Τα μεγάλα εγκλήματα μικροί τα κάνουν...

Ανθολόγιο μπαρούφας. Σήμερα, Αδωνις. Κοινοβουλευτικός εκπρόσωποςΝ.Δ. και Δάνη Τζαμτζή. Είπε: «Αδύναμες πολιτικές κυβερνήσεις του παρελθόντος δεν εφάρμοσαν τον νόμο για τις καταλήψεις. Αν είχε εφαρμοσθεί, δεν θα είχαμε τώρα τον Τσίπρα υποψήφιο πρωθυπουργό»! Ετσι είναι! Τα αριστερά τα καθαρίζεις

από μικρά, αλλιώς μεγαλώνουν και γίνονται γουναράδες!

---------------------------------------------------------------------

Καλημέρα σας! Διαβάστε, παρακαλώ, με προσοχή το

μικρό κείμενο που ακολουθεί υπό τον τίτλο «ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΖΟΥΓΚΛΑ: Ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι και ένα εκατομμύριο “αόρατοι” εργαζόμενοι των 400 ευρώ τον μήνα: το αποτέλεσμα της πρόσθεσης είναι καταθλιπτικό - αλλά και απολύτως διαφωτιστικό για την αγορά εργασίας στη χώρα μας.

• Η ελληνική εργασιακή ζούγκλα είναι μοναδική περίπτωση σε όλη την Ευρώπη: λόγω της τεράστιας ανεργίας, οι εργαζόμενοι έχουν γίνει αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης - είναι χαρακτηριστικό ότι δύο στους τρεις μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα είναι πλέον “αόρατοι” εργαζόμενοι, χωρίς δικαιώματα και με αμοιβές πείνας.

• Είναι προφανές ότι η κατάσταση αυτή υπονομεύει τις προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση - και δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή από την πολιτεία. Το πρόβλημα δεν είναι μόνον η μαύρη εργασία - αλλά και η νομιμοφανής εκμετάλλευση!».

Το κείμενο αυτό -πρωτοσέλιδο μικρό άρθρο ή σχόλιο- δεν δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη», ούτε στην «Αυγή», αλλά στα «ΝΕΑ», μάλιστα με υπογραφή «Τα ΝΕΑ». Εκφράζει δηλαδή την επίσημη θέση της εφημερίδας. Η οποία επικρίνει με σφοδρότητα τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που η ίδια με μανία και φανατισμό υποστήριξε.

Είναι να μένει κανείς με το στόμα ανοιχτό, εκτός κι αν είναι λωτοφάγος  ή λοβοτομημένος.

Πρόκειται περί θράσους; περί υποκρισίας; αμοραλισμού; πονηρίας; όλων μαζί; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Κάποτε θα πρέπει να απαντηθεί. Και θα πρέπει να απαντηθεί από όλους εκείνους τους δημοσιογράφους που χρόνια τώρα υποστήριξαν όλες εκείνες τις πολιτικές που εξαθλίωσαν τον ελληνικό λαό.

Δημοσιογράφοι διακριτοί, και ορισμένοι επιφανείς, που ανέλαβαν την ευθύνη να «περάσουν» στον ελληνικό λαό μια πολιτική που χωρίς τη βοήθεια της πλειονότητας των ΜΜΕ δεν θα μπορούσε να περάσει ούτε με πραξικόπημα, ούτε με τη συνεπικουρία ξένου στρατεύματος κατοχής.

Οι δημοσιογράφοι που ανέλαβαν αυτόν τον ρόλο (σε μείζονα κλίμακα ήδη απ’ την εποχή Σημίτη) είναι τριών ειδών: οι αφ’ εαυτών τους ορμώμενοι εξ επιλογής και προαιρέσεως, οι υπήκοοι στα κελεύσματα του αφεντικού τους και οι τυχοδιώκτες, εκείνοι που επωφελούνται από πάσα κατάσταση. Και τα τρία είδη,χωρίς να αποτελούν την πλειοψηφία του κλάδου, έκαναν, από θέσεις-κλειδιά, θόρυβο μεγατόνων, άσκησαν ιδεολογική τρομοκρατία, εξαπέλυσαν θηριώδη προπαγάνδα κι έκαναν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για να βάλουν οι Δυνατοί στο χέρι τους πάντες και τα πάντα οριστικώς και αμετακλήτως.

Στη χώρα έγινε πόλεμος, η Ελλάδα υπέστη επίθεση εκ των έσω και απ’ έξω, με τους δημοσιογράφους αυτούς να ’ναι οι «αργυρές λόγχες» μιας πέμπτης φάλαγγας αργυρώνητων χρυσοκανθάρων χωρίς προηγούμενο.

Δεν άφησαν εργαζόμενη τάξη χωρίς να τη συκοφαντήσουν κατά συρροή, δεν άφησαν πολίτη χωρίς να προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουνσυστηματικώς, μονίμως και επιμόνως, δεν άφησαν ψέμα χωρίς να το πουν, ώσπου να μη μείνει τίποτα όρθιο και η χώρα να σέρνεται σαν κυνηγημένο αγρίμιαπό δόκανο σε δόκανο και από χωσιά σε χωσιά.

Ο λαός, λαϊκιστής. Το κράτος (το δικό τους κράτος) άχρηστο, αλλά όποιος προσπαθούσε να το διορθώσει, κρατιστής. Να μην τα λέω, τα ξέρετε, «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένοι» εσείς, ασίκηδες και ξύπνιοι όσοι μπορούν ναβουτήξουν το Ελληνικό, να λεηλατήσουν τον ΟΤΕ και να φάνε τη ΔΕΗ.

Με τη βοήθεια αυτών των δημοσιογράφων πολιτικοί του ιδίου φυράματος κι απ’ τα δύο κόμματα του δικομματικού μονοκομματισμούκατασκεύασαν μια νέα χώρα -ένα προτεκτοράτο, μια «μικρή Κίνα»- κατά τιςπροδιαγραφές που το Βερολίνο (και η Ουάσινγκτον) έχουν θέσει για περιοχές και ζώνες στην Ευρώπη.

Πολλοί απ’ αυτούς τους δημοσιογράφους που μήδισαν κι αντί να υπηρετούν τον λαό, τη δημοκρατία και την πατρίδα (καθώς το Σύνταγμα και η δημοσιογραφική δεοντολογία επιτάσσουν) επέλεξαν να δουλωθούν στους Δυνατούς, το έκαναν για ιδεολογικούς λόγους (κατ’ αντίθεσιν προς άλλους που το έκαναν ευθύς εξαρχής για το χρυσίον). Είδαν όμως συν τω χρόνω, ηλίθιοι δεν είναι, ότι η ιδεολογία τους οδηγούσε, οδήγησε και οδηγεί στην καταστροφή (και των ίδιων, ενός τουλάχιστον μέρους απ’ αυτούς). Ομως, η καταστροφή των πεμπτοφαλαγγιτών, ποσώς. Αναλώσιμοι είναι κι άλλους τα αφεντικά θα βάλουν στο πόδι τους. Η ευθύνη τους όμως θα παραμείνει, για όσα έκαναν,

και η ευθύνη τους θα μεγεθυνθεί για όσα οι επίγονοί τους γενίτσαροι θα πράξουν, αν τους δοθεί η ευκαιρία.

Δεν ξέρω πώς κοιμούνται αυτοί οι «συνάδελφοι» τα βράδια. Υποθέτω μια χαρά, άλλωστε για αυτούς τα «κορόιδα» και «οι γραφικοί» είναι οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι (που επιπροσθέτως τους παίρνει κι αυτούς η μπάλα της ρετσινιάς του «αλήτη και του ρουφιάνου»). Στο σημείο αυτό θα ήθελα κι εγώ, επιτρέψτεμου, να κάνω την αυτοκριτική μου. Παλαιότερα ήμουν μεν εχθρικός με τους αργυρώνητους, αλλά σχετικώς ανεκτικός με όσους πίστευα ότι εξ ιδεολογίας λένε τα όσα λένε. Μπορεί με την ιδεολογία τους να διαφωνούσα (επιτρέψτέ μου το επί προσωπικού) οριζοντίως και καθέτως, αλλά με τους ίδιους ήμουν πιο διαλλακτικός - άλλωστε, τι διάολο, με τον διάλογο θα βγάζαμε άκρη. Σ’ αυτό το τελευταίο, τον διάλογο, επιμένω. Αλλος δρόμος απ’ τη σύγκρουση και την αντιπαράθεση των ιδεών δεν υπάρχει. Σ’ αυτήν την επίγνωση όμως δεν μπορεί παρά να φορτωθεί ένα φορτίο: Το αποτέλεσμα. Δεν βλέπουν οι απολογητές του «εκσυγχρονισμού» και του νεοφιλελευθερισμού το αποτέλεσμα; Πόσο περισσότερο πρέπει να καταστραφεί η Ελλάδα; Πόσο περισσότερο πρέπει να ξεσχίσει τη δημοκρατία κι ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν η αστική τάξη διεθνώς, για να καταλάβουν ακόμα και οι αφομοιωμένοι σοσιαλδημοκράτες ότι η παγκοσμιοποιημένη οικονομία και η ομογενοποιημένη σκέψη παράγουν πλέον ακροδεξιά (θεσμική και κινηματική) παλινόρθωση;

Πόσος πόλεμος ακόμα, πόση καταστροφή του περιβάλλοντος; - με ποιο θεϊκό χρίσμα υδρολύουν οι Αμερικανοί τα χημικά της Συρίας μέσα στη μέση της Μεσογείου; Πόση φάρσα ακόμα; - να κυβερνούν στη Λιβύη, αντί του Καντάφι, 1.700 ένοπλες συμμορίες; -  αυτό κατάφερε η εξαγωγή δημοκρατίας; αυτό και άλλα σαν αυτό υπερασπίσθηκαν όσοι υπερασπίζονται και την εισαγωγή της υπαγορευμένης λιτότητας στην Ελλάδα; για ποιους; για αυτούς πουαυτοκτονούν ή για αυτούς που φοροδιαφεύγουν (και βουτάνε κι επιπλέον πόρους, ενέργεια και ανθρώπους;). Ως πότε

αυτή η δημοσιογραφία, που τα υποστήριξε όλα αυτά, θα κάνει ότι δεν τα βλέπει και θα νομίζει ότι δεν την βλέπουν; Ο Τσώρτσιλ έλεγε ότι μπορείς να εξαπατάς πολλούς ή λίγους για λίγο ή πολύ, αλλά όχι τους πάντες για πάντα. Και το έλεγε αυτό ο ίδιος, ένας μεγάλος απατεών...

Οι μικροαπατεωνίσκοι μεγαλοεγκληματίες τι νομίζουν ότι θα μπορέσουν να πουν;

ο Στάθης στον Ενικό