Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ, Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Μια «κολοσούσα» πρωινή ηλιαχτίδα, έκλεισε για μια μικρή στιγμή τα μάτια μου. Δεν άφησα το πληκτρολόγιο, ήμουν σίγουρος, ήταν βέβαιο, το χέρι μου και μόνο του σήμερα τέτοια μέρα θα έγραφε αυτό που ήθελε να γράψει.

Κάπως έτσι είναι η πίστη. Δεν βλέπεις, όμως έχεις μια περίεργη σιγουριά για κάποιο αόρατο χέρι, που στέκει πιο δίπλα και σε βαστάει όρθιο. Είτε πρόκειται για χαρά και πανηγύρι, είτε για ανείπωτη στιγμή κατατρεγμού.

Κι έρχονται τότε να τρυπώσουν στο μυαλό, καθημερινές αγωνίες, υποχρεώσεις, σφάλματα προσωπικά, κι ένα σωρό, ντουζίνες οι μιζέριες, κι όλα εκείνα που γεννούν ρυτίδες και σου ρουφάνε τη ζωή.

Πάντα όμως υπάρχουν και κάποια πράγματα ακατάλυτα,εκείνα που δεν λιώνουν, και σέρνονται, και τρίβονται μια ζωή μαζί με τα κορμιά μας, κι έρχεται κάποτε η στιγμή που γεμίζουν τις ψυχές με συναισθήματα. 

Να σαν τη μεγάλη τη σημερινή γιορτή της ΠΑΝΑΓΙΑΣ. Αυτής, που όλοι μας, άπιστοι και πιστοί, κάποια στιγμή, φωνάξαμε το όνομά της. Έτσι σαν το παιδί που φωνάζει ασυναίσθητα "μανά", κάθε φορά που νιώθει μόνο και απροστάτευτο. Αυτής, που όλους μας χωράει στην αγκαλιά της, και που είναι πάντα έτοιμη να συγχωρέσει να παρηγορήσει, να δώσει ελπίδα και χαμόγελο.

Φεύγω. Θα πάω στο εκκλησάκι απέναντι, εδώ σε τούτη εδώ τη θάλασσα που σήμερα με «ξέβρασε» ο Αύγουστος, ν’ ανάψω το κερί μου, να της πω τα δικά μου, τ’ ανθρώπινα, τα καθημερινά... Να ζητήσω την παρηγοριά της, και να την ευχαριστήσω για όλα αυτά που μου παρέχει. Να της πω να απλώνει το χέρι της πάνω από τούτη τη ταλαίπωρη τη χώρα, και πάντα να την προστατεύει...

Να γονατίσω μπροστά απ’ την παλιά φθαρμένη εικόνα της. Να ικετεύσω να μου χαρίσει ένα χαμόγελο, που θα είναι η δύναμη που χρειάζομαι να στηριχτώ επάνω του, να συνεχίσω να πορεύομαι.

Χρόνια πολλά σε όλους πατριώτες, μέρα άγια που είναι σήμερα.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός