Διαβάστε στο UNFOLLOW 32 (τεύχος Αυγούστου), που κυκλοφορεί στα περίπτερα: «Ζητούνται πρόθυμοι βουλευτές για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (απολαβές ικανοποιητικές)», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου.
Διαβάστε στο UNFOLLOW 32: «Αμέσως μετά την παραλαβή του… μηνύματος των ευρωεκλογών, η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια οργανωμένη επιχείρηση για τη συγκέντρωση των 180 βουλευτικών ψήφων που απαιτούνται για την εκλογή Πρόεδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Ο επιτελικός σχεδιασμός φέρει την υπογραφή του πρωθυπουργού με την απαραίτητη συμβολή του Ευάγγελου Βενιζέλου. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι δυο πολιτικοί είναι αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα όπλα που διαθέτουν στη φαρέτρα τους. Ακόμη και τα πιο “δαπανηρά”. Δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας. “Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται” είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος. Σίγουρα κάτι περισσότερο θα ήξερε για τις πολιτικές διεργασίες του παρασκηνίου.»
Ποια είναι τα «όπλα» της κυβέρνησης στον αγώνα της να γαντζωθεί κι άλλο στην εξουσία;
Πότε προγραμματίζει ο Σαμαράς να προκαλέσει την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας;
Με ποια ονόματα υποψηφίων βολιδοσκοπούνται οι βουλευτές;
Τι ρόλο παίζουν οι 23 ανεξάρτητοι βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου;
Τι διαμείβεται στα πηγαδάκια της Βουλής;
Γιατί τόσοι βουλευτές φεύγουν από τα κόμματά τους και δηλώνουν ανεξάρτητοι;
Πως θα εξαργυρωθεί ο «ρυθμιστικός» ρόλος των 11 ψήφων της ΔΗΜΑΡ;
Ποιος χρηματοδοτεί την νέα «εκστρατεία» της συγκυβέρνησης;
Διαβάστε ιστορίες για «βαλίτσες» με χρήματα που είναι έτοιμες να αλλάξουν χέρια, αλλά και άλλες «δαπανηρές» μεθόδους που είναι ικανές να «πείσουν» και τους πλέον «ανένδοτους».
Διαβάστε για όμορφες ιστορίες αστικής δημοκρατίας στο UNFOLLOW 32, στο ρεπορτάζ «Ζητούνται πρόθυμοι βουλευτές για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (απολαβές ικανοποιητικές)», του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου.
Τα υπόλοιπα θέματα του UNFOLLOW 32, αναλυτικά:
«Η βία και από πού προέρχεται», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η επιχείρηση «καταδίκη της βίας» αποσκοπεί στην κατασκευή μιας έννοιας της «δημοκρατικής νομιμότητας» που σκόπιμα παραναγιγνώσκει την υποχρέωση του κράτους να σέβεται το δίκαιο.
«Η τρομοκρατία, το “κυνήγι μαγισσών” και η ποινικοποίηση της γλώσσας», άρθρο του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου. Με αφετηρία την κατάθεση του νομοσχεδίου για τις φυλακές τύπου Γ, η κυβέρνηση αποφάσισε να παίξει χωρίς ενδοιασμούς το χαρτί της τρομοκρατίας. Αλλά η Αριστερά δεν εκβιάζεται, δεν εγκλωβίζεται, απέναντι στην ατομική τρομοκρατία έχει τις ιστορικές, πολιτικές και ιδεολογικές της οριοθετήσεις και αποτελεί το ισχυρό και ιστορικά δικαιωμένο πολιτικό αντίβαρο.
«Dotmocracy στο Ποτάμι: Ανατομία ενός ελληνικού tea party», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου. Νέοι, καλλιεργημένοι, κοσμοπολίτες, οι σύνεδροι του Ποταμιού μέσω μιας «καινοτόμας» διαδικασίας αποκαλύπτουν πού πραγματικά τοποθετούνται πολιτικά, συνειδητά ή από άγνοια. Κάπου ανάμεσα στη Σχολή του Σικάγου και το Tea Party.
«ΔΗΜΑΡ: Από την ευθύνη στην κατάρρευση», άρθρο του Αντώνη Γαλανόπουλου. Στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, η Δημοκρατική Αριστερά συγκέντρωσε μόλις 1,2% και δεν εξέλεξε ευρωβουλευτή. Από τότε βρίσκονται σε εξέλιξη διεργασίες που θέτουν την ίδια την ύπαρξη του κόμματος υπό αίρεση. Πώς οδήγησαν η ταυτότητα και ο πολιτικός λόγος του το κόμμα στη σημερινή του κατάσταση;
«Fun Time Beach café», άρθρο του Old Boy. Αργεντινή-Ολλανδία σε ένα παραθαλάσσιο καφέ στη Γάζα, Ισραηλινοί που κοιτούν τον βομβαρδισμό του από τον απέναντι λόφο, εμείς που τους κοιτάμε από τα σόσιαλ μήντια, όλα είναι θέαμα, ένοπλο ή θεσμικό.
«Η “κανονικότητα” του ζόφου στην Παλαιστίνη», άρθρο του Κώστα Ράπτη. Το ρητορικό σχήμα του «κύκλου της βίας» έχει εθίσει τη διεθνή γνώμη σε έναν τρόπο πρόσληψης των γεγονότων που όχι μόνο ισοπεδώνει τα δεδομένα μιας εξαιρετικά ασύμμετρης αντιπαράθεσης, αλλά και αποθαρρύνει οποιαδήποτε προσδοκία ειρήνευσης – ωσάν το Μεσανατολικό να ήταν θλιβερό «πεπρωμένο» αυτής της γωνίας του κόσμου, ερμηνευόμενο οριενταλιστικά απλώς από ανορθολογικό μίσος…
«Όλγα Κεφαλογιάννη: Ζει το μύθο της στον τουρισμό», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Μπορείς με δυο μόλις χρόνια υπουργικής θητείας να «βαφτίζεσαι» από τη συντριπτική πλειονότητα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, μία από τις πλέον «επιτυχημένες» υπουργούς; Μπορείς.
«Παίζουν μπάλα οι πρόεδροι; Στην Ελλάδα παίζουν», ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου. Παρασκήνιο, νταραβέρια, καταγγελίες για στημένα ματς, απόπειρες δωροδοκιών, ξέπλυμα χρήματος. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, από τότε που έγινε επαγγελματικό, δεν παίζεται μόνο στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Παίζεται και στα γραφεία παραγόντων, προέδρων και πάσης φύσεως νταραβεριτζήδων που δεν μπορούσαν να αντισταθούν στα γρήγορα κέρδη, αλλά και στην άμεση δημοφιλία που τους παρείχε ο αθλητισμός. Από τα 80ς αντιλήφθηκαν τα μεγάλα πορτοφόλια της χώρας τη δύναμη που τους έδινε η ενασχόλησή τους με το πιο δημοφιλές άθλημα του πλανήτη και εκμεταλλεύτηκαν το έρεισμα που τους έδιναν οι ομάδες σε μεγάλη μερίδα του κόσμου.
«Ηλίας Κασιδιάρης: η Ρωσία, ο Κορυδαλλός και τα αλληλομαχαιρώματα», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Η προφυλάκιση όλο και περισσότερων βουλευτών της Χρυσής Αυγής, όπως και οι προσωπικές στρατηγικές του κάθε στελέχους μπροστά στο φόβο της φυλακής, δείχνουν ότι κάτι έχει αλλάξει. Όχι γιατί δεν γνωρίζουν όλοι ότι πρόκειται για μια εγκληματική ναζιστική οργάνωση. Αλλά γιατί υπήρχαν –και υπάρχουν– στην κυβέρνηση πολλά «κέντρα» που οραματίζονταν τη δημιουργία μιας «σοβαρότερης Χρυσής Αυγής», η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει δεκανίκι «κυβερνησιμότητας» για τη ΝΔ, που βλέπει τα ποσοστά της να καταρρέουν. Τι συμβαίνει, πραγματικά, με τη ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής εντός και εκτός φυλακής;
«Από τον Ανδρέα στον Τσίπρα: η αυτοδιαχείριση στην Ελλάδα», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου. Η ερώτηση «πού θα βρει ο ΣΥΡΙΖΑ τα λεφτά;» δεν έχει απαντηθεί πειστικά. Μια προσπάθεια απάντησης θα μπορούσε να αποτελέσει η υπόσχεση εκ μέρους του της στήριξης των αυτοδιαχειριστικών επιχειρήσεων όπως η ΒΙΟ.ΜΕ. Είναι όμως αυτό «το πρώτο πείραμα αυτοδιαχείρισης», όπως συχνά αποκαλείται; Γιατί η Αριστερά μοιάζει να ξεχνά τις «προβληματικές» που λειτούργησαν στα χέρια των εργαζομένων επί ΠΑΣΟΚ;
«Κίνημα κατά των πλειστηριασμών: Podemos?», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου. Στην Ισπανία, ένα κίνημα πολιτικής ανυπακοής αντιστέκεται στη λαίλαπα των εξώσεων. Στην Ελλάδα, όπου επίκειται η εντατικοποίηση των πλειστηριασμών, θα δούμε κάτι αντίστοιχο;
«Διατλαντική Συμφωνία: Ιστορικών διαστάσεων οπισθοδρόμηση», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Τι είναι η Διατλαντική Συμφωνία που προβλέπεται να συναφθεί μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ και να ψηφιστεί εντός του 2015; Φανταστείτε ένα πιο εξευγενισμένο fast track, μια τρόικα με πολιτικά, ένα συγκαλυμμένο μνημόνιο κι όλα αυτά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Μια συμφωνία που απειλεί ευθέως ό,τι κάνει από την επομένη του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου την ευρωπαϊκή διαφορά, έστω στις αφηγήσεις: εργατικά δικαιώματα, προστασία του περιβάλλοντος και του καταναλωτή κ.ά.
«Χημικά της Συρίας: Επικίνδυνο πείραμα υπό άκρα μυστικότητα», ρεπορτάζ του Νίκου Τσακανίκα. Από το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου, λίγα μίλια δυτικά των ακτών της Κρήτης, σε αδιευκρίνιστο σημείο στα διεθνή ύδατα της Μεσογείου, διεξάγεται επί του αμερικανικού πλοίου Cape Ray η επιχείρηση «εξουδετέρωσης» του χημικού οπλοστασίου της Συρίας. Τα υλικά που έχουν μεταφερθεί στο πλοίο, όπως το «αέριο μουστάρδας» ή το αέριο Σαρίν, είναι ιδιαιτέρως τοξικά, οι αρμόδιοι προφασίζονται το στρατιωτικό απόρρητο και αρνούνται να δώσουν επαρκείς πληροφορίες, ενώ οι επιστήμονες εκφράζουν έντονες ανησυχίες για την πιθανότητα ατυχήματος.
«Πλατεία Μοναστηρακίου, 8 Ιουλίου 2014», άρθρο του Σταύρου Μαρτίνου. Στη διαμόρφωση του δημόσιου χώρου, ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός βρίσκεται σχεδόν πάντα αντιμέτωπος με η διαπάλη φανερών και αφανών παραγόντων και, τελικά, με την υποστήριξη και της πολιτείας, οι δεύτεροι επικρατούν έναντι των πρώτων. Οι πρόσφατες αλλά και οι παλαιότερες περιπέτειες της Πλατείας Μοναστηρακίου αποτελούν ένα πολύ ενδεικτικό παράδειγμα.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου