Μέρκελ! 99 χρόνια θητεία...

Κατέβαινε την κατηφορίτσα προς το σπίτι του ένας φίλος μεσημεράκι της Κυριακής -γλυκιάς και ηλιόλουστης- όταν λίγα μέτρα μπροστά του είδε μια κυρία να πλησιάζει έναν κάδο απορριμμάτων. Του «κόπηκε» η καρδιά, όμως η κυρία απλώς πλησίασε τον κάδο κι έριξε τα σκουπίδια της μέσα του, δεν τον έψαξε. «Εκεί

έχουμε φθάσει» μου έλεγε ο φίλος μου, «το αναμενόμενο να μην είναι το συνηθισμένο, αλλά το στενάχωρο»...

Καλημέρα και καλοτάξιδος ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος. Πολυτάραχος ο βίος του και προς τα στερνά του Νέστωρ. Μνημειώδης έμεινε η ομιλία του κατά την υποδοχή του Κλίντον, όταν ο Κωστής Στεφανόπουλος με ευγένεια και σθένος εξέφρασε την πλειοψηφία των Ελλήνων εν σχέσει με την εθνική ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια του λαού.

Η σύγκριση του Κωστή Στεφανόπουλου ομιλούντος στον Κλίντον με την απεύθυνση Τσίπρα στον Ομπάμα είναι αναπόφευκτη. Ο ένας με ωραία ελληνικά μεστά νοημάτων και ο άλλος σε ελληνικά με... αμερικάνικη προφορά(!) και άνευ ουσίας. Και τα μεν ελληνικά με αμερικάνικη προφορά

αποτελούν φαινόμενο μελέτης, τα ελληνικά άνευ ουσίας όμως αποτελούν φαινόμενο ακρότατα επικίνδυνο, όταν εκφέρονται από Πρωθυπουργό. Διότι στην επικείμενη συνάντηση του Τσίπρα με τον κ. Ερντογάν το πρόβλημά μας δεν θα είναι αν ο Τσίπρας θα απευθυνθεί στον Σουλτάνο μιλώντας ελληνικά με αμερικάνικη ή τούρκικη προφορά, αλλά αν ο διάλογος θα είναι τουρκικός μονόλογος.

Και για όσους έχουν αντιρρήσεις για τη στάση Τσίπρα ενώπιον του κ. Ομπάμα, καταφεύγω στην «Αυγή» των τελευταίων ημερών -όπου θα νόμιζε κανείς ότι ο Ομπάμα ήταν κλεισμένος στο Πολυτεχνείο το 1973- τέτοια εγκώμια η καλή εφημερίδα δεν έχει γράψει ούτε για τον Λέμυ Κώσιον στις δόξες του...

Οπως και ο «Economist».

Το περιοδικό αυτό των θηρίων κυκλοφόρησε μετά την εκλογική νίκη του Τραμπ με ένα εξώφυλλο που -αντιθέτως από τις προθέσεις του- εξηγεί γιατίνίκησε ο Τραμπ. Διότι το «Economist» αποδεικνύει για μιαν ακόμα φορά πόσα ξετσίπωτα ψέματα μπορεί να λέει το σύστημα προκειμένου να παραπλανήσει και να χειραγωγήσει. Παρουσιάζει λοιπόν

το περιοδικό των θηρίων μια γελοιογραφία που παραπέμπει στην επαναστατική παράδοση των Αμερικανών, αντικαθιστώντας τους «τρεις πατριώτες» με τον Πούτιν, τον Τραμπ και τον Φάρατζ

υπό τον τίτλο: «The new nationalism». Μάλιστα, στο βάθος της καρικατούρας εμπλέκεται και η Γαλλική Επανάσταση, καθώς τους «τρεις πατριώτες» (το νυν εθνικιστές) φαίνεται να ακολουθεί στο βάθος η Μαριάν (το σύμβολο της εξεγερμένης Γαλλίας) με τη μορφή της κυρίας Λεπέν.

Ο πρωτοφανής αυτός αχταρμάς, όπως της ταύτισης του πατριωτισμού με τον εθνικισμό και των εθνεγερτών, των επαναστατών με τους δημαγωγούς, χαρακτηρίζει τριάντα χρόνια τώρα την ομογενοποιημένη σκέψη και φέρνει στην ίδια πλευρά την «Αυγή» με τον «Economist», την κυρία Αχτσιόγλου με την κυρία Δρακουλέσκου (είτε πρόκειται για το όνομά της FYROM, είτε για τον κατώτατο μισθό).

Η κακοποίηση των λέξεων και των εννοιών που αυτές αποδίδουν δεν είναι ποτέ άνευ αποχρώντος λόγου. Το ίδιο και οι αποσιωπήσεις ή οι ευφημισμοί. Ετσι για την «Αυγή» ο Ομπάμα δεν είναι πια ένας ιμπεριαλιστής, ενώ για τον «Economist» η ταύτιση του έθνους με τον εθνικισμό εξηγεί(!) το φαινόμενο Τραμπ.

Πιο ζωντανή απόδειξη του γιατί ο κόσμος έχει σιχαθεί τον mainstream Τύπο, δύσκολο να βρεθεί.

Η περίπτωση Τραμπ δείχνει ότι οι πολίτες -όλο και πιο πολλοί- έχουν σιχαθεί όσους λένε ψέματα, χωρίς να έχουν ακόμα ανακαλύψει όσους λένε την αλήθεια.

Είναι μια δραματική κατάσταση καθ’ ην το σύστημα μπορεί να εμφανίζεται ταυτοχρόνως και ως αντισύστημα, βάζοντας στη μέση τους εργαζόμενους ολόκληρου του πλανήτη. Ομως η ταύτιση συστήματος - αντισυστήματος (στα βασικά) πρέπει να καλύπτεται από τις

«μεγάλες φωνές» ενός αναξιόπιστου Τύπου. Ετσι, το πρόβλημά μας είναι ο λαϊκιστής Τραμπ κι όχι ο καπιταλιστής Σόιμπλε. Ο δεύτερος ανήκει στο ευρωπαϊκό «κεκτημένο». Κι ας είναι (ο Σόιμπλε) αυτός ο ίδιος που παράγει με τα έργα του εκείνον που τον απειλεί (τον Τραμπ) για να τα συνεχίσει ο ίδιος!

Οσο πιο αβαθής γίνεται η δημοκρατία, τόσο πιο βαθύ γίνεται το κράτος. Και το παρακράτος. Ο κ. Τραμπ είναι η άλλη όψη του κ. Σόιμπλε.

Ο κ. Σόιμπλε θα πεθάνει και θα συνεχίσει να λέει ότι οι Ελληνες «ζουν πάνω από τις δυνάμεις τους». Γιατί να μην το κάνει; Πόσα χρόνια μας πήρε για να... ξεπιστέψουμε ότι είμαστε «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένοι», ότι «μαζί τα φάγαμε»;

Τώρα δεν μας βρίζουν πια. Μάλιστα μας επαινούν για τις θυσίες μας. Και συνεχίζουν να μας τα τρώνε επί Τσίπρα, όπως μας τα έτρωγαν επί Σαμαρά ή Γιωργάκη. Μας τα τρώνε ώσπου να μας φάνε και τους ίδιους. Κανίβαλοι αλλά όχι λαϊκιστές!

Και, για να καταλάβουμε τι πλύση εγκέφαλου μάς έχουν κάνει: Θα λέγατε ποτέ λαϊκίστρια την κυρία Μέρκελ και δημαγωγό τον χερ Σόιμπλε ή τον μεσιέ Ολάντ; Υποθέτω όχι - εκτός κι αν θα θέλατε να πάθει «εγκεφαλικό» (φτου κακά) ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, η κυρία Μπακογιάννη,

ο Κούλης κι όσοι άλλοι κλίνουν τον λαϊκισμό σε όλες τις πτώσεις των ραγιάδικων. Κι έτσι, παγιδευμένοι όλοι στη λογική που τόσο ωραία απέδωσε το εξώφυλλο του «Economist», πάμε απ’ το κακό στο χειρότερο. Φέρ’ ειπείν, να αντιμετωπίσουμε την κυρία Λεπέν διά του κ. Φιγιόν. Κι ας είναι αυτός ο φερλεπές το ίδιο ακροδεξιός στα κοινωνικά θέματα και πιο νεοφιλελεύθερος στα οικονομικά.

Για να το διατυπώσω αλλιώς: είναι σαν να ’χεις πέσει σε φιδοφωλιά, να ’χεις γίνει μαλλιά κουβάρια με τα φίδια και να διαμαρτύρεσαι που σε δαγκώνει ο κ. Τραμπ κι όχι η κυρα-Χίλαρυ...

ο Στάθης στον Ενικό