Τα επίπεδα της τραγωδίας έχει φτάσει η οικονομική κρίση, απειλώντας να τινάξει στον αέρα τη χώρα ολόκληρη, με διαδοχικές πολιτικές ηγεσίες της χώρας να αποδεικνύονται τραγικά ανίκανες να αντιμετωπίσουν την κρίση.
του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με τις νοοτροπίες κρατικοδίαιτου παρασιτισμού που εξέθρεψε εδώ και δεκαετίες, μηδενός πολιτικού κόμματος εξαιρουμένου, με αποτέλεσμα πλέον να αντιμετωπίζει μια μη ορθολογική κατάσταση, όπου όλοι διαπιστώνουν το πρόβλημα, κανείς όμως δεν μπορεί να προχωρήσει στην υλοποίηση δραστικών μέτρων αντιμετώπισης της κατάστασης, αφού η κοινωνία δείχνει να συνεχίζει να πιστεύει ότι ένα «αόρατο χέρι» θα έρθει και θα το λύσει, χωρίς να χρειαστεί να καταβάλουμε υψηλό τίμημα.
Ως αποτέλεσμα, κάθε μέρα που περνά, η χώρα βυθίζεται ακόμα περισσότερο, ο λογαριασμός αυξάνεται και ο γκρεμός είναι πιο κοντά από ποτέ. Στην πραγματικότητα, όσο και να μη θέλουν πολλοί να το παραδεχτούν, η Ελλάδα είναι προ πολλού χρεοκοπημένη και μόνο η συμμετοχή της στην Ευρωζώνη έχει αποτρέψει την επισημοποίηση της κατάστασης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, προσιδιάζοντας στο προηγούμενο της Αργεντινής.
Πολλά από τα επιχειρήματα που ακούγονται από ελληνικής πλευράς έχουν βάση, όπως για παράδειγμα, το να δανείζεσαι για να εξοφλείς άλλα δανεικά, αυξάνοντας το χρέος που ήδη βρίσκεται σε μη βιώσιμα επίπεδα.
Επίσης, δεδομένο είναι, ότι η Τρόικα (οι «θεσμοί» όπως μάθαμε να λέμε τελευταία σε μια τελευταία απόπειρα να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας), έχει πραγματοποιήσει πλήθος σφαλμάτων, ορισμένα εκ των οποίων παιδαριώδη, αποκαλυπτικά της άγνοιας που έχει για την πραγματική κατάσταση ένας «χαρτογιακάς γραφειοκράτης» που κάθεται πίσω από ένα γραφείο, βλέποντας μόνο νούμερα και αγνοώντας την ψυχολογία κάθε επιμέρους αγοράς.
Την ίδια στιγμή στη χώρα, το κρατικοδίαιτο παρασιτικό μοντέλο αντιστέκεται σθεναρά, αφού ο πολιτικός κόσμος εξαρτάται για την πολιτική του επιβίωση από αυτό. Αποτέλεσμα είναι να μην παρεμβαίνει κανείς δραστικά στην «ιερή αγελάδα» του δημοσίου, καλυπτόμενοι πίσω από άνευ οικονομικής σημασίας επιχειρήματα του είδους «κάναμε περικοπές», ενώ από μόνο του το Δημόσιο αποτελεί τροχοπέδη σε οποιαδήποτε σκέψη οικονομικής ανάπτυξης, με τον τρόπο που δουλεύει.
Αυτό δεν μπορεί να το γνωρίζει όποιος δεν έχει διοικήσει ποτέ στη ζωή του, ή έχοντας συνηθίσει να αντιμετωπίζει τις αποδοχές του σαν κάτι δεδομένο. Αυτό όμως ίσχυε όταν δεν υπήρχε ευρώ, όταν το πολιτικό σύστημα με μια «γενναία» υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, αποκαθιστούσε σε κάποιον βαθμό την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Μετά από μια μικρή αναταραχή, ξεκινούσε εκ νέου η παροχολογία και η πλειοδοσία, στην οποία πρωταγωνιστούσαν τα κόμματα της Αριστεράς, που μεταχειρίζονται το γελοίο επιχείρημα «άλλοι κυβερνούσαν», επιχειρώντας να αποσείσουν κάθε ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση. Με τον τρόπο αυτό, αδυνατίζουν το ορθότατο επιχείρημα του καταστροφικού χαρακτήρα της διαπλοκής…
Τούτων λεχθέντων, είναι απόλυτα λογικό η κυβέρνηση Τσίπρα να αποφασίζει μέτρα τα οποία μόνο μια απλή ανάγνωση αρκεί για να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι θα οδηγήσουν σε ακόμα πιο τραγική ύφεση, σε χιλιάδες νέα λουκέτα και στρατιές ανέργων, φέρνοντας την τελική πράξη του δράματος ένα βήμα πιο κοντά. Πως θα συντηρήσεις έτσι τον στρατό των δημοσίων υπαλλήλων; Ποιος θα πληρώσει; Έτσι κι αλλιώς θα μείνουν άνεργοι, σύντομα.
Πόσο ανεγκέφαλος πρέπει να είσαι για να αυξάνεις την… προκαταβολή φόρου στο 100% στις επιχειρήσεις τη στιγμή που έχει πόσα δισεκατομμύρια ανείσπρακτα έσοδα; Παιδί του Δημοτικού να βάλεις να αντιμετωπίσει το πρόβλημα θα καταλάβει ότι η σύλληψη είναι βλακώδης. Είναι βλάκες δηλαδή; ΟΧΙ είναι η απάντηση.
Απλά ανακοινώνουν μέτρα που ξέρουν πολύ καλά ότι δεν θα φέρουν αποτέλεσμα, με σκοπό να «τριπλάρουν» τη σημερινή κατάσταση, να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση να πορευόμαστε στοιχειωδώς και μετά «βλέποντας και κάνοντας», ενώ το πόπολο θα τους έχει πιστώσει ότι «αντιστέκονται» και «διαπραγματεύονται», χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι κάθε μέρα που περνά αυξάνει τον λογαριασμό.
Όποιος θέλει να φέρει επενδύσεις στη χώρα και να ξεκινήσει μια δραστική αντιμετώπιση της κατάστασης, δημιουργώντας μια χωρίς προηγούμενο δυναμική στην οικονομία, η λύση είναι η ακόλουθη: Να ζητήσει άμεσα τη βοήθεια των εταίρων, οι οποίοι μαζί με Έλληνες εμπειρογνώμονες θα σχεδιάσουν το ΝΕΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, λαμβάνοντας υπόψη τα χρήματα που είναι διαθέσιμα για δαπάνη στη λειτουργία του.
Ένα ευέλικτο σύστημα που στόχο θα έχει να ξεφύγει η χώρα από το τέλμα και θα στηριχτεί στην όπια επένδυση απαιτείται για την πραγματική μηχανοργάνωση, ώστε να φύγει ο κόσμος από τα γκισέ, που οδηγούν σε ατελείωτες εργατοώρες χαμένες, για τις οποίες κανείς δεν ενδιαφέρεται στην Ελλάδα.
Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένα κόμμα. Όλα μαζί όμως μπορούν, καθότι δεν θα χρεωθεί κάποιος το κόστος των ανέργων δημοσίων υπαλλήλων που θα προκύψουν. Πως θα αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση όμως, αφού δεν θέλει ρώτημα ότι οι άνθρωποι αυτοί κάτι πρέπει να γίνουν;
Αυτό το μέτρο του «νέου Δημοσίου» θα πρέπει να συνδυαστεί με άμεση μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις στο 15%, ή το πολύ στο 20% και την απλοποίηση των διαδικασιών για την υλοποίηση μιας επένδυσης. Άλλα μέτρα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, είναι για παράδειγμα, τριετής απαλλαγή από τη φορολογία, προσφορά – δανεισμός εκτάσεων για την εγκατάσταση βιομηχανικών μονάδων, συν σοβαρά κίνητρα για την απορρόφηση εργαζομένων του δημοσίου τομέα που θα χάσουν τη δουλειά τους.
Όσο ριζοσπαστικό και να φαίνεται στα μάτια πολλών, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι μόνο με αντισυμβατικές ενέργειες που αλλάζουν εκ βάθρων το τοπίο μπορεί να αναστραφεί η κατάσταση, ενώ κάποιο σχέδιο που έχει επιχειρηματική λογική δημιουργίας πλούτου και αύξησης της «πίτας» με δραστικά μέτρα, θα μπορούσε να προσελκύσει υποστηρικτές στους «θεσμούς», που θα δεχθούν να στηρίξουν το κόστος για να στηθεί το νέο σύστημα.
Και φυσικά, να δοθεί ένα τέλος στην υποτιμητική κερδοσκοπία του ίδιου του κράτους, που βγάζει «στο σφυρί» 72.000 ακίνητα, θέτοντας τιμή στόχο 25 δισεκατομμύρια ευρώ, ένα ποσό εντελώς αυθαίρετο και εγκληματικά χαμηλό, αφού κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ζητήσει από έναν ανεξάρτητο εκτιμητή να αποτιμήσει την αξία αυτής της περιουσίας…
Φυσικά, δεν τρέφουμε φρούδες ελπίδες ότι θα συγκινηθεί κανείς τους. Άλλωστε, για να αντιληφθείς το αδιέξοδο, πρέπει να έχεις δουλέψει παραγωγικά στη ζωή σου, κάτι για το οποίο πάρα πολλοί «εθνοσωτήρες» δεν μπορούν να το καυχηθούν.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου