Ας αφήσουμε, όμως, τις «συνταγές» του Αλέξη Τσίπρα, για τα δημοψηφίσματα, και ας πάμε στα γεγονότα στην Ιταλία. Οι Ιταλοί απέρριψαν, με ποσοστό σχεδόν 60% (59,95% ««όχι» έναντι 40,5% του «ναι») στις αλλαγές που πρότεινε ο Ρέντσι σε επίπεδο άσκησης της εξουσίας.
Συγκεκριμένα, το «ναι» υποστήριζε η Βουλή να είναι το βασικό νομοθετικό σώμα και η Γερουσία να χάσει μεγάλο μέρος των εξουσιών της, αλλά και τα μέλη της να μειωθούν από 315 σε 100.
Οι αλλαγές που ήθελε ο Ρέντσι δεν ήταν τυπικές. Στην ουσία θα συγκέντρωνε ο ίδιος (και ο κάθε πρωθυπουργός) περισσότερες εξουσίες, με σκοπό να μπορεί να υλοποιεί πιο εύκολα τις «μεταρρυθμίσεις» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με τις αλλαγές που προτείνονταν οι περιφέρειες θα έχαναν την ευθύνη επίβλεψης σε ορισμένους τομείς (ενέργεια, στρατηγικές υποδομές κ.α). Η ευθύνη θα πήγαινε στην κεντρική κυβέρνηση.
Να σημειωθεί πως το μοίρασμα των εξουσιών στην Ιταλία, σε Βουλή και Γερουσία, θεωρήθηκε ως ένα μέσο που θα απέτρεπε το συγκεντρωτισμό στην άσκηση εξουσίας. Ξεκίνησε ως «μέτρο προστασίας», μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, από το παρελθόν του Μουσολίνι.
Αυτά ως προς το ίδιο το ερώτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο, όμως είχε αποκτήσει κι άλλα χαρακτηριστικά, αφού ο ίδιος ο Ρέντσι του Δημοκρατικού Κόμματος το μετέτρεψε σε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και τα περισσότερα διεθνή ΜΜΕ εμφάνιζαν την περίπτωση νίκης του «όχι» σαν νίκη του «λαϊκισμού». Είναι ένα από τα «νέα» φρούτα σε επίπεδο επιχειρημάτων. «Λαϊκιστές», σύμφωνα με τους κυρίαρχους κύκλους στην ΕΕ, είναι όλοι οι άλλοι εκτός από τις δυνάμεις που ευθυγραμμίζονται με την πολιτική τους.
Σε αυτό το σύνολο εντάσσουν, αυθαίρετα, ετερόκλητες δυνάμεις, που φτάνουν από την ακροδεξιά της Λεπέν, μέχρι τους συστημικούς Ποδέμος, και φτάνουν μέχρι τις δυνάμεις της (κανονικής) Αριστεράς σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η θολούρα αυτή σκοπό έχει να εμφανίσει ως πυλώνα κανονικότητας τις δυνάμεις που στηρίζουν τα βασικά κέντρα της Ένωσης. Παρά τις προσπάθειες της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη να εντάξει στους «λαϊκιστές» της Ευρώπης τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ώστε να επωφεληθεί από το ιδεολόγημα αυτό, δεν φαίνεται πως αντιμετωπίζεται έτσι ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση. Μια χαρά τα πάνε με τις «μεταρρυθμίσεις», τα μνημόνια και φυσικά τον «χειρισμό» των δημοψηφισμάτων.
Εκτός των ιδεολογημάτων που θέλει να επιβάλλει η ΕΕ υπάρχει και η πραγματικότητα. Στην Ιταλία το «όχι» υποστηρίχθηκε από ετερόκλητες δυνάμεις, με τελείως διαφορετικές αφετηρίες. Το Κίνημα των 5 Αστέρων του Μπέμπε Γκρίλο, η ξενοφοβική Λέγκα («ζήτω η Λεπέν, ο Πούτιν και ο Τραμπ έγραψε ο αρχηγός της Μ. Σαλβίνι!), δυνάμεις της Αριστεράς, συνδικάτα και άλλοι που υποστήριξαν το «όχι» δεν έχουν, προφανώς, καμία σχέση μεταξύ τους. Η ανάλυση της πολιτικής γεωγραφίας στην Ιταλία και των δεδομένων που απορρέουν απ’ αυτή είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει και θα επιδιώξουμε το επόμενο διάστημα.
Τρία φαίνεται να είναι τα σενάρια της επόμενης μέρας στην Ιταλία.
Πρώτο σενάριο είναι αυτό της κυβέρνησης τεχνοκρατών, μετά από διορισμό πρωθυπουργού από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Σέρτζι Ματαρέλα και την υποστήριξη μιας διευρυμένης πλειοψηφίας.
Το δεύτερο σενάριο, που είναι το λιγότερο πιθανό μετά τη δήλωση του Ρέντσι («Η εμπειρία μου ως επικεφαλής της κυβέρνησης σταματά εδώ»), είναι να του ζητήσει ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, Σέρτζι Ματαρέλα να σχηματίσει νέα κυβέρνηση. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και η Forza Italia είχε αφήσει να εννοηθεί πως θα μπορούσα να στηρίξει μια τέτοια πλειοψηφία.
Τρίτο σενάριο είναι η άμεση διάλυση του Κοινοβουλίου και οι εκλογές.
ημεροδρόμος
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου