Η Δύση χορεύει τον χορό της Καρμανιόλας

Η «συλλογική ευθύνη» εφαρμόσθηκε απ’ τους Ναζί, μάλιστα με όλο και περισσότερη λύσσα όσον ο πόλεμος και η έκβασή του στρεφόταν εναντίον τους. Αυτή η τερατώδης σύλληψη, η συλλογική ευθύνη, εφαρμόσθηκε και στο εσωτερικό Ράιχ και στις κατεχόμενες χώρες. 

Στα «Λαϊκά Δικαστήρια» στο εσωτερικό, το τυχόν πολιτικό «έγκλημα» κάποιου ενοχοποιούσε όλη την οικογένειά του. Στις κατεχόμενες χώρες και τα μέτωπα, τα «εγκλήματα» των«τρομοκρατών», όπως αποκαλούσαν τους παρτιζάνους και τους αντιστασιακούς, ενοχοποιούσαν οικογένειες, χωριά, συνοικίες, πόλεις ολόκληρες. Αντίποινα, εκτελέσεις, βασανισμοί, εγκλεισμοί, εκτοπίσεις, θανατώσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Οσον ο πόλεμος όδευε προς το τέλος του, τόσον η φρίκη θέριευε.

Στο πλαίσιο του «λαϊκού πολέμου» έως εσχάτων που κήρυξε ο Γκαίμπελς, τα «Λαϊκά Δικαστήρια» διαδέχθηκαν αποσπάσματα θανάτου που εκτελούσαν με συνοπτικές διαδικασίες άμαχους και μάχιμους, Γερμανούς και αλλοεθνείς, σε ένα ντελίριο τρόμου, μια φρενίτιδα καταστροφής, ένα λουτρό αίματος που χαρακτήρισαν με τον πιο απάνθρωπο και παράλογο τρόπο το αργόσυρτο και ειδεχθές ψυχορράγημα του ναζισμού,

Τα ίδια υπό κλίμακα κάνει και σήμερα η κυβέρνηση του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων. Χωρίς το ναζιστικό τελετουργικό (τουλάχιστον στα φανερά), αλλά με τον ίδιο ναζιστικό σχεδιασμό και την ίδια ναζιστική αγριότητα το Ισραήλ διεκπεραιώνει συστηματική Γενοκτονία. Μόνον μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο εξόντωσε 202 ανθρώπους, 202 ψυχές, ένα ακόμα χωριό. Γυναίκες, παιδιά, άνδρες, γέροντες, ζωάκια - όλους!

Υπό τις ευλογίες της Δύσης -«το Ισραήλ έχει δικαίωμα να αμυνθεί»,δήλωσε η κυρία Μέρκελ-, με τη Γαλλία να απαγορεύει τις διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων και τις ΗΠΑ να αποτελούν το alter ego των Ισραηλινών, το Τελ Αβίβ εξαπολύει ένα ακόμα πογκρόμ, ενώ η Λωρίδα της Γάζας θυμίζει όλο και πιο πολύ το Γκέτο της Βαρσοβίας.

Ο λαός του Ισραήλ δυστυχώς φαίνεται να έχει εθιστεί σε έναν πόλεμο για την ύπαρξή του που εξελίχθηκε σε έναν πόλεμο για τον εκμηδενισμό των άλλων, που δεν πρόκειται να σταματήσει ώσπου να πετύχει τον σκοπό του (ή να προκαλέσει το αντίθετο αποτέλεσμα και να συντριβεί ο ίδιος, όπως συνέβη με τους Γερμανούς το 1945). Για την ώρα το Ισραήλ νικά, ορισμένοι πολίτες μάλιστα πιάνουν πρώτο τραπέζι πίστα σε λόφους, για να απολαμβάνουν τον αφανισμό της Γάζας αραχτοί πάνω σε υπαίθριους καναπέδες!! Αυτό είναι

καναπές! σε ζωντανή σύνδεση με τον θάνατο! Κάποιοι Ισραηλινοί -γενναίοι- και κάποιοι Εβραίοι της διασποράς -εξίσου γενναίοι- αντιδρούν σ’ αυτήν την πολιτική γενοκτονίας που εφαρμόζει το Ισραήλ, αλλά και στο Ισραήλ και στη Δύση η γνώμη τους έχει την ίδια βαρύτητα που είχε και η φωνή των Γερμανών αντιναζιστών την εποχή που θριάμβευε το Γ’ Ράιχ. Και λέω «γενναίοι» για αυτούς τους ανθρώπους με το άλφα κεφαλαίο, διότι χρειάζεται κανείς ασυνήθιστη δύναμη για να σταθεί κόντρα στους μηχανισμούς ηθικής (ή και φυσικής) εξόντωσηςπου διαθέτουν υπηρεσίες τύπου Μοσάντ, Γκεστάπο, CIA και MI6.

Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή είναι ολοκληρωτικός. Μάλιστα τροφοδοτεί πολλούς πολέμους γύρω του, όπως και με τη σειρά του τροφοδοτείται απ’ αυτούς. Λίβανος. Συρία. Ιράκ. Μόνο στο Ιράκ, όπως έχουμε ξαναγράψει, σε έναν πόλεμο που κρατά δύο φορές όσον ο Β’ Π.Π., έχουν σκοτωθεί πολλές φορές περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσους σκοτώθηκαν απ’ τους Ναζί σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη, αν εξαιρέσουμε τους Σοβιετικούς και τους Εβραίους.

Η Λιβύη σπαράσσεται ανάμεσα σε φυλάρχους και πολεμάρχους, το Αφγανιστάν, το Κουρδιστάν, Σιίτες, Σουνίτες, Σαλαφίστες, Αδελφοί Μουσουλμάνοι, ένας απέραντος φαύλος κύκλος αίματος, με τους Αμερικανούς στο κέντρο του να εφαρμόζουν πολιτικές «επιλογών» (κάτι δηλαδή ανάλογο της πολιτικής του χαλιφάτου κάποτε) χωρίς ορατό στρατηγικό στόχο, πλην ενός: της επιβίωσης του Ισραήλ. Πόσο θα κρατήσει αυτό; Αλλα είκοσι, άλλα πενήντα χρόνια; Με τι αντίτιμο; Κάποια μέρα το Ισραήλ θα φάει το κεφάλι του και ο λαός του θα ξαναβρεθεί στη διασπορά και στο έλεος του κάθε αντισημίτη. Αυτή η πιθανότης τρέφει με τη σειρά της την αραβική αδιαλλαξία όλων εκείνων που πιστεύουν ότι το Ισραήλ θα πνίγει μέσα στο αραβικό αίμα, συνεπώς καλό θα είναι το αίμα αυτό να ρέει. Κι έτσι, απ’ την Ουάσινγκτον έως το Τελ Αβίβ κι από τη Σαουδική Αραβία ώς την Τεχεράνη, πολλοί παίζουν το παιχνίδι του αίματος, διότι εκτός των άλλων απ’ το αίμα αυτό βγαίνουν φράγκα, ισχύς, πετρέλαια, συμβόλαια ανοικοδόμησης κι όλα όσα κάνουν τον δυτικό πολιτισμό να «υπερέχει» και ναμοιράζει παιχνίδι.

Στο μεταξύ, πλήθη εξαθλιωμένων προσφύγων, φθηνή εργατική δύναμη για τον αραβικό κόσμο οι μισοί, και οι υπόλοιποι να φθάνουν φυγάδες και ικέτες στη Δύση - όσοι γλιτώνουν καθ’ οδόν τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Με δυο λόγια, η Δύση έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο μίξερ απ’ το Μαγκρέμπ έως το Πακιστάν που όλα τα αλέθει, πλην όμως με τον πανικό πλέον του μαθητευόμενου μάγου, που δεν μπορεί να ελέγξει τα έργα του. Πόλεμοι, μεταναστεύσεις, εξαθλίωση, ένα κολασμένο χαρμάνι.

Οταν κοπάσει αυτή η κρίση στη Γάζα (με κάποιες χιλιάδες ψυχές λιγότερες), θα την ξεχάσουμε και με την επόμενη θα ασχοληθούμε ξανά όταν κι αυτή με τη σειρά της ξεσπάσει. Εχουμε εθιστεί σ’ αυτήν τη συμπεριφορά, όλο καιλιγότερο ευαίσθητοι από τη μια κρίση στην άλλη. Μιθριδατισμό εμείς,αποκτήνωση οι αυτουργοί. Ολοι στο τέλος είχαν συνηθίσει τότε να αρπάζουν οι Ναζί Εβραίους, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους, τους πάντες και να τους εξαφανίζουν. Δεν ήταν

μόνον ο φόβος, ήταν η συνήθεια, ήταν και η (επωφελής) συνεργασίαμε το Κακό. Τριακόσια Στρατόπεδα Συγκέντρωσης είχαν οι Ναζί, η πλειονότης τους μέσα στη Γερμανία, και μετά το τέλος του πολέμου ουδείς τα είχε αντιληφθεί, έλεγαν, ουδείς τα είχε δει, ουδείς τα είχε ακούσει.

Σήμερα βεβαίως δεν είναι έτσι. Οσο εξαρτημένη και να ’ναι η πληροφόρηση, πάντα υπάρχουν οι «τρελοί» που φέρνουν την αλήθεια στο φως(όπως και τότε άλλωστε, πλην όμως σε μικρότερη κλίμακα). Θα μου πείτε: κι από πότε νικάει η αλήθεια; Αλλοτε νικά και άλλοτε χάνει, αλλά είναι πάντοτε η πρώτη ύλη αυτού του αέναου πολέμου ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο...

ο Στάθης στον Ενικό