Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ

-Γράφεις, γράφεις, γράφεις. Τι διάολο γράφεις; Αλήθεια γιατί γράφεις συνέχεια; 

Με ρώτησε δίπλα μου ο Αντρέας μεταξύ ούζου και φτηνού μεζέ, σήμερα στο καφενείο. Κι εγώ έτσι αδίστακτα, δεν ξέρω έτσι μου ήρθε εκείνη τη στιγμή.

-Γιατί με πιάνει απελπισία του απάντησα.

Τέντωσε τα μάτια και με κοίταξε περίεργα. Ποιος ξέρει; Άει πάει αυτός θα είπε μέσα του. Μα τώρα όμως που το καλοσκέπτομαι ίσως αυτή ήταν και η σωστή απάντηση.

Πώς αλλιώς θα μπορούσα να χαρακτηρίσω εκείνα τα «σκουλήκια» - κάποιες σκηνές της αφόρητης καθημερινότητας - που έρχονται κι επιμένουν να μου κατατρώνε το μυαλό.

Προκειμένου λοιπόν ν’ απαλλαγώ απ’ αυτά, βάζω το μυαλό μου να ξετυλίξει μια ιστορία και να την κάνω μια γραπτή αφήγηση, για να μην κουβαλάω ετούτα τ’ αδηφάγα σκουλήκια – σκηνές της καθημερινότητας – μια ζωή στις πλάτες μου.

Εκεί μπαίνει και η φαντασία που είναι θες δεν θες ένα αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας.Κι αν δεν υπήρχε η φαντασίωση, το όνειρο, η ψευδαίσθηση, χέρσο χωράφι θα ήταν η ζωή μας. Κι αυτό για μένα σίγουρα θα ήταν ένας εφιάλτης.

Έτσι κι αλλιώς, σε μια φανταστική εικονική πραγματικότητα που μας επιβάλουνε δεν ζούμε; Τι άλλο είναι αυτό που η εξουσία δια μέσου των μέσων ενημέρωσης καθημερινά μας «μπολιάζει»;

Είναι κανείς μας σήμερα πια Ελεύθερος; Όχι βέβαια! Παρά μόνο σε επίπεδο αυταπάτης.

Κι όταν πια αντιληφθείς ότι την ελευθερία σου την έκλεψαν με το «δέλεαρ» και την παραπλάνηση της ανάπτυξης που όλο έρχεται και δεν φτάνει ποτέ, Ε! τότε εκεί είναι που σε πιάνει η απελπισία που έλεγα παραπάνω στον Αντρέα.

Κι εκεί αρχίζεις να δημιουργείς τις αυταπάτες σου, για να’ χεις κάτι να κονταροχτυπηθεί με τούτη την απελπισία.

Κώστας Καστρινός