Ημερολόγιο 2

Για τρίτη κατά σειρά φορά ανανεώνεται η «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» -κάτι σαν η κυρία Λεπέν να βρίσκεται παντού στους δρόμους με στολή στρατοχωροφύλακα- στη Γαλλία. Η οποία κατάσταση ανάγκης κρατάει έναν χρόνο τώρα - μπα! «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» και οι προηγμένοι Ευρωπαίοι;!

Καλημέρα σας και ούτε προχθές μπόρεσε να κρατηθεί ο κ. Παππάς. Αρχισε να υπαγορεύει στους δημοσιογράφους (στο κέντρο Τύπου για την επίσκεψη Ομπάμα) πώς να καλύψουν το γεγονός. «Να δώσετε σε όλη την ανθρωπότητα το μήνυμα της ανάπτυξης της χώρας» - ο άνθρωπος το έχει το χάρισμα, δεν μπορεί να ξεχωρίσει την τύφλα του. Υπαγορεύομεν

και βρίζομεν όπως ο Πολάκης: «Λαμόγια, κομπλεξικοί, δηθενάδες του μικροαστικού ψευτοευπρεπεισμού, πολιτικά φερέφωνα της διαπλοκής, πληρωμένα μικρόφωνα και κονδυλοφόροι: Καταπιείτε τη γλώσσα σας, πνιγείτε στη Χολή σας, κρεμαστείτε απ’ τις γραβάτες σας... Τη σημασία αυτού που έγινε σήμερα για το Χρέος δεν την κρύβετε ό,τι αηδία και να πείτε». Παναγία, σώσε! Λουλούδι!

Αλλά, αν αυτή είναι η πλευρά της (ανυπόφορης πλέον) βαρβαρότητος, υπάρχει και η πλευρά της γελοιότητος. Δόθηκε σε δημοσιογράφο της ΕΡΤ ερώτηση για τον Πρόεδρο Ομπάμα κι εκείνος ερωτών, του έπλεκε το εγκώμιο...

• Ω του άδοξού μας επαρχιωτισμού.

• Ευτυχώς που δεν μίλησε αγγλικά ο Τσίπρας. Μίλησε όμως ελληνικά με αμερικανική προφορά. Μεγάλη προσφορά στη σύσφιξη των σχέσεων των δύο λαών.

Πάντως, τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» φάνηκαν πιο μικρά απ’ όσον συνήθως και πιο πτερόεντα. Ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατάφερε τα λόγια του Ελύτη να ακουστούν σαν λόγια επαιτείας. Αντιθέτως, ο Πρόεδρος Ομπάμα τα πήγε καλύτερα. Είπε και δυο κουβέντες από τον «Επιτάφιο» του Περικλή - ξέρετε, αυτόν που κατήργησαν από τη διδακτέα ύλη του Λυκείου οι Γίγαντες Μπαλτάς και Φίλης.

• Ψιλοντρέπομαι. Ή μάλλον ντρέπομαι βαθύτατα.

Κατά τα άλλα, ο Πρόεδρος Ομπάμα, χθες, ξεχρέωσε για μιαν ακόμη φορά με κούφια λόγια το χρέος της ανθρωπότητος απέναντι στο «λίκνο της Δημοκρατίας» - αν για όλες τις φορές που έχουμε ακούσει τέτοια λόγια παίρναμε ένα σέντσι τη λέξη, θα είχαμε ξεχρεώσει.

• Ποιος θυμάται τον Κλίντον να λέει «είμαστε όλοι Ελληνες»; Ποιος τον θυμάται να ζητά συγγνώμη για πολλά απ’ τα δεινά που οι ΗΠΑ επέφεραν στην πατρίδα μας; Ακόμα και ο Πάπας ζήτησε συγγνώμη για το 1204! Ενθυμείται κανείς τίποτα απ’ αυτά; Οχι! Το χρέος όμως της Ελλάδας το ενθυμούνται όλοι. Παρ’ ότι ψευδέςκαι επαχθές. Παρ’ ότι ειδεχθώς αποπληρούμενο, παρ’ ότι εργαλείο για τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, όλοι αυτό το χρέος έχουν στον νου τους

κι όχι το χρέος της Γερμανίας για τις πολεμικές επανορθώσεις προς την Ελλάδα. Μας εμπαίζουν όταν ομιλούν για το χρέος της ανθρωπότητας προς τους Ελληνες και μας σφάζουν για το χρέος που φόρτωσαν στους Ελληνες εγχώρια παράσιτα και ξένοι επικυρίαρχοι.

Αλλά, γιατί να μη μας ζητάει «γενναίες και δύσκολες μεταρρυθμίσεις» ο κ. Ομπάμα, όταν για «γενναίες και δύσκολες μεταρρυθμίσεις» κοκορεύεται ο Τσίπρας;

• Ο κ. Ομπάμα προσπάθησε με φόντο την Ακρόπολη να σκιαγραφήσει την «κληρονομιά του» στην ανθρωπότητα. Αστειότητες. Αλήθεια, τι γέννησε τον κ. Τραμπ; Εβλεπα τον Ομπάμα χθες να κυκλοφορεί σε κενό ανθρώπων γύρω του, έβλεπα την πολιτική ερημιά να τον περιβάλλει πάνω στον Ιερό Βράχο και ήταν

σαν να έβλεπα τον φόβο του δημοκράτη για τη δημοκρατία, τον φόβο του δημοκράτη για τα επίχειρα των έργων του.

Ημερολόγιο 2 (μέρος δεύτερο)

Ομως, ας το πάρουμε λίγο αλλιώς. Ο Πρόεδρος Ομπάμα έκλινε το όνομα της δημοκρατίας σε όλες τις πτώσεις κατά το διήμερον της επίσκεψής του. Ομως στην πραγματικότητα δεν αναφερόταν στην

άμεση λαϊκή δημοκρατία των Αθηναίων, αλλά στην άγρια ολιγαρχική δημοκρατία των Ρωμαίων - αυτήν που άλλωστε είχαν μπούσουλα, όταν συνέθεταν το πολίτευμα των ΗΠΑ, οι πατέρες του Αμερικανικού Εθνους.

Στο αμερικανικό πολίτευμα που εκφράζει καλύτερα παντός άλλου τον καπιταλισμό, ο Καίσαρ και ο Πομπήιος θα συγκρούονται αιωνίως. Και ο ρόλος του λαού θα είναι να επικροτεί πότε τον έναν και πότε τον άλλον. Ενας λαός αιωνίως πελάτης. Στο δόκανο ενός αέναου δικομματισμού. Ή ενός συστήματος-αντισυστήματος όταν τα πράγματα φθάνουν το τελευταίο το σκαλί,

όταν δηλαδή η ολιγαρχία αρχίζει να φλερτάρει την τυραννίδα.

Αν στην αθηναϊκή δημοκρατία οι δύο πόλοι ήταν οι αριστοκράτες και ο λαός, στη ρωμαϊκή δημοκρατία οι δύο πόλοι ήταν οι πατρίκιοι και οι πατρίκοι - με τους πληβείους να ακολουθούν τους μεν ή τους δε. Το πολίτευμα αυτό χρειάζεται ή δημαγωγούς που κολακεύουν τον λαό ή αυταρχικούς ηγέτες που τον απειλούν για το καλό του. Και στις δύο περιπτώσεις ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος μπορεί να είναι μόνον υποκριτικός.

Ετσι ο κ. Ομπάμα μπορεί να ομιλεί εναντίον της αποικιοκρατίας (μάλιστα... συνδέοντάς την με το «σιδηρούν παραπέτασμα») την ίδια ώρα που εισβάλλει σε χώρες, διαλύει κράτη, εξανδραποδίζει πληθυσμούς.

Ολη η ομιλία του κ. Ομπάμα από το Ιδρυμα Νιάρχος προς την ανθρωπότητα (ο Ομπάμα στη... Στέγη), αν την ακούσει κανείς, δεν είναι παρά ηηχώ του ενός ψευδούς ως το επόμενο.

• Η αστική τάξη δεν χρειάζεται πια την αστική δημοκρατία. Κι αυτό δεν το λέει ο κ. Τραμπ ή η κυρία Λεπέν, το έχουν επιλέξει εκείνες οι πλευρές της διεθνούς αστικής τάξης, που οδηγούν την παγκοσμιοποίηση στο επόμενο βήμα της ή στη ρηγμάτωσή της, αναλόγως των συμφερόντων που θα επικρατήσουν.

***

Και ένα τελευταίο που αφορά εμάς. Οι τελευταίοι στρατιωτικώς υπολογίσιμοι Λακεδαιμόνιοι έπεσαν σχεδόν έως ενός στη μάχη των Φιλίππων, μαχόμενοι στο πλευρό του Οκταβιανού. Εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης,

η Ιουλία Γενεά υιοθέτησε τη Σπάρτη. Και έκτοτε η αγέρωχη πόλη έγινε ένα λούνα πάρκ των Ρωμαίων. Οι Σπαρτιάτες συνέχιζαν να κάνουν ότι ζουν κατά το πάτριο πολίτευμα και οι συρρέοντες Ρωμαίοι τουρίστες τους παρατηρούσαν και διασκέδαζαν. Ωσπου οι Λάκωνες έσβησαν...

ο Στάθης στον Ενικό