα να ασκήσει ούτε καν μια μικρή επιδοματική πολιτική σε κάποια επαγγελματική ομάδα.

Πριν κάνει οτιδήποτε, κυβέρνηση και κρατικός μηχανισμός έπρεπε να πάρουν την έγκριση των υπαλλήλων του αμερικανικού κράτους που είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα για την υλοποίηση του σχεδίου Μάρσαλ.

Αυτά είχαν νομοθετηθεί με αμερικανική απαίτηση και όλοι σε τούτη την χώρα γνώριζαν ότι ο Αμερικανός πρέσβης ήταν ισχυρότερος από τον εκλεγμένο Έλληνα πρωθυπουργό.

Η δράση και το θράσος του περίφημου Τζών Πιουριφόϋ, πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα την περίοδο 1950-53, έχουν μείνει θρυλικές. Βεβαίως, στις μέρες μας τα φαινόμενα αυτά επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο αφού ζήσαμε μια παρόμοια σκληρή επιτροπεία από την τρόικα ή θεσμούς, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος σημειώματος. Παράλληλα όμως, η ίδια επιστολή και το εξωφρενικό της περιεχόμενο, γραμμένη από επιστήμονες, καταδεικνύει ότι η κοινή λογική απουσίαζε ανέκαθεν και παντελώς απ’ αυτόν τον τόπο.

Η επιστολή ήταν η ακόλουθη:

«Προς τον διευθυντή της αμερικανικής αποστολής στη Θεσσαλονίκη:

Η Ένωσις Ιατρών Θεσσαλονίκης έχει την τιμή να σας γνωστοποιήσει τα κάτωθι: Στην Ελλάδα, όπως φανταζόμαστε και στην Αμερική, όποτε ανθρώπινες ανακαλύψεις και η βιομηχανική πρόοδος τείνουν να πλήττουν μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, η πολιτεία έχει την ηθική υποχρέωση να αποζημιώνει τους επαγγελματίες που πλήττονται από την πρόοδο.

Καθώς κατά τη μεταπολεμική περίοδο η πενικιλίνη έχει εξαφανίσει τα αφροδίσια νοσήματα, προς όφελος της πολιτείας και της κοινωνίας, αλλά έχει προκαλέσει οικονομική ζημία στους ιατρούς που ασχολούνται με το θέμα, ζητήσαμε από το κράτος να χρεώνει κάθε χάπι αντιβιοτικού επιπλέον 200 δραχμές με τις οποίες να αποζημιώνει αυτούς που έχουν πληγεί.

Το κράτος συμφωνεί επί της αρχής να ικανοποιήσει το αίτημά μας, αλλά υποστηρίζει ότι η αμερικανική αποστολή δεν το επιτρέπει. Γι αυτό θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε να προβείτε στα απαραίτητα βήματα για τη θετική επίλυση του ζητήματος».

Κοντολογίς, επειδή η βελτίωση των υπηρεσιών υγείας του ελληνικού κράτους, που έγινε με την αμερικάνικη βοήθεια είχε εξαλείψει τα αφροδίσια νοσήματα στην Θεσσαλονίκη (και αλλού προφανώς), οι γιατροί ζητούσαν αποζημίωση από το κράτος διότι είχαν χάσει την πελατεία τους και τα έσοδα τους.

Απίστευτο; Για προσέξτε όμως ακόμα μερικές λεπτομέρειες από την επιστολή, ώστε ν’ αντιληφθούμε πόσο μοιάζει εκείνη η εποχή με την σημερινή. Επειδή Ένωση Ιατρών Θεσσαλονίκης ήξερε ότι ήταν αδύνατο να πάρουν απευθείας χρήματα ως αποζημίωση απ’ το κράτος για ένα τόσο εξωφρενικό αίτημα, τι ζητούσαν; Να αυξηθεί κατά διακόσιες δραχμές η τιμή κάθε χαπιού πενικιλίνης και τα επιπλέον χρήματα να πηγαίνουν στην τσέπη τους. Ζητούσαν δηλαδή έναν έμμεσο φόρο υπέρ τρίτων όπως τους λέμε σήμερα, που δεν ήταν τίποτα άλλο από την μετακύληση του κόστους στους ίδιους τους αρρώστους.

Το άλλο εκπληκτικό ήταν ότι οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους δεν τους είπαν όχι. Προφανώς κάποιοι υπουργοί ή βουλευτές, για να μην χάσουν την εκλογική τους επιρροή στους γιατρούς που επηρέαζαν κόσμο, τους δήλωσαν ότι συμφωνούν να πάρουν τα λεφτά και μετά τα έριξαν στην τρόικα της εποχής, τους Αμερικανούς, λέγοντας ότι αυτοί διαφωνούν για να ικανοποιηθεί το …δίκαιο αίτημα.

Και φυσικά οι γιατροί, τι είχαν να χάσουν, υπέβαλαν επισήμως το αίτημα και στους Αμερικανούς, τονίζοντας όμως παράλληλα ότι είναι και υπέρ της προόδου, μην τους πάρουν και για οπισθοδρομικούς.

Δεν ξέρουμε τι απέγινε με την υπόθεση, το πιθανότερο είναι ότι το αίτημα απερρίφθη, διαφορετικά σε κάθε ασθένεια που θα θεραπευόταν, το κράτος θα ‘πρεπε να πληρώνει αποζημίωση στους γιατρούς που έχασαν πελατεία. Ξέρουμε όμως ότι τα ελληνικά χούγια δεν αλλάζουν.

Μία σταγόνα ιστορία με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη

https://www.newsit.gr/