Έχει νόημα η επέτειος του Πολυτεχνείου, σήμερα; - Απαντήσεις σε τρεις απλοϊκές ερωτήσεις

Το Πολυτεχνείο είναι σύμβολο. Σύμβολο σε τι;

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΜΙΑΝΟΥ 

Απαντήσεις σε τρεις απλοϊκές ερωτήσεις:

Α. Υπήρχε λαϊκή αντίδραση κατά της Χούντας;

Δύσκολα θα πειστείτε, ιστορικά, για τη λαϊκή κινητοποίηση κατά της Χούντας. Μπορεί να ενοχλούνται ορισμένοι, αλλά η τυραννία παρέμεινε εφτά χρόνια, ακριβώς, επειδή απουσίαζε η λαϊκή αντίδραση (τα 3/4 του πληθυσμού μπορεί να είχαν μία θεωρητική δυσαρέσκεια αλλά «σάπιζαν» μπροστά στον «Αγνωστο Πόλεμο», στο γήπεδο και τα μπουζούκια ή στην υπαρξιακή πραγμάτωση μέσα από ένα παράνομο πανωσήκωμα του αυθαιρέτου (όπως ακριβώς, σήμερα, «στενάζουμε» στην τηλεόραση και τον καναπέ). Να γιατί η Χούντα των συνταγματαρχών κράτησε εφτά, ολόκληρα, χρόνια. Να, γιατί πρέπει να τιμήσουμε το Πολυτεχνείο. Για να δείξουμε τις επιπτώσεις της κοινωνικής αποβλάκωσης.

Β. Οι αγωνιστές είχαν συγκεκριμένο πολιτικό χρώμα;

Οι εξορισθέντες είχαν συγκεκριμένο χρώμα. Ηταν μέλη του ΚΚΕ (Τιμή και δόξα στους ασυμβίβαστους ήρωες, άσχετα με τη μυωπική ηγεσία τους) αλλά και ενεργά μέλη της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης (Χαραλαμπόπουλος, Λιβάνης, Πεπονής κ.ά.), που αργότερα θα στελεχώσουν το ΠΑΣΟΚ ή άλλες αριστερές παρατάξεις. Αυτοί, όμως, βρέθηκαν στην εξορία, γιατί εκεί κατέληγαν από το 1936 μέχρι το 1974. Η Χούντα των Συνταγματαρχών δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αρκετές νόμιμες και «δημοκρατικές» προδικτατορικές κυβερνήσεις.

Ο Παναγούλης ήταν «κεντρώος» πολιτικά (βουλευτής της Ενωσης Κέντρου).

Ο Μουστακλής δεν ήταν ένας παθιασμένος φοιτητής, αλλά αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού (μάλλον δεξιός).

Ο Γεωργάκης δεν ήταν πειθαρχημένο κομματικό στρατιωτάκι.

Ο Καράγιωργας, ο Λεντάκης, ο Ελης και πολλοί άλλοι ήταν αγωνιστές στην πράξη. Ηταν παρόντες στα δύσκολα. Ανέβηκαν στο τρένο του Αγώνα ως απλοί επιβάτες και όχι ως εισπράκτορες, όπως πολλοί άλλοι. Οσοι διαφωνούν με το Πολυτεχνείο θεωρούν ότι αυτοί δεν πρέπει να τιμηθούν; Μήπως έχουν κανένα καλύτερο πρότυπο στη μεταπολεμική Ελλάδα για να δώσουν στα παιδιά τους και να τα ξεκουνήσουν από τον καναπέ;

Το υπόλοιπο (υποθετικά 85%) του ελληνικού λαού είναι αλήθεια ότι απείχε. Και μη θεωρήσει κανείς ότι, αφού δεν αντιδρούσε, άρα συμφωνούσε με το καθεστώς. Ηταν, απλώς, απαθείς, όπως απαθείς είμαστε και τώρα. Να, γιατί χρειάζεται η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Γ. Το πολυτεχνείο είναι σύμβολο (ή πρέπει να γίνει σύμβολο). Σύμβολο σε τι;

Δεν ξέρω αν η Χούντα ήταν δάκτυλος των Αμερικανών (λες και οι προηγούμενοι ή οι επόμενοι έφεραν ή φέρνουν την οποιαδήποτε αντίδραση στις υπερδυνάμεις).

Δεν με ενδιαφέρει πόσοι και πού πέθαναν στο Πολυτεχνείο. Οχι γιατί δεν νοιάζομαι, αλλά το θεωρώ αφελές να απαντήσει κάποιος αν είναι τόσοι ή λιγότεροι οι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αν πέθαναν τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη ή αργότερα. Θεωρώ, επίσης, αφελές να φουσκώσει κάποιος τους αριθμούς των θυμάτων για να παρουσιάσει πιο «τραγικά» τα γεγονότα. Η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι το μνημόσυνο μιας τραγικής νύχτας, αλλά η υπενθύμιση για μια διαρκή αναζήτηση των σύγχρονων αυταρχικών μορφών εξουσίας.

Και ενώ τότε οι στρατιωτικοί φόραγαν τη στολή τους και τους αναγνώριζες, σήμερα είναι δύσκολο να εντοπίσεις τι μορφή έχουν οι δικτάτορες. Και μη θεωρείτε ότι οι σύγχρονες «δικτατορίες» είναι καλύτερες, επειδή δεν χρησιμοποιούν βία.

Η βία της εξουσίας είναι απάντηση στις λαϊκές αντιδράσεις (που εκδηλώθηκαν ή που πρόκειται να εκδηλωθούν). Οταν κανείς δεν αντιδρά, δεν χρειάζεται να είναι βίαιοι. Ο Παπαδόπουλος και η παρέα του φοβούνταν τον πολίτη και γι' αυτό τον «βάραγαν». Σήμερα, αδιαφορούν, πλήρως, για την ύπαρξή του. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι πιο επώδυνο.

Το Διαδίκτυο κατακλύζεται, σήμερα, από συνωμοσιολογικές αμφισβητήσεις αρχαιολατρών, που αμφισβητούν το νόημα της επετείου του Πολυτεχνείου. Την απάντηση δεν θα την βρουν, αν δεν το επιθυμούν, σε αριστερίζουσες ιδεολογίες. Τις απαντήσεις θα τις δώσει,άλλη μία φορά, η αρχαία ελληνική γραμματεία.

Ας ξαναδιαβάσουν το: «Οποιος καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αθήνα ή ασκήσει οποιαδήποτε αρχή μετά την κατάλυση της δημοκρατίας, να θεωρηθεί εχθρός των Αθηναίων και να φονευθεί ατιμωρητί, η δε περιουσία του να δημευθεί και το ένα δέκατο να περιέλθει στην θεά (Αθηνά). Αυτός που θα φονεύσει τον τύραννο ή τον συνεργό, καθώς και ο ηθικός αυτουργός, να είναι απαλλαγμένοι από το μίασμα (που επιφέρει η ανθρωποκτονία)...» Ψήφισμα του Δημοφάντους κατά των τυράννων,410/409 π.Χ. Ανδοκίδης, Περί Μυστηρίων (Ι), 96-98.

Πώς να το κάνουμε; Δεν γίνεται να είναι αρεστές, συγχρόνως, η αρχαία ελληνική σκέψη και η τυραννία των φασιστοειδών.
24grammata.com