Αγέλαστος Πόλις

Από την περασμένη Τρίτη ήδη η στήλη έγραψε για τη σύσκεψη Τσίπρα στο Χαλάνδρι την περασμένη Δευτέρα, ότι επρόκειτο για ένα θλιβερό επικοινωνιακό σώου (που προσέτι υπέκρυπτε την επίγνωση της τρομερής αλήθειας που σύντομα θα έβγαινε στο φως).

Στυγνά και στεγνά η ομάδα Τσίπρα κατάφερε να σκεφθεί μόνον, πώς θα διαχειρισθεί επικοινωνιακώς η Αριστερά (διάβαζε «Αριστερά») την κακοδαιμονία που προκάλεσαν επί δεκαετίες η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ.

  Για τη στήλη (και την πραγματικότητα) το πρόβλημα δεν ήταν θέμα έρευνας ή πληροφοριών αλλά απλής λογικής: όταν είχαμε νεκρούς από τις 6.00 το απόγευμα, ήταν αδύνατον στις 11.30 (όταν μπροστά στις κάμερες ο Τσίπρας προσπαθούσε να κερδίσει την «πρώτη εντύπωση») να μη γνωρίζει ο ίδιος και οι επιτελείς του ότι ο θάνατος είχε κάνει την εμφάνισή του στο Μάτι.

  Στη συνέχεια και πριν αλέκτορα φωνήσαι, η πραγματικότητα επιβεβαίωσε τη λογική. Οι νεκροί άρχισαν να δίνουν το «παρών» – οι απουσίες άρχισαν να εκδηλώνονται σωρηδόν.

  Η παιδαριώδης (από πλευράς λογικής), η κυνική (από πλευράς ηθικής) και η δειλή (από πλευράς ηγετικού σθένους) διαχείριση που έκανε μπροστά στις κάμερες, εγείρει και για τον Τσίπρα το διττό ερώτημα - απάντηση που ηγέρθη και για τον κ. Σημίτη σε ανάλογες περιπτώσεις: «Αν γνώριζε ήταν συνένοχος, αν δεν γνώριζε ήταν άσχετος. Και στις δύο περιπτώσεις επικίνδυνος».

  Ο Τσίπρας έγινε «συνένοχος» της φωτιάς διότι «έπαιξε με τη φωτιά» της αποπληροφόρησης και της απόκρυψης. Μάλιστα (και τούτο είναι ιδιαιτέρως ειδεχθές) στη συνέχεια, με το μέγεθος της τραγωδίας να εξελίσσεται, η κυβέρνηση δεν άλλαξε ρότα, αλλά επέμεινε στο «ζήτω που καήκαμε», δίνοντας έμφαση στο «ζήτω» (όλα τα κάναμε σωστά) και αφήνοντας το «καήκαμε» στον δικό μας θρήνο και την απόγνωση.

  Όμως, σε όλην αυτήν την τραγωδία υπάρχει και κάτι γκροτέσκ, όπως τα παίγνια που παίζει η Νέμεσις. Από τον Τσίπρα και τους εγκεφάλους που τον περιβάλλουν τύπου Τζανακόπουλου - Σκουρλέτη - Δούρου, διέφυγε το προηγούμενο Σρέντερ, το παράδειγμα Σρέντερ. Ήτοι: ευρισκόμενη

  σε προεκλογική περίοδο η Γερμανία με τον Σρέντερ πολιτικώς ξεγραμμένον, πλημμύρισε η μισή. Αμέσως ο κ. Σρέντερ φόρεσε γαλότσες και νιτσεράδα, σπεύδοντας να συμπαρασταθεί στους συμπατριώτες του ψυχή τε και σώματι (έστω υποκριτικώς). Και, βεβαίως, παρ’ ότι ξεγραμμένος κέρδισε τις εκλογές. Πανηγυρικώς.

  Αν λοιπόν τώρα οι σύμβουλοι Τσίπρα πρέπει «να κοπανάνε το κεφάλι τους» (και ό,τι έχει μέσα) είναι διότι άφησαν τον Τσίπρα να χάσει την ευκαιρία της ζωής του προκειμένου να κερδίσει τις επόμενες εκλογές.

  Αν ο Τσίπρας εκείνο το μοιραίο βράδυ, αντί να δίνει πτωχοπροδρομικά τηλεοπτικά σώου, έσπευδε στη Ραφήνα, ανάμεσα στους πάσχοντες, να διευθύνει, να οδηγεί και να εμψυχώνει, στη συνέχεια όλη η Ελλάδα θα έπινε νερό στο όνομά του! Θα κέρδιζε τις επόμενες εκλογές με τα τσαρούχια!

  Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη, διότι ήταν αδύνατον να συμβεί. Και ήταν αδύνατον να συμβεί, διότι ούτε το θάρρος, ούτε την ευστροφία, ούτε την ικανότητα, ούτε την ετοιμότητα, ούτε τους μηχανισμούς για κάτι τέτοιο διαθέτει ο Τσίπρας και η παρέα του. Ακόμα και η κουτοπονηριά που διακρίνει τέτοια κονκλάβια δεν τους «φώτισε» ώστε υποκριτικώς έστω να σπεύσουν.

  Ημέρες πολλές μετά (εφτά) ο Πρωθυπουργός μετέβη (εν μέσω δορυφόρων και πραιτοριανών) στο Μάτι. Ο άνθρωπος που δεν τα έβαλε με τη φωτιά, περιόδευσε στα αποκαΐδια…

ο Στάθης στο Ποντίκι