Τα τρακτέρ της Πράγας

«Πίσω από τις κινητοποιήσεις των αγροτών κρύβονται ακραίες δυνάμεις που τις υποκινούν», ΠΑΣΟΚ 1996...

«Πίσω από τις κινητοποιήσεις των αγροτών κρύβονται ακραίες δυνάμεις που τις υποκινούν», Ν.Δ. 1974-2016...

«Πίσω από τις κινητοποιήσεις των αγροτών κρύβονται ακραίες δυνάμεις που τις υποκινούν», ΣΥΡΙΖΑ 2016...

Αντε γεια, φεύγω για το 1916...

Χαριεντιζόταν ο κ. Κατρούγκαλος στη Βουλή με τα περί τανκς που ξεστόμισε ο κ. Νεφελούδης, παρομοιάζοντας τα τρακτέρ των αγροτών με τα τανκς που έστελναν τον πατέρα του και τους συντρόφους του στις φυλακές και στα ξερονήσια! Τι διάολο

κουβαλάνε μέσα τους κάτι τέτοιοι τύποι απ’ το έπος της Αριστεράς, μάλιστα της κομμουνιστικής Αριστεράς; Σοσιαλισμός, κομμουνισμός, Τρίτη Διεθνής, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, εμφύλιος, ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτ., εξορίες, εκτελέσεις, βασανισμοί, Ευρωκομμουνισμός, ΕΣΣΔ, τι είναι όλα αυτά για ανθρώπους που υποτίθεται ότι εννόησαν την Ιστορία και την ποιητική της πολιτικής;

Το μεγαλείο των σοβιετικών τανκς που χόρεψαν στο Βερολίνο και ητραγωδία των σοβιετικών τανκς που χόρεψαν στην Πράγα, πότε ξέπεσαν μέσα τους σε πολιτικάντικες ατάκες για ντατσούν που παρκάρουν παράνομα; Τι διάολοείδος είναι τούτο; Να με συγχωρείτε για σήμερα, κυρίες και κύριοι, δεν έχω τι άλλο να πω και να σχολιάσω. Επιτρέψτε μου την κούραση μιας μέρας να με καταβάλει...

Με μια ανάμνηση: στα χωριά της παιδικής μου ηλικίας, στα καφενεία, τσίγκινες διαφημιστικές αφίσες στους τοίχους για τρακτέρ -Ζετόρ και Φέργιουσον και Μπελαρούς- μικρούλης εγώ, τα ξανασυνάντησα νεαρός στα ποιήματα του Μαγιακόφσκι και τις φουτουριστικές αφίσες που αναστήθηκαν στη μεταπολίτευση.Τότε όμως,

στα καφενεία των γεωργών έπαιζαν χαρτιά, έπιναν ξινά αλκοόλ, έφτυναν κι ακουμπούσανε τα όπλα τους στους τοίχους τα ΤΕΑ. Τα Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας, που είχαν εκκαθαρίσει όλα τα ακραία στοιχεία απ’ τα χωριά των γεωργών

κι όλους τους κατεχόμενους καφενέδες της επικράτειας...

Βρωμούσαν χυδαιότητα εκείνοι οι αγροίκοι σμπίροι, ντυμένοι ακόμα με ρούχα που τους είχαν ξεμείνει απ’ τη θητεία τους στον εθνικιστικό στρατό, μια χλαίνη, ένα ζευγάρι, βρωμούσαν τα άρβυλα στέμματα και οι κορώνες απ’ την ίδια την πείνα και τη μιζέρια εκείνων που τα προσκυνούσαν, βρωμούσαν φτηνό καπνό -στούκας τσιγάρα- και κούφιες κουβέντες τάχα μάγκικες και μοβόρικες, βλάσφημες και πονηρές,

«εξαπατημένοι άνθρωποι παιδί μου» μου έλεγε για αυτούς χρόνια αργότερα ο θείος μου ο Μιχάλης, Σπαρτακιστής στη σκληρή Γερμανία του Μεσοπολέμου, στο ΕΑΜ ύστερα, και παρ’ ότι λεπτός σαν κλαράκι, ένας γίγαντας του καλού. Πιο πολύ απ’ όλους τον αγαπούσαν οι δεξιοί (οι αριστεροί είχαν μεταξύ τους τις αντιθέσεις τους) για τα λόγια και τις πράξεις του. Μιχάλης Μάρας, να τον μνημονεύσω...

...κι ας μείνω σήμερα σ’ αυτό.

ο Στάθης στον Ενικό