Υπέρ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

«Αμερικανικό site υμνεί τις ελληνικές παραλίες! Δεν ξέρουν τα Αμερικανάκια ότι αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι παραλίες θα βυθιστούν;

Καλημέρα σας! Ενας κόσμος της ελληνικής πολιτικής σκηνής σκύβει το κεφάλι και απέρχεται. Μπορεί να σκούζει και να ολολύζει, μπορεί να απειλεί και να βρίζει, αλλά, με σκυφτό το κεφάλι, απέρχεται.

Πίσω του δίνουν μάχη οπισθοφυλακών ο φόβος, τα σκιάχτρα, τα ψέματα και η άκρατη ξεφτίλα, αλλά αυτός ο κόσμος απέρχεται. Βαδίζει προς την πολιτική του ατίμωση, ανάλογη των έργων του. Κι όσοι γλιτώσουν αυτήν την ατίμωση τώρα, θα την υποστούν αύριο.

Δεν χρειάζεται να ’ναι κανείς ασίκης στους οιωνούς (ούτε αίφνης άρχισαν να πετούν όλοι οι αητοί της επικράτειας αριστερά) για να διακρίνει την επερχόμενη νίκη της Αριστεράς. Μια νίκη που δαιμονοποιείται στη Δύση όλο και λιγότερο. Δεν λέμε για την Αριστερά στις ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Die Linke ή το Podemos, αλλά για κομβικά οχυρά του συστήματος όπως ο «Εκόνομιστ», το «οικονομικό περιοδικό με το μεγαλύτερο κύρος στην Ευρώπη» καθώς σημειώνει ο εκλεκτός συνάδελφος κ. Γιώργος Δελαστίκ. Με τίτλο «Η εποχή του ΣΥΡΙΖΑ», το βαθύτατα συντηρητικό περιοδικό σημειώνει: «Μια λαϊκιστική (sic) νίκη στις εκλογές δεν χρειάζεται να σημαίνει καταστροφή για την Ελλάδα και την Ευρωζώνη».

Και συνεχίζει ο «Εκόνομιστ»: «Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είχαν ελπίσει να αποτρέψουν μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια χώρα όμως που είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 25%, την ανεργία να ανεβαίνει στο 26% και το ένα τρίτο του πληθυσμού της να κινδυνεύει να πέσει στη φτώχεια, δεν συνιστά έκπληξη ηαπόρριψη εκείνων που ηγήθηκαν αυτής της δυστυχίας». Οι

οποίοι φεύγοντας παίζουν το τελευταίο τους χαρτί, ίδιο με εκείνο που έπαιξαν πρώτο: το Grexit! Που όμως δεν είναι παρά «μια μεγάλη μπλόφα τηςΜέρκελ και του Σόιμπλε», όπως έλεγε προχθές και η κυρία Γκαμπριέλε Τσίμερ,Πρόεδρος της Ευρωομάδας της Αριστεράς το Ευρωκοινοβούλιο.

Στο ίδιο μήκος κύματος ο κ. Χοσέ Ιγνάθιο Τορεβλάνκα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, δήλωσε στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το πρώτο κόμμα κατά της λιτότητας που θα νικήσει στις εκλογές κι αυτό θα στείλει ένα απίστευτα ισχυρό μήνυμα».

Τι σημαίνουν όλα αυτά; ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενέδωσε στο σύστημα ή ότι η πορεία του ενθαρρύνει κι άλλους λαούς; «Θα ήταν καταπληκτικό να μπορέσει να δείξει ο λαός ότι μπορεί πραγματικά να επιλέξει εναλλακτική λύση», σημειώνουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», την ίδια στιγμή που ο «Εκόνομιστ» συμπεραίνει ότι το «κορυφαίο» και «θλιβερό πρόβλημα που έχει προκύψει στις χώρες που έχουν πληγεί απ’ την κρίση είναι η αποδυνάμωση των δεσμών δημοκρατικής νομιμότητας ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνώμενους».

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η αποδυνάμωση της δημοκρατικής νομιμότητας δεν αφορά μόνον στις χώρες που έζησαν και ζουν την κρίση, αλλά και όλες τις υπόλοιπες. Και υπ’ αυτήν την έννοια η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά μόνον τους λαούς του Νότου (καθώς συμβατικά τους προσδιορίζουμε), αλλά όλους τους λαούς στην Ενωση. «Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί

να βάλει τέλος στην πολιτική της λιτότητας που έχει επιπέσει σε όλητην Ευρώπη». Θα ήταν μια σημαντική νίκη κατά του αυταρχισμού, υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης και εναντίον των εθνικισμών και του φασισμού, λένε Βέλγοι, Γάλλοι κι άλλοι που όλο και περισσότερο βλέπουν στο αναμενόμενο αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα έναν καταλύτη αλλαγών στην Ευρώπη.

Σε μια συζήτηση που όλο και διευρύνεται, ξεφεύγοντας απ’ τα γκέτο των κογκλαβίων. Που υπερβαίνει τα τείχη της χειραγώγησής της από τις κρατούσες εξουσίες, διευρύνοντας ταυτοχρόνως και τη θεματολογία της. Διότι εκτός απ’ το άλγος της λιτότητας συζητείται πλέον και το άγος

των χρεών. Μόλις προχθές η κυρία Σάρα Βάγκενκνεχτ της Die Linke, εκπρόσωπος της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας, υπενθύμισε στους Γερμανούς ότι το 1953 διαγράφηκαν τα 2/3 των χρεών της Γερμανίας, μάλιστα με τη συμφωνία της Ελλάδας.

Μπορεί λοιπόν η κυρία Μέρκελ και οι συν αυτή Σόιμπλε να υψώνουν μέσα απ’ τα ευρωπαϊκά ιερατεία λόγον τρομοκρατικό, αλλά στις κοινωνίες άλλες σκέψεις αρχίζουν να βγαίνουν στο παζάρι - κοινώς στις αγορές. Μπορεί αυτός οτρομοκρατικός λόγος να πραγματώνεται στα καθ’ ημάς στηνκαταστροφολογία Σαμαρά και να υποβοηθείται απ’ τις υλακές των ντόμπερμαν της ενημέρωσης, αλλά οι πολίτες, όλο και πιο πολλοί, αρχίζουν να ελπίζουν.

Οι ελπίδες αυτές δεν τροφοδοτούν απλώς τη νίκη της Αριστεράς στις εκλογές, αλλά προσέτι μάλλον οδηγούν τον ΣΥΡΙΖΑ στην αυτοδυναμία. Και θα είναι η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία που μία αυτοδυναμία θα οδηγήσει σε συμμαχική κυβέρνηση. Σε μια κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ κι όχι αποκλειστικό νομέα της λαϊκής εντολής.

Υπάρχουν πολλοί, αριστεροί κυρίως, που έχουν επιφυλάξεις και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για την πορεία του. Οπως όμως είπε και ο κ. Γιάννης Δραγασάκης, τα τυχόν λάθη της Αριστεράς τα υπερβαίνουν οι ανάγκες του λαού. Προσωπικώς, για παράδειγμα, μου προκαλεί πολιτική αλλεργία ο κ. Τρεμόπουλος. Ποιο είναι όμως το προέχον; ο κ. Τρεμόπουλος ή η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ; Ποιο είναι το μείζον; η δική μου αποστροφή για τις τσάντες της κυρίας Τζάκρη ή το άπληκτον της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς; Χρειάζεται να ’ναι αριστερός ο γεωργός της Καρδίτσας που λέει στον Συριζαίο «πάρε μου τον βραχνά του ΕΝΦΙΑ απ’ το κεφάλι μου»; Τι είναι αυτός ο πρώην ή και νυν δεξιός γεωργός, τι είναι και τι γίνεται; πελάτης της Αριστεράς ή κριτής της;

Ποιο είναι το μείζον και τι είναι «πιο αριστερό»; αν μου ξινίζουν εμένα οι ΑΝΕΛ (που προσωπικώς δεν μου ξίνισαν ποτέ) ή αν θα βάλουν πλάτη να βγει η χώρα απ’ τη λάσπη;

Και τέλος, τι είναι αυτή η σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ.; ο νέος διπολισμός; μάλιστα ο νέος μονοκομματικός δικομματισμός; γιατί; είναι το ίδιο η εθνική ανεξαρτησία με την υποτέλεια; Είναι το ίδιο η ενίσχυση της δημοκρατίας με τον εκφασισμό της; Είναι το ίδιο ο κ. Λαφαζάνης με τον κ. Μπαλτάκο; Είναι το ίδιο ο κ. Κουτσούμπας με την κυρία Βούλτεψη; Είναι το ίδιο να επιστρέψει έστω η 13η σύνταξη στους βετεράνους της εργασίας και το ίδιο να μην επιστρέψει; Είναι «ψίχουλα για τον λαό» η αποκατάσταση της εργασιακής αξιοπρέπειας;

Για τις εκλογές έμειναν μόνον λίγες μέρες. Και μακάρι όλα τα λεγόμενα μικρά κόμματα (κι αύριο πιθανώς μεγάλα) να μπουν στη Βουλή - πλην Χρυσής Αυγής. Ο πλούτος του κοινοβουλευτισμού είναι τα κόμματα. Και τα κόμματα λειτουργούν ταξικά. Συνεπώς η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και αντιπαράθεση συγκλίνει ή αποκλίνει με την ταξική πάλη. Και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο.

Στην τρέχουσα συγκυρία, είναι απ’ τις σπάνιες φορές που η ταξικήθέση επηρεάζει ιδιαιτέρως την πολιτική επιλογή. Που η κατάσταση τωντάξεων αποτυπώνεται περισσότερο απ’ όσον συνήθως στις πολιτικέςδιεργασίες. Ως τώρα η Αριστερά εξέφραζε ένα μικρό μόνον μέρος των εργαζομένων κι ένα ακόμα μικρότερο ποσοστό «ταξικών προδοτών» που συμπορεύονταν μαζί της, παρ’ ότι πλούσιοι οι ίδιοι.

Σήμερα, αν ο σκοπός της κρίσης ήταν να κάνει τη χώρα προτεκτοράτο(πέντε χρόνια ύφεσης μόνον σχεδιασμένη πολιτική μπορεί να είναι), οι παρενέργειες της κρίσης οδήγησαν τον λαό να εγκαταλείψει κατά μάζες τις φενάκες, τις παραμύθες και τις αυταπάτες. Πρόκειται για μια κατάσταση υποδορίως επαναστατική - όχι με τα κλασικά της γνωρίσματα, αλλά με άλλα και νέα. Εύκολα κατηγορούνται οι πολίτες για τον καναπέ τους. Και όντως, απογοητευμένοι πολλοί τόσον απ’ την ατελέσφορη «επαναστατική γυμναστική», όσον και απ’ τον κομματικοκρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, καθηλώθηκαν.

Οι ίδιοι αυτοί όμως μετακινήθηκαν και μετακινούνται προς τα αριστερά, σε εκπληκτικά για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ποσοστά, μόλις διεφάνη πολιτική πρόταση ικανή να αντισταθεί, να ανατάξει και να ανατρέψει. Η πολιτική αυτή πρόταση απευθύνεται σε ό,τι καλό, ενάρετο, έξυπνο και έντιμο διαθέτει η ελληνική κοινωνία. Και ταυτοχρόνως είναι μια πολύ εύθραυστη πρόταση. Διότι δεν βασίζεται σε ένα από καιρό κραταιό κίνημα, αλλά σε ένα προσκλητήριο ανάγκης. Αν η Αριστερά αποτύχει, τότε πράγματι ο καναπές θα γίνει η ταφόπλακα του πολίτη. Για πολλά χρόνια. Και για αυτό δεν είναι αριστερό αλλά δεξιό, να αποστασιοποιούνται ορισμένοι απ’ αυτήν την «αγορά», την «εκκλησία του Δήμου», που προσπαθεί να εκφρασθεί, να παρέμβει και -γιατί όχι- να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Και είναι ακόμα πιο δεξιό, δηλαδή αριστερίστικο και σεχταριστικό, να κάνει κανείς δίκηπροθέσεων στον «γεωργό απ’ την Καρδίτσα» ότι δεν θα τα καταφέρει, διότι ο κ. Τσίπρας είναι «τσογλανμπόυ», τα ’χει βρει με τον... Πάπα και θα τον πάει στο στόμα της Μέρκελ. Μπορεί αυτοί οι σύντροφοι να παρηγορούν τον εαυτό τους βαυκαλιζόμενοι για (εν πολλοίς ατελέσφορους) εργατικούς αγώνες, αλλά όποιοςαντιπαραθέτει τις συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις στις πολιτικέςδιεκδικήσεις δεν είναι παρά ένα πολιτικό νήπιο που ηρωοποιεί τον εαυτόν του. Οι πολιτικές διεκδικήσεις του λαού σήμερα χρειάζονται όλη την Αριστερά, και στα σωματεία και (επιτέλους) στα υπουργεία. Και εκεί θα κριθούμε όλοι, όχι με τους αφορισμούς, αλλά στην πράξη.

Ο λαός στην πραγματικότητα έχει ξεσηκωθεί, όχι στα οδοφράγματα, αλλά (είναι απ’ τις φορές που) πάει στις κάλπες πολύ πιο συνειδητοποιημένος από άλλοτε. Πάει να ρίξει το βόλι του περιμένοντας να γίνει κανόνι στα χέρια του εκπροσώπου του. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, εκτός απ’ τον εκπρόσωπό του θα μπει στο «κόλπο» κι ο πολίτης. Και τότε θα αλλάξουν όλα. Αν, αντιθέτως, το εγχείρημα αυτό αποτύχει, η εύθραυστη έτσι κι αλλιώς λαϊκή ανάταση-προσδοκία-παρέμβαση θα θρυμματισθεί.

Σήμερα δεν υπάρχει η δυναμική ενός ΕΑΜ, αλλά υπάρχουν τα προβλήματα που μόνον ένα ΕΑΜ μπορεί να λύσει. Καλό βόλι σε όλους σας! Καλή επιτυχία στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τους ΑΝΕΛ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλες δηλαδή τις δυνάμεις που σ’ αυτήν τη συγκυρία αγωνίζονται υπέρ του λαού...

ο Στάθης στον Ενικό