Ξυπνήστε: έχουμε πόλεμο!

του Γιώργου Π. Μαλούχου

Ο πιο σίγουρος τρόπος να ηττηθείς σε έναν πόλεμο είναι να προσποιηθείς ότι αυτός δεν υπάρχει. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει η σημερινή Ευρώπη, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.

Ειδικά ο ελληνισμός θα έπρεπε να το έχει συνειδητοποιήσει αυτό περισσότερο από τον καθένα: σε εντελώς άλλο πλαίσιο μεν, είναι ακριβώς αυτό που πάθαμε πριν από σαράντα χρόνια στην Κύπρο: κάναμε ότι δεν είχαμε πόλεμο. Όμως είχαμε. Και ηττηθήκαμε ακριβώς γι αυτόν τον λόγο. Επειδη κάναμε ότι δεν τον βλέπαμε.

Τηρουμένων των πολλών αναλογιών, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα στην Ευρώπη στο σύνολό της: για μία σειρά από λόγους, κάνουμε σα να μην έχουμε πόλεμο, άσχετα αν αυτός διεξάγεται σε εντελώς άλλη μορφή και με εντελώς διαφορετικά μέσα. Όμως έχουμε. Πόλεμο, μέχρις εσχάτων.

Το χθεσινό αδιανόητο χτύπημα στη Νίκαια της Γαλλίας την ημέρα μάλιστα της εθνικής γιορτής της μεγάλης αυτής χώρας και επίσης μεγάλης και σταθερής φίλης της Ελλάδας, συνιστά την πιο μαζική, κτηνώδη, ύπουλη και διεστραμμένη δολοφονική επίθεση που έγινε στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και πρέπει επιτέλους να αφυπνίσει τις ευρωπαικές κυβερνήσεις και να τις κάνει να παραδεχθούν την βασική αυτή αλήθεια: ότι έχουμε πόλεμο. Πόλεμο που δεν μπορεί άλλο ούτε να αγνοείται, ούτε να διεξάγεται με ροδοπέταλα.

Όταν οι ευρωπαικές κυβερνήσεις συμπεριφέρονται σαν να είναι περίπου φυσικό ότι μπορεί το κάθε κάθαρμα να δολοφονεί μαζικά τους πολίτες τους μέσα στις ίδιες τους τις χώρες, και όταν το μόνο που κάνουν είναι ουσιαστικά να περιμένουν το που και το πότε θα δεχθούν την επόμενη επίθεση, ο πόλεμος αυτός έχει ήδη χαθεί.

Όταν η ίδια η Ευρώπη, η οποία το μόνο που κάνει είναι να τρώει τις σάρκες της, αρνείται να αντιληφθεί ότι οφείλει να ρίξει αμέσως όλες της τις δυνάμεις σε αυτόν τον πόλεμο αντί να επιδίδεται σε εσωτερικές μάχες χαρακωμάτων, τότε ο πόλεμος αυτός έχει ήδη χαθεί.

Από την επομένη κιόλας της προηγούμενης τραγωδίας στο Μπατακλάν στο Παρίσι, η Γαλλία ζητά από την Ευρώπη αύξηση των αντιτρομοκρατικών κονδυλίων. Όμως η Ευρώπη δεν ανταποκρίνεται πραγματικά. Στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, κρίνουν ότι άλλες προτεραιότητες και κατευθύνσεις είναι πιο σημαντικές…

Κι όταν οι ίδιοι οι λαοί έχουν ποτιστεί με το δηλητήριο μιας ανεύθυνης, νοσηρής πολιτικής ορθότητας που δεν τους επιτρέπει να αντιδράσουν σε όλα αυτά και απλώς τα παρακολουθούν παθητικά, ο πόλεμος αυτός έχει ήδη χαθεί.

Οι χθεσινοί νεκροί της μεγάλης Γαλλίας είναι ένας προς έναν κι όλοι μαζί, δικοί μας νεκροί. Την κτηνώδη αυτή επίθεση στη Νίκαια πρέπει να τη νιώσουμε ως επίθεση στην Αθήνα, ή τη Θεσσαλονίκη, η την Πάτρα: να αντιληφθούμε ότι είναι σα να έγινε στην καρδιά μιας δικής μας πόλης. Γιατί αυτό είναι. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ενωμένοι, σε μία αληθινή κοινότητα και ότι συνειδητοποιούμε τον κίνδυνο που όλους καθημερινά και αδιάκριτα μας απειλεί.

Στη Γαλλία, στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη, παντού όπου χτυπά η καρδιά του δυτικού πολιτισμού, παντού όπου αυτά τα κτήνη θέλουν να χτυπήσουν, πρέπει να

αντιληφθούμε, επιτέλους, ότι εκεί βρίσκονται τα πεδία των μαχών ενός αδυσώπητου πολέμου που ενώ ήδη μαίνεται, εμείς δεν πολεμάμε. Αλλά αυτός είναι εδώ. Και στα πεδία των μαχών, των δικών μας μαχών, του δικού μας πολέμου, που δεν μπορούμε άλλο να υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχει, σκοτώνονται πλέον συστηματικά και μαζικά άμαχοι, ανυποψίαστοι άνθρωποι.

Οι κουβέντες περί «Δικαιοσύνης» δεν αρκούν, δεν έχουν καμία αξία. Αντίθετα βλάπτουν. Δείχνουν παθητικότητα, αδυναμία.

Το μόνο που πρέπει να γίνει – και να γίνει αμέσως – είναι να σταματήσει η υποκρισία και να απαντήσουμε με ανελέητο πόλεμο στους δολοφόνους.

Τώρα.
http://www.tovima.gr