“Δραχμάς δεν δίδω”…

 Πρώτη επισήμανση: Ανήμερα των εκλογών, στην «Real News»(25/1/2015), σημειώναμε:

    «Το ΠΑΣΟΚ (και με Παπανδρέου και με Βενιζέλο) την ώρα που έθετε τη χώρα υπό το ΔΝΤ αυτοπροσδιοριζόταν σαν η… «Αριστερά της ευθύνης». Αργότερα το σύνθημα πέρασε στη ΔΗΜΑΡ που (επίσης σαν «Αριστερά της ευθύνης»…) συμμετείχε στην κυβέρνηση Σαμαρά…

Ακόμα και ο πρόθυμος να συγκυβερνήσει με όποιον κι αν έρθει πρώτος αύριο, ο κ. Θεοδωράκης, λίγο πριν την συνεργασία του με την νεοφιλελεύθερη «Δράση», δήλωνε «αριστερός»…  

Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Τις δεκαετίες του ’90 και του 2000 η πλειοψηφία των κυβερνήσεων στην ΕΕ παρουσιάζονταν σαν «αριστερές» και «κεντροαριστερές». (…) Συμπέρασμα: Να έχεις «κυβέρνηση της Αριστεράς» δεν είναι, μάλλον, το πιο δύσκολο πράγμα. Το πιο δύσκολο απ’ ό,τι φαίνεται είναι να έχεις «Αριστερή κυβέρνηση». Τουτέστιν κυβέρνηση που – πραγματικά - θα εφαρμόζει αριστερή πολιτική. Ίσως από Δευτέρα χρειαστεί να το έχουμε υπόψη μας…»

   Δεύτερη επισήμανση: Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτούσε τις διαπραγματευτικές του ομάδες, η στήλη (6/2/2015) σημείωνε:

«Το θέμαδεν είναι η διαπραγματευτική δεινότητα ή οι καλές προθέσεις των διαπραγματευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα δεν είναι οι τσαχπινιές ή τα τσαλιμάκια στο πλαίσιο της«θεωρίας των παιγνίων».Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το «παίγνιο». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης. 

Το θέμα είναι αυτή καθ’ αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το θέμα είναι ότι:Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κομισιόν της, το Eurogroup της, η Τράπεζά της, ο Σόιμπλε της, δεν είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι»,όπως δήλωσε ο κ.Τσίπρας (…). 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, είναι και θα είναι το Διοικητήριο όπου στεγάζεται μια στυγνή «κομαντατούρ»της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας. Είναι μιαακρίδαπου έχει επιπέσει επί της κεφαλής του ελληνικού και όλων των λαών της Ευρώπης.

Το θέμα είναι ότι:Η ΕΕ είναι μιαζούγκλαπου με ή χωρίς τρόικες, με ή χωρίς Μνημόνια, προωθεί πολιτικές που  ισοδυναμούν με κοινωνικό ολοκαύτωμα (…).Είναι το επιτελικό όργανο των πολυεθνικών που πυροδοτεί τα κρεματόρια των εργασιακών«Άουσβιτς»και χτίζει τα σκλαβοπάζαρα των κοινωνικών«Νταχάου».

Το θέμα είναι ότι:Καμία διαπραγμάτευση εντός του «Άουσβιτς» δεν πρόκειται να αναιρέσει τους κανόνες λειτουργίας του «Άουσβιτς» – το«σύμφωνο του ευρώ», τους κανόνες«επιτήρησης και εποπτείας», το «σύμφωνο σταθερότητας»και λιτότητας, τα τετελεσμένα του Μάαστριχτ.

Το θέμα είναι ότι:Η Ευρωπαϊκή Ένωσηείναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης που στο εσωτερικό της δεν βασιλεύει η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», αλλά η ανισομετρία και το«δίκαιο» του ισχυρού(…). 

Αυτό το θυσιαστήριοδικαιωμάτων, η ΕΕ, είναι καραμπινάτη απάτη να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν εν δυνάμει «απάνεμο λιμάνι» των λαών!Αυτό το κολαστήριοείναι ασύγγνωστη αυταπάτη να λογίζεται σαν πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής. 

Στην περίπτωσηπου το κολαστήριο αντιμετωπιστεί σαν πεδίο διαπραγμάτευσης, τότε θα πρόκειται για μια διαπραγμάτευση που – μοιραία - θα ξεκινάει με αυτό που είπε χτες ο κ.Βαρουφάκης. Που όταν ρωτήθηκε ποιο μέρος του μνημονιακού προγράμματος απορρίπτει η Ελλάδα, απάντησε ότι«το 60% - 70% του προγράμματος είναι μέτρα που θα παίρναμε κι εμείς»! 

Αλλά αν - πριν ξεκινήσεις τη διαπραγμάτευση - αποδέχεσαι το «60% με 70%» ενός προγράμματος κατά… 1.000% απάνθρωπου, τότε; Είναι άραγε μεμψιμοιρία να υποθέσει κανείς ότι το ξεκίνημα προϊδεάζει για το που θα μπορούσε να καταλήξει αυτή η διαπραγμάτευση;

Δεν είναι μεμψιμοιρία.Είναι ρεαλιστική ανάλυση των δεδομένων. Που δεν έχει καμία σχέση με την «πεμπτοφαλαγγίτικη»χαιρεκακία κάποιων αθλίων της εγχώριας πολιτικής σκηνής, που αντιπολιτεύονται όπως κυβερνούσαν: Με πυξίδα τα μέιλ της τρόικας. Είναι ρεαλισμόςστη βάση της ανάλυσης της πραγματικότητας. Που δεν έχει να κάνει με τις ανόητες προφητείες περί «κωλοτούμπας» του διαπραγματευτή. 

Έχει να κάνει με το πρόδηλο: Ότι στο Κολοσσαίο τα όρια της διαπραγμάτευσης δεν τα ορίζουν οι καλές προθέσεις του διαπραγματευτή. Τα ορίζουν οι τίγρεις του Κολοσσαίου.

Είναι ψευδαίσθησηότι στο Κολοσσαίο υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση. Στο Κολοσσαίο το ερώτημα ποτέ δεν ήταν τι θα κερδίσεις. Στο Κολοσσαίο το πολύ – πολύ που μπορείς να ελπίζεις είναι να αγωνιστείς για το ποια κομμάτια από τη σάρκα σου θα περισώσεις. 

Οι εξελίξειςτων τελευταίων ημερών βοούν: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της εξόδου από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων.

Φυσικάδεν αεροβατούμε. Το γνωρίζουμεότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν έχει αυτή την άποψη. Σεβαστό. Αλλά αυτό δεν αποτελεί τεκμήριο μη ορθότητας της άποψης ότι ο λαός μας μόνο ζημιές θα μετράει όσο βρίσκεται σε «συμμαχία», σε «εταιρική» σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με μια ένωση λύκων που του πίνουν το αίμα. 

Όπως δεν αποτέλεσε τεκμήριο ορθότητας για την παραμονή στην εξουσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι ο λαός επί 40 χρόνια τους ανεχόταν. Ο ελληνικός λαόςαξίζει να πεισθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια «μικρή» χώρα που «δεν μπορεί» να αντιταχθεί – εφ’ όλης της ύλης – στους ισχυρούς. Αξίζει να πεισθεί ότι αυτός ο δύσκολος δρόμος είναι απείρως ευκολότερος από τον αδιάβατο δρόμο της διαρκούς αποδοχής των μικρότερων ή μεγαλύτερων εκβιασμών. 

Αξίζει να ακολουθήσει τη δική του σημαία. Να μην συμβιβαστεί με το «ολίγον έγκυος» ή με μια «θηλιά» που οι «Σόιμπλε» θα τη σφίγγουν ή θα την χαλαρώνουν κατά το δοκούν.

Ο λαός μαςαξίζει να βγει πιο θαρρετά στο προσκήνιο, να γίνει αυτοπροσώπως «διαπραγματευτής» πρωτοστατώντας για μιααληθινή Ευρώπη των λαών όπου ο καθένας χωριστά και όλοι οι λαοί μαζί δεν θα περιμένουν σαν «Δευτέρα Παρουσία» την «ανατροπή των συσχετισμών» από τα πάνω αφού θα έχουν ανατρέψει την ίδια την βαρβαρότητα από τα κάτω. 

Αξίζει να απειθαρχήσει και να ορθώσει το πατριωτικό, το διεθνιστικό και ανυπάκουο ανάστημά του απέναντι στην ένωση των «Σόιμπλε», μιας και δεν οφείλει να διαπραγματευτεί μαζί τους τίποτα απ’ όσα δικαιούται».

    Τρίτη επισήμανση: Με τα προηγούμενα δεν αναζητούμε καμία θέση «Πυθίας» στο μαντείο των Δελφών. Ένα πράγμα θέλουμε μόνο να τονίσουμε και να υπενθυμίσουμε – ειδικά μετά και τις χτεσινές εξελίξεις στις Βρυξέλλες: 

    Ότι η «πολιτική αφέλεια» ποτέ δεν προσμετρήθηκε ως ιδιαίτερα σοβαρό πολιτικό «άλλοθι» για κανέναν. Ειδικά μάλιστα σε έναν τόπο και απέναντι σε έναν λαό που, όσο να ‘ναι, μια στοιχειώδη εμπειρία τι σημαίνει «διαπραγμάτευση» με τσακάλια - δανειστές, με γκάνγκστερ – εκμεταλλευτές και με δυνάστες – τοκογλύφους, την διαθέτει.

    Τέταρτη επισήμανση: Η χώρα εισήλθε σήμερα στην 19η - κρίσιμη - εβδομάδα των διαπραγματεύσεων με τους «εταίρους». Εβδομάδα που φαίνεται να είναι κατά τι κρισιμότερη από τις προηγούμενες 18 κρίσιμες εβδομάδες. Τίποτα, πάντως, δεν αποκλείει να αποδειχτεί λιγότερο κρίσιμη από την επόμενη - την 20η και ενδεχομένως ακόμα κρισιμότερη- εβδομάδα των διαπραγματεύσεων…

    Σε αυτό, λοιπόν, το κρίσιμο σταυροδρόμι των κρίσιμων διαπραγματεύσεων, η στήλη δουλεύοντας άοκνα - και χάρη στις απολύτως αξιόπιστες πηγές της - εξασφάλισε κρίσιμο υλικό και φέρνει για πρώτη φορά στο φως κρίσιμες στιγμές της κρίσιμης διαπραγμάτευσης.

    Παραδίδουμε το πολύτιμο (όσο και κρίσιμο) υλικό στην κρίση σας.

    Αφενός διότι καθιστά εξαιρετικά κρίσιμη την επίσης κρίσιμη επισήμανση: Οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις κρίσιμα συνεχίζονται…:

    Αφετέρου διότι επιβεβαιώνει το προηγούμενο κρίσιμο συμπέρασμα, το οποίο με έμφαση (και προς άρση παρεξηγήσεων: με πάσα σοβαρότητα) επαναλαμβάνουμε:

    Το άλλοθι της «πολιτικής αφέλειας» δεν χωράει απέναντι σε ένα λαό που την εμπειρία για το τι σημαίνει «νιτερέσα» και «διαπραγμάτευση» με τσακάλια - δανειστές, με γκάνγκστερ – εκμεταλλευτές και με δυνάστες – τοκογλύφους, την διαθέτει :

http://www.enikos.gr/