5% πιο μαλακά (που θα ’λεγε και ο Χάρρυ Κλυνν)

Περί τις 58.000 σελίδες έχουν γραφεί έως τώρα για την κίνηση των 58, κυρίως απ’ τις εφημερίδες που γράφουν μία έως δύο σελίδες τον χρόνο για τα μεροκάματα, ή για τον πόνο των ανθρώπων.

Στη σελίδα 56.752 οι 58 προβληματίζονταν αν είναι 57 ή 59, ενώ στη σελίδα 58.001 το πρόβλημα επιτέλους λύθηκε. Εκ των 58 οι 34 απεφάνθησαν ότι είναι 59, οι 13 επέμεναν ότι έχουν απομείνει 32, ενώ οι υπόλοιποι 11περιορίσθηκαν στο «δεν ξέρω, δεν απαντώ».

Ευτυχώς η γνώμη της μειοψηφίας έγινε σεβαστή κι έτσι οι ελπίδες για μια ώσμωση των απόψεων, παίζουν την κολοκυθιά με εκείνους που μαδούν τη μαργαρίτα, παραμένουν ζωντανές.

Καλημέρα σας. Προσωπικώς δεν με ενόχλησε η άποψη του σ. Σταθάκη(υποστηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ, άρα μπορώ να τον αποκαλώ σύντροφο) για το ποσοστό 5% που θεώρησε επαχθές απ’ το σύνολο του χρέους. Διότι

εξακολουθώ να πιστεύω στη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, ήδη απ’ το Συνέδριό του, ότι προτίθεται να αγωνισθεί με την υποστήριξη του λαού για τη διαγραφήτου μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Με διαπραγματεύσεις και, αν χρειασθεί, με μονομερείς ενέργειες.

Αλλωστε και ο κ. Σταθάκης, για να μην τον αδικήσουμε τον σύντροφο, δεν ταύτισε το επαχθές (ας το λέμε απεχθές για να είμαστε μέσα) μέρος του χρέους που ο ίδιος εκτίμησε στο 5% με το «μεγαλύτερο μέρος του χρέους» που θα πρέπει να διαγραφεί. Μάλιστα, όλο αυτό το διευκρίνισε σε νεότερες δηλώσεις του στον «Αλφα», που ακολούθησαν τις αρχικές δηλώσεις του στο «Κόκκινο 105,5 FM». Ομως

εγείρεται ένα ερώτημα: πώς ο σ. Σταθάκης εκτίμησε ότι το απεχθές μέρος του χρέους είναι στο 5% κι όχι στο 1% ή το 32% ή το 28% ή το 47,5%;

Συνεκλήθη μήπως μια επιτροπή σοφών, εγνωσμένου κύρους, επιστημόνων και ειδικών με εθνική και διεθνή σύνθεση (όπως, λόγου χάριν, έκαμε η κυβέρνηση του Ισημερινού) και απεφάνθη για το σύννομο ή το δόλιο, τοαπεχθές ή το ηθικόν του χρέους; Εξ όσων γνωρίζω, όχι! εκτός κι αν χρείαν άλλων σοφών, επιστημόνων και ειδικών ουκ έχομεν, πλην εμού του ιδίου, ο οποίος, λόγου χάριν, εκτιμώ ότι το απεχθές του χρέους ανέρχεται στο 66,6%! Το τρισκατάρατο.

Λέει βεβαίως ο σ. Σταθάκης, και για να το λέει θα το γνωρίζει καλώς, ότι το απεχθές ποσοστό του χρέους ορίζεται απ’ το μέρος εκείνο που αφορά τουςεξοπλισμούς - μίζες κι έναν εξηλεκτρισμό που δεν έγινε. Δηλαδή

 να ’ναι απεχθές μέρος του χρέους οι διογκώσεις που επέφεραν οι δανειακές συμβάσεις; Αποκλείεται να έχουν παραγάγει απεχθές μέρος του χρέους τα «λάθη» που έχει παραδεχθεί ακόμα και το ΔΝΤ ότι έγιναν; Αποκλείεται να προσδίδονται απεχθή ή μάλλον ειδεχθή χαρακτηριστικά σε ένα χρέος στο οποίον η χώρα οδηγήθηκε εξ αρχής δολίως, όταν την υπήγαγαν στο Μνημόνιο που φόρτωσε δισεκατομμύρια ευρώ χρέος στην ίδια και δισεκατομμύρια ευρώ κέρδη (μέσω των CDS κι όχι μόνον) σε όσους τη σκλάβωσαν;

Μπορεί τα ερωτήματα που θέτω να ’ναι λάθος, άλλωστε δεν είμαι μόνος μου μια επιτροπή σοφών, ώστε να μπορώ να διακριβώσω το ακριβές ή το σχετικόν του ποσοστού κατά το οποίον το χρέος είναι επαχθές, παράνομο,σκόπιμο ή τοκογλυφικό.

Η εξέταση του οικονομικού χρέους είναι εθνικό χρέος.

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο καθήκον. Που απαιτεί εθνικές κινήσεις διεθνούς κύρους. Ανάλογες με εκείνες που απαιτεί και η διεκδίκηση

του κατοχικού δανείου.

Και των πολεμικών αποζημιώσεων.

Ομως, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ο σ. Σταθάκης με την εκτίμησή του για το 5% (που μας θύμισε εκείνο το ηρωικό ποσοστό 5% που έπαιρνε προ ολίγου καιρού και ο ΣΥΡΙΖΑ) ενίσχυσε και το 5% του ποσοστού του ΚΚΕ. Δεν θα έλεγα ότι έδωσε το φιλί της ζωής στα επιχειρήματα Κουτσούμπα εναντίον της αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όσο να ’ναι ενίσχυσε τις αμφιβολίες για αυτήν την αξιοπιστία κάποιων εξ εκείνων των αριστερών που αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Προσωπικώς δεν αμφιταλαντεύομαι, διότι οι Εταιρείες Αξιολόγησης Τραπεζών με αφήνουν το ίδιο παγερά αδιάφορο όσον οι «κόκκινες» offshore, αλλά ορισμένοι φίλοι μου, ΣΥΡΙΖαίοι και Κουκουέδες κάτι τέτοια τα παίρνουν βαρειά. (Και καλά κάνουν.)

Τους παρηγορεί η ταπεινότης μου και τους (ξανα)λέει: ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ακόμα κι αν τοποθετήσεις όπως αυτή του σ. Σταθάκη ενισχύουν το ΚΚΕ, μια τέτοια πίεση απ’ τα αριστερά του ο ΣΥΡΙΖΑ τη χρειάζεται.

Μάλιστα, αν αυτή η πίεση ήταν σε συμπαράταξη των δύο δυνάμεων καθώς και άλλων δυνάμεων της Αριστεράς, θα ήταν ευχής έργο για τον λαό και συμφορά για τους διαπλεκομενοδιεφθαρμένους Δυνατούς. Πού όμως τέτοια τύχη;αριστεροί είμαστε, δεν είμαστε τέλειοι.

Αλλά ακόμα κι έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται αυτήν την πίεση απ’ τ’ αριστερά του, έστω την όχι κατά συμπαράταξιν, αλλά την κατ’ αντίθεσιν. Αρκεί αυτή η αντίθεση να μη συμπίπτει με τη δεξιά, ούτε να «βγαίνει απ’ τα δεξιά», όπως όταν ισχυρίζεται ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκορπά αυταπάτες (ότι «γεννήθηκε για την καταστροφή», που λέει και το λαϊκό άσμα). Διότι έτσι ο λαός απογοητεύεται. Από τώρα, για να μην απογοητευθεί αργότερα(!!)

Παραλογισμοί που οδηγούν στα έσχατα, όπως όταν ορισμένοι κατηγορούν τον λαό γιατί εγκαταλείπει ποταμηδόν τον δικομματικό μονοκομματισμό κι έρχεται στην Αριστερά, χωρίς να πηγαίνει αριστερότερα. Συμπαθάτε με, σύντροφοι, αλλά τίποτα δεξιότερο απ’ αυτήν την κριτική. Εν πρώτοις τίποτα δεν εμποδίζει τον λαό να πάει αύριο αριστερότερα (εφ’ όσον για σήμερα τα έχει στυλώσει και δεν εννοεί να «διορθώσει»την ψήφο του) και δεύτερον: γιατί αύριο κι όχι σήμερα; Αύριο θα είναι αργά για όσα πρέπει να σωθούν τώρα. Και, τέλος, η διαδικασία για να αναταχθεί το παρόν, μάλιστα απ’τον ίδιο τον λαό, είναι ακριβώς εκείνη που θα τον μάθει να έχει το αύριο στα χέρια του...

ΥΓ.: Πλην όμως, με κάτι τέτοια κι άλλα σαν κι αυτά, πολύ φοβάμαι ότι αύριο θα χρειασθεί να συγκαλέσουμε μια επιτροπή σοφών για να μας εξηγήσουν πού πάλι σφάλαμε, γιατί πάλι αποτύχαμε...

ο Στάθης στον Ενικό