Φλεγόμενοι και πυρφόροι οι ερχόμενοι

Γύρω στα 10.000 παιδάκια, ασυνόδευτα σαν δεματάκια, παιδάκια προσφυγάκια απ’ τη Συρία κι απ’ αλλού, αγνοούνται. Λένε ότι πολλά απ’ αυτά τα παιδιά έχουν

διαμελισθεί -σαν μικρές πατρίδες της μάνας μεγάλης- ώστε τα όργανά τους να διαμοιρασθούν, όπως τα ιμάτια του Χριστού, σε ένα ανίερο παζάρι, στον

πάγκο του χασάπη. Παιδάκια ανταλλακτικά,

στις αγορές του κόσμου. Στις ελεύθερες αγορές. Λένε, ακόμα, ότι άλλα απ’ αυτά τα παιδάκια ζουν στις σκοτεινές γωνιές αυτών των αγορών, ως αντικείμενα ηδονής των καταραμένων,

σε κρεβάτια φτιαγμένα από τάφους, με τις νεκρές ψυχές να τα σπαράσσουν, μεζέδες σε θυέστεια δείπνα - άμποτες αν υπάρχει Θεός άλλος απ’ τον θεό των χρημάτων, πύρινοι εκδικητές ας υψωθούν αυτά τα παιδιά, πολλή     

κοπριά επί χιλιάδες χρόνια έχει μαζέψει αυτός ο ντουνιάς και συνεχίζει να μαζεύει ακόμα, αγγελικά πλασμένος, πάντα γοητευτικός, όπως η μπουρζουαζία όταν οργανώνει φιλανθρωπίες ή βομβαρδισμούς - όντως ελεύθεροι άνθρωποι οι υπεράνθρωποι, όντως χρειάζονται

όπλα, ναρκωτικά, σάρκα παιδική, γυναικεία και αντρική, μετοχές και τόκους, για να στέκει η οικουμένη στα πόδια της με τάξη, με θεσμούς και νόμους, νομές και νομίσματα.

Συρία, Συρία! Εφτιαχνε, λέει, ο πολεοδόμος τότε έτσι τους δρόμους της Αντιόχειας, ώστε να τους διαβαίνει δροσερό το αεράκι της θάλασσας και, φρεσκάροντας ανθρώπους και κήπους, να φθάνει έως τις υπώρειες με τα περιβόλια. Και εντελώς

ανάποδα απ’ αυτό έλεγε αιώνες αργότερα ο Μπρεχτ για τις πόλεις που έχτισαν οι άνθρωποι των δασών, ότι δηλαδή απ’ αυτές θα απομείνει μόνον αυτός που πέρασε από μέσα τους, ο άνεμος…

Για όλα αυτά και άλλα τέτοια μιας τέχνης αφιερωμένης στην αυτού μεγαλειότητα τον δημιουργό της, έστησε μέγα μνημείο-θυμιατό ο εικαστικός Αϊ Γουέι Γουέι, εκ Κίνας ορμώμενος, ξαπλώνοντας στα βότσαλα της παραλίας και παριστάνοντας τον πνιγμένο μικρούλη Αϊλάν, χωρίς δυστυχώς να πνιγεί ο ίδιος ο σκύλος Αϊ Γουέι Γουέι, παρά μόνον άνετος ύστερα πήγε για τα ψαράκια του μαζί με τον φωτογράφο του κι ένα τσούρμο χάπατα που δοξολογούν την Υβριν. Βγαίνει χρήμα απ’ αυτές τις τέχνες, αρκεί να μην έχουν σχέση με τα βάσανα και τις τύχες του λαού, αρκεί

να έχει η Μούσα καύκαλο που αλαλάζει κι όχι αυτί που ιδρώνει. Μαθαίνω, φερ’ ειπείν,

ότι οι νεκροί που πήγαν από το μαύρο χέρι της 17 Νοέμβρη δοκίμασαν κι αυτοί να ανεβάσουν μια παράσταση στο Εθνικό Θέατρο. Μεγάλο το ρίσκο, διότι ποτέ ο σκοτωμένος δεν μπορεί να θρηνήσει με το πάθος που θρηνεί ο φονιάς για το θύμα του. Οπως και να ’χει, δεν θα μάθουμε ποτέ. Η παράσταση λογοκρίθηκε κι έτσι για μιαν ακόμα φορά στην τάλαινα αυτή χώρα εγέρθηκε το ερώτημα: ποια απ’ τα πίτουρα βλάπτουν περισσότερο τις κότες

όταν κάνουν ψυχανάλυση στα αυγά τους;

Ιδού το ερώτημα.

Μιας τέχνης υψηλής που δεν ασχολείται με το ψωμί, αλλά ψωμίζεται η ρουφιάνα από την αδιαφορία της για δαύτο.

Ροές, σύντροφοι και συντρόφισσες, ροές και όχι διωγμός ή γενοκτονία, ροές και ΜΚΟ, Μπιενάλε και ανασκολοπισμένα παιδιά, μια Γκουέρνικα της πεντάρας, η φάρσα της Φάουσας, δώσε και μένα, μπάρμπα, να δώσω στις ΜΚΟ, ποτέ δεν δικάσθηκε ο Ρόντος για τις νάρκες που ’σκασαν μέσα στο μυαλό μας! Ακου τι λέει η νάρκη: ροές, βομβαρδίζει ο Ομπάμα, ωδή στις ροές η νάρκη, ωδή στα φράγκα για τις ροές, πνίγεται ο Αϊλάν, δέκα χιλιάδες Αϊλάν πνίγονται, δέκα χιλιάδες Αϊλάν τεμαχίζονται, παίρνει Νόμπελ Ειρήνης ο Πόλεμος κι αντί να βγει στις γειτονιές Εκάβη ο ηθοποιός τους ανθρώπους να ξεσηκώσει στις ψυχές τους, τους δουλεύει, ο μπαγάσας, για 300 ευρώ μεροκάματο, για 30.000 ευρώ επιχορήγηση ή για την κούφια του ψυχή, υπεράνω χρημάτων ίσως, αλλά πολύ απασχολημένη στον καθρέφτη της με το είδωλό της. Και ο συνθέτης, και ο τραγουδιστής, και ο δημοσιογράφος, και ο συγγραφέας - όλοι Κλαζομένιοι; Οχι! αλλά λιγόστεψαν πολύ οι Λακεδαιμόνιοι…

Μπορεί παλιότερα να ήταν, κατά καιρούς, το αλάτι της γης λιγότερο απ’ όσον είναι σήμερα, αλλά δεν νομίζω -εκτός κι αν μου διαφεύγει- να ήταν ποτέ τόσο πολύ και επί τόσο μακρόν έτσι υβριζόμενο.

Συνεπώς, χαρά στο κουράγιο που έχουν όσοι λεβέντες και λεβέντισσες το παλεύουν ακόμα - ας ευλογεί η νιότη της ψυχής τους και μας, μιαν οπισθοφυλακή από σκορπισμένους και μονήρεις…

ο Στάθης στον Ενικό