ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Φαίνεται πως έχουμε πολλές ασυγχώρητες αμαρτίες για να ζούμε τέτοια σενάρια ζωής. Και αποκτήσαμε καλοκαιριάτικα το προνόμιο να ζούμε καθημερινά ιστορικές στιγμές, που δεν θα γραφτούν με ψιλά γράμματα και σαν παρένθεση ετούτη τη φορά.

Εδώ και δεκαπέντε μέρες πού όλοι αμόλαγαν τις «παπαριές τους» «έβγαλα το σκασμό» γιατί ένοιωθα ότι ετούτες τις στιγμές έτσι έπρεπε να κάνω. Δεν πήρα μέρος ούτε μια στιγμή στο Καραγκιοζιλίκι δημοψήφισμα του διχασμού και ούτε πήγα καν για να ψηφίσω.

Και όπως και αποδείχτηκε ήτανε σαν το τάβλι που επάνω στον εκνευρισμό νικητές και ηττημένοι παρατούν τα ζάρια και τα πούλια σύξυλα πάνω στο τραπέζι και παραγγέλνουν ούζο για να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Κάπως έτσι έκλεισε τούτο το τραγικό δεκαπενθήμερο της ζωής μας, κι όλοι τώρα δείχνουνε λέει τουλάχιστον ανακουφισμένοι, από ένα αποτέλεσμα μαύρο και κακορίζικο για το δεδομένο χρόνο που περνάμε.

Γιατί ο κόσμος μετά την πίεση για την πιθανότητα ολοκληρωτικής καταστροφής και την αγωνία να μην βρεθεί με ένα άλλο νόμισμα πιο ελαφρύ στην τσέπη, είδε σα λύτρωση αυτή τη μαύρη συμφωνία.

Ξανά λοιπόν το παιγνίδι με τους φόρους, τους καινούργιους που έρχονται και τους παλιούς που συνεχίζονται, και τις περικοπές και όλα τα’ άλλα που έπονται. Και δεν υπάρχει τώρα πια καμιά δικαιολογία, οι υπογραφές έπεσαν και η μνημονική «πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση» ψήνεται στο πολιτικό γκριλ.

Το ξεκίνημα ετούτης της βδομάδας έδωσε χαρά σε λίγους, ελπίδα σε αρκετούς μα στους περισσότερους παρατεταμένη αγωνία για την έτσι κι αλλιώς προγραφόμενη φτωχοποίησή μας.

Και το τρίτο μνημόνιο της περηφάνιας τούτη τη φορά, που περιμένουμε με εθνική ενότητα να πληρώσουμε τον λογαριασμό, θα είναι και το μόνο που απ’ ότι φαίνεται που όλοι θα το θυμούνται για καλά, και θα το καταριούνται στους αιώνες των αιώνων.

Κώστας Μπούτιβας – Καστρινός